«Οικογενειακές ιστορίες»: Οι Χρήστος, Γιώργος Μυλωνάς και η Κατερίνα Παπαδοπούλου στο greekhandball.com

Την οικογένεια Μυλωνά φιλοξενεί, σήμερα (25/05), στην ενότητα, «οικογενειακές ιστορίες», το greekhandball.com. O αθλητής της ΑΕΚ, Χρήστος Μυλωνάς και οι γονείς του, Γιώργος Μυλωνάς, Κατερίνα Παπαδοπούλου, μίλησαν στην ιστοσελίδα μας.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ

Ο 25χρονος αριστερός ίντερ της Ένωσης, ανέφερε: «Στα γήπεδα του χάντμπολ, είμαι από πολύ μικρή ηλικία. Το γεγονός πως οι γονείς μου ήταν προπονητές έπαιξε βασικό ρόλο στην επιλογή μου, όπως επίσης και το ότι περνούσα αρκετό χρόνο βλέποντάς τους να ασχολούνται με το χάντμπολ. Είχα, έτσι, τα ερεθίσματα. Οι γονείς μου, ωστόσο, δεν ήθελαν να είναι αυτός ο λόγος (σ.σ. της δικής τους ενασχόλησης), που θα εμπλεκόμουν με το άθλημα. Με παρότρυναν να ασχοληθώ και με άλλα αθλήματα και γι' αυτό πέρασα από το τζούντο, το τάε κβον ντο, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το τένις. Παρ' όλα αυτά, το χάντμπολ μού άρεσε περισσότερο και τελικά ασχολήθηκα με αυτό».



Συμπλήρωσε, ακόμα: «Η αδελφή μου, Ευγενία, που είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, έπαιζε χάντμπολ στη Δόξα Βύρωνα. Έχει αγωνιστεί στην Α1 Γυναικών και σε Εθνικές ομάδες. Αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική, στα ηλικιακά τμήματα και στην γυναικεία ομάδα της Δόξας Βύρωνα, ενώ παράλληλα συνεχίζει να είναι αθλήτρια. Ο αδελφός μου, Αλέξης (σ.σ. έχει πτυχίο από την Νομική και μεταπτυχιακό), δεν ασχολείται, αντίθετα, με το χάντμπολ».
Όσον αφορά στο πώς διατηρούνταν σε φόρμα κατά την περίοδο των περιοριστικών μέτρων, δήλωσε στην ιστοσελίδα μας: «Εδώ και δύο χρόνια συγκατοικώ με την σύντροφό μου, την Αποστολίνα, που επίσης παίζει χάντμπολ. Ιδιαίτερα από τους δικούς μου ανθρώπους, υπήρχε κατανόηση μέσα σε αυτό το διάστημα, για το γεγονός πως δεν μπορούσα να αγωνιστώ, αλλά έπρεπε να γυμνάζομαι, με καταλάβαιναν, γιατί μπορούσαν εύκολα να μπουν στη θέση μου. Ακολουθούσα ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης, στο σπίτι, εκτονωνόμουν. Εκτός σπιτιού έτρεχα και περπατούσα, συνήθως κάνοντας μεγάλες βόλτες με την σκυλίτσα μας».
Ο Χρήστος, συμπλήρωσε: «Έως τα 15 μου είχα τους γονείς μου προπονητές, στην Αναγέννηση Βύρωνα, από την οποία ξεκίνησα. Είναι δύσκολο να έχεις και τα δυο σου παιδιά, τόσο στον σύλλογο, όσο και στο σπίτι. Πρέπει να διαφοροποιείται η σχέση γονέα-αθλητή, να αντιμετωπίζεσαι ως ίσος με τους συναθλητές σου και κάποιες φορές, μάλιστα, να δέχεσαι πιο αυστηρή κριτική.
Ορισμένες φορές αισθάνεσαι αδικημένος από την μεταχείριση των γονιών σου, οι οποίοι θέλουν να αποδείξουν πως σε αντιμετωπίζουν ισότιμα με τους υπόλοιπους αθλητές, πρέπει να το διαχειρίζεσαι και να συνεχίζεις. Έχει θετικά και αρνητικά το να έχεις τους γονείς σου στον χώρο. Ένα από τα αρνητικά είναι πως κάποιες καταστάσεις μεταφέρονται από το γήπεδο στο σπίτι. Πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο σε αυτό. Πάντως, όλα αυτά βοηθούν, ώστε να εξελιχθεί κάποιος ως άνθρωπος και ως αθλητής».



ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ

Ο πατέρας του Χρήστου, κ. Γιώργος Μυλωνάς, σχολίασε στο greekhandball.com: «Πριν ασχοληθώ με το χάντμπολ, έκανα Πρωταθλητισμό στον στίβο, ως αθλητής του Παναθηναϊκού. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες και εγώ μεγάλωσα στην Ελβετία, έκανα αθλητισμό εκεί.
Ξεκίνησα το χάντμπολ στον Παναθηναϊκό, στη συνέχεια πήγα στον Αθηναϊκό. Η πρώτη μου ομάδα, ως προπονητής, ήταν το γυναικείο τμήμα του Αθηναϊκού. Εκεί γνωρίστηκα, μάλιστα, με την σύζυγό μου, