«Οικογενειακές ιστορίες» στο greekhandball.com: Σωτήρης, Κώστας Αϊβαλιώτης και Κωνσταντίνα Φωτιά "ξεφυλλίζουν το βιβλίο" της αθλητικής τους ζωής

Από αριστερά προς τα δεξιά: Παναγιώτης Αϊβαλιώτης, Κωνσταντίνα Φωτιά, Κώστας και Σωτήρης Αϊβαλιώτης

του Βασίλη Ριζά


Το αφιέρωμα του greekhandball.com, «Οικογενειακές Ιστορίες», το οποίο εστιάζει σε νυν αθλητές και αθλήτριες με γονείς που υπήρξαν αθλητές του χάντμπολ, αυτή την εβδομάδα  παρουσιάζει την οικογένεια Αϊβαλιώτη. Ο Σωτήρης Αϊβαλιώτης είναι παίκτης του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, ο πατέρας του Κώστας και η μητέρα του Κωνσταντίνα Φωτιά, υπήρξαν επίσης χαντμπολίστες, ενώ ο αδερφός του Παναγιώτης είναι αθλητής του βόλεϊ . Ο Σωτήρης ξεκίνησε να παίζει χάντμπολ όταν ήταν 9 ετών στον Ιωνικό, ενώ αγωνίστηκε επίσης σε Κορωπί, Δούκα και Διομήδη Άργους. Ο ίδιος μας μιλάει για την απόφασή του να ασχοληθεί με το άθλημα:

"Eίχα ερεθίσματα τόσο από τη μητέρα μου όσο και από τον πατέρα μου. Θα έλεγα ότι σαν οικογένεια είχαμε έφεση στον αθλητισμό. Έπαιζα ποδόσφαιρο, έκανα  κολύμβηση, άλμα εις ύψος ενώ πήγαινα μέχρι και καράτε. Τελικά αγάπησα το χάντμπολ και έπαιξα στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας, όταν ήμουν 9 χρονών. O πατέρας μου μίλησε με τον κ.Τοντόροβιτς και κάπως έτσι ξεκίνησα. Τον θυμάμαι να παίζει όταν ήμουν μικρότερος, αλλά, δυστυχώς δεν τον «πέτυχα» ως προπονητή. Ο αδερφός μου, Παναγιώτης έπαιζε χάντμπολ μέχρι τη Δευτέρα Λυκείου, αλλά τελικά αποφάσισε να ασχοληθεί με το βόλεϊ".

Και συνεχίζει τονίζοντας τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι γονείς του:

"Οι γονείς μου πάντα παρότρυναν εμένα και τον αδελφό μου να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό ανεξαιρέτως αθλήματος".



Παράλληλα ο Σωτήρης αναφέρθηκε στη σύγκριση που μοιραία γίνεται τόσο με τον πατέρα, όσο και με τον θείο του (σ.σ. Θάνο Αϊβαλιώτη):

"Τον πατέρα μου τον είχα ως πρότυπο, έχοντας ακούσει και όλες τις ιστορίες από τότε που έπαιζε. Δυστυχώς κάποιες φορές γινόταν σύγκριση μεταξύ μας αλλά και με τον θείο μου, ωστόσο αυτό ήταν κάτι που με έκανε να πεισμώνω και να θέλω να φτάσω στο επίπεδό τους. Ποτέ δεν λειτούργησε αρνητικά, το αντίθετο ήταν ένας παράγοντας που με βοηθούσε να βελτιώνομαι για να τους μοιάσω".

Ο 26χρονος αθλητής παράλληλα με τον αθλητισμό συνεχίζει τις σπουδές του, ενώ έχει αναλάβει το τμήμα Μίνι του Ιωνικού. Στο πίσω μέρος του… μυαλού του είναι και η προπονητική όπως παραδέχεται:

"Αποφοίτησα πριν από τρία χρόνια από την Γυμναστική Ακαδημία της Αθήνας και πλέον κάνω  το μεταπτυχιακό μου στην Κομοτηνή, στην μεγιστοποίηση αθλητικής επίδοσης/απόδοσης, το οποίο είναι εξ αποστάσεως. Αφορά την γενική προπονητική και τα ομαδικά αθλήματα κυρίως. Είναι κάτι που μου αρέσει, και στο μέλλον  θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτόν το κομμάτι".

Μπορούν να συνυπάρξουν  σπουδές και αθλητισμός; Ο ίδιος απαντά:

"Εκτιμώ ότι μπορούν να συνδυαστούν εύκολα. Δυστυχώς το χάντμπολ στην Ελλάδα είναι ημιεπαγγελματικό. Όσον αφορά την συνύπαρξη εργασίας και χάντμπολ  στην καθημερινότητα ενός παίκτη, αυτό θέλει αρκετή προσπάθεια. Δεν είναι εύκολο να εργάζεσαι το πρωί και το απόγευμα να πρέπει να πας στην προπόνηση, ούτε ενδεχομένως να πρέπει να ταξιδέψεις για να αγωνιστείς".

Κλείνοντας τη συζήτησή μας, αναφέρθηκε στην προσωπική του προπόνηση, εν μέσω κορωνοϊού, μια συνήθεια που όπως επισημαίνει δεν… κόβεται:

"Σε αυτό το κομμάτι θα έλεγα πως είμαι από τους τυχερούς. Έχω ειδικό δωμάτιο σπίτι το οποίο είναι ειδικά διαμορφωμένο για γυμναστική. Συνεχίζω και αθλούμαι, δεν γίνεται να μείνεις πίσω. Είναι μια δύσκολη περίοδος για όλους αλλά ο καθένας νομίζω ότι πρέπει να βρίσκει τον τρόπο για να γυμνάζεται, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες".

Ο πατέρας του Σωτήρη, Κώστας Αϊβαλιώτης, αγωνίστηκε κατά σειρά στις ομάδες του Ιωνικού (1978-1991), του Δούκα (1991-1994), του Κορωπίου (1995-1998),  του Αθηναϊκού (1998), του Ηλυσιακού (1999-2001) ενώ έκλεισε την καριέρα του στο Κορωπί (2001-2004). Εδώ και τριάντα χρόνια είναι καθηγητής φυσικής αγωγής, ενώ παράλληλα αρχηγός κατασκήνωσης από το 1991.
Ο ίδιος μιλάει για τα πρώτα του βήματα στο χάντμπολ:

"Αγαπούσα τον αθλητισμό από μικρό παιδί. Όταν τελείωσα το Δημοτικό βρέθηκα στις κερκίδες του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας και παρακολούθησα μαζί με έναν φίλο μου δύο προπονήσεις. Μία του χάντμπολ και μία του μπάσκετ. Μου άρεσε ο δυναμισμός που εξέπεμπε το άθλημα και ταίριαζε στον χαρακτήρα μου. Την επόμενη ημέρα ξεκίνησα να παίζω. Από την άλλη πλευρά, ο φίλος μου προτίμησε το μπάσκετ".

Ο Κώστας Αϊβαλιώτης στάθηκε στο οικογενειακό κλίμα που υπήρχε στην τότε ομάδα του Ιωνικού, η οποία μεσουρανούσε από τα τέλη της δεκαετίας του 70 , κατακτώντας έξι διαδοχικά πρωταθλήματα:

"Ήταν μεγάλο ευτύχημα για μένα να παίξω σε μια ομάδα τόσο δεμένη. ‘Ήμασταν παθιασμένοι και ενθουσιασμένοι για το άθλημα που υπηρετούσαμε, διατηρώντας παράλληλα και φιλικές σχέσεις μεταξύ μας. Θεωρώ ότι αυτά τα στοιχεία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση των τίτλων".



Όσο για το αν επηρέασε τον Σωτήρη να ασχοληθεί με το χάντμπολ;

" Όταν γεννήθηκε ο Σωτήρης, ήμουν ακόμα παίκτης και τον έπαιρνα συνέχεια στο γήπεδο, κάτι το οποίο του άρεσε πολύ. Επιπλέον ήταν δευτεραθλητής Ελλάδας στο άλμα εις ύψος, όταν ήταν 17 χρονών ενώ παράλληλα ήταν μέλος της ομάδας του Δούκα που κατέκτησε το Πανελλήνιο πρωτάθλημα Εφήβων, το 2012. Όταν τελείωσε το Λύκειο κουβεντιάσαμε εκτενώς και ομολογώ ότι  η παρότρυνσή μου ήταν να ασχοληθεί με τον στίβο και αυτό γιατί είχε αρκετές προτάσεις από Ομοσπονδιακούς προπονητές. Τελικά διάλεξε το χάντμπολ και ειλικρινά χαίρομαι που του αρέσει και το ευχαριστιέται"

Υπερήφανος ως  πατέρας,μιλάει και για τον μικρότερο, Παναγιώτη, φοιτητή της Γυμναστικής Ακαδημίας, σημειώνοντας ότι παρά το γεγονός ότι είναι παίκτης του βόλεϊ (σ.σ. στην ομάδα της Α.Ε. Κομοτηνής), από την ερχόμενη σεζόν θα γίνει και πάλι χαντμπολίστας.

"Ο Παναγιώτης ξεκίνησε να παίζει χάντμπολ στο Κορωπί, την περίοδο που μετακομίσαμε στην περιοχή, το 2006, ενώ έπαιξε και στον Δούκα. Παράλληλα έκανε και στίβο, και όταν πήγαινε σχολείο διακρίθηκε στο βόλεϊ, κατακτώντας την δεύτερη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, ο μεγάλος του… έρωτας είναι το χάντμπολ, καθώς από την ερχόμενη αγωνιστική σεζόν θα επιστέψει στα γήπεδα, σε ομάδα της Α2, στη βόρεια Ελλάδα, επειδή σπουδάζει στην περιοχή".


Ο Παναγιώτης Αϊβαλιώτης με τη μπλε φανέλα και το νούμερο 7

Αναφορικά με τις συμβουλές που έδωσε στα παιδιά του, ο Κώστας Αϊβαλιώτης σημειώνει:

"Στους γιους μου έλεγα συνεχώς ότι θα πρέπει να έχουν υπομονή. Σε συνδυασμό με την σκληρή προπόνηση θα ανταμειφθούν. Να μην επηρεάζονται από τις κακές στιγμές και το βασικότερο όλων, να σέβονται τον αντίπαλο, γιατί χωρίς αυτόν δεν υπάρχει παιχνίδι. Όπως φαίνεται κατάφεραν αρκετά πράγματα και συνεχίζουν να προσπαθούν για το καλύτερο. Χαίρομαι που το ευχαριστιούνται και εξακολουθούν να είναι συνεπείς".

Τέλος, του ζητήθηκε η άποψη του για τις διαφορές που παρατηρεί στο άθλημα, μεταξύ της περιόδου που αγωνιζόταν και της σημερινής εποχής:

"Οι διαφορές είναι αμέτρητες. Παλιότερα το άθλημα ήταν πιο δυναμικό, ενώ τώρα έχει γίνει αρκετά πιο τεχνικό. Επιπλέον, οι παίκτες, σήμερα, δίνουν πολύ μεγαλύτερη έμφαση στη φυσική κατάσταση. Δυστυχώς, αυτό που λείπει στις μέρες μας είναι το στοιχείο του ενθουσιασμού. Από τους παίκτες μέχρι και στις κερκίδες. Πλέον πρέπει να πας στο γήπεδο της ΑΕΚ και σε λίγα ακόμα για να δεις κόσμο".

Και συνεχίζει: "Παλιότερα, πολλές ομάδες γέμιζαν τα κλειστά. Πιστεύω ότι είχαμε ευκαιρίες να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο την ανάπτυξη που γνώρισε το άθλημα, αλλά κάπου στην πορεία έγιναν λάθη. Ειδικά την περίοδο 2004-2006 που διακρίθηκε η Εθνική ομάδα και πολλοί παίκτες έφυγαν στο εξωτερικό. Χάθηκαν κάποιες ευκαιρίες χωρίς να τις εκμεταλλευτούμε".


Η Κωνσταντίνα Φωτιά στην κάτω σειρά, δεύτερη από δεξιά, με το νούμερο 8

Η μητέρα και σύζυγος, Κωνσταντίνα Φωτιά, πρώην βαλκανιονίκης στην κωπηλασία και καθηγήτρια φυσικής αγωγής είχε και αυτή ένα σύντομο πέρασμα από το χάντμπολ και μιλώντας στην ιστοσελίδα μας, αναφέρεται σ΄ αυτό:

"Όταν σταμάτησα την κωπηλασία, είχα μετακομίσει στο Παγκράτι, παίζοντας για μία χρονιά, το 1983 στην ομάδα του Αθηναϊκού. Δεν σταμάτησα βέβαια να παρακολουθώ χάντμπολ, όταν σταμάτησα να αγωνίζομαι. Έβλεπα τόσο τον άντρα μου, όσο και τα δύο μου παιδιά. Πάντα τους έλεγα ότι ο αθλητισμός είναι μια βασική σταθερά στη ζωή τους, και μπορεί να τους προσφέρει μια πληθώρα εφοδίων. Τα ενθάρρυνα να ασχοληθούν με αυτόν".

Η ίδια παραδέχεται, κλείνοντας, ότι ο Σωτήρης και ο Παναγιώτης αποκόμισαν πολύτιμα εφόδια μέσω του αθλήματος:

"Κατάφεραν να σκέφτονται και να πράττουν με βάση το καλό της ομάδας και το ατομικό. Ποτέ δεν ξεπέρασαν τα όρια, δείγμα της αθλητικής παιδείας αλλά και του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσαν".


Κοινή συνισταμένη της οικογένειας Αϊβαλιώτη η αγάπη για τον αθλητισμό. Μια όμορφη «οικογενειακή ιστορία», η οποία ξεκινάει από το χάντμπολ και περιλαμβάνει κωπηλασία, βόλεϊ μέχρι και άλμα εις ύψος.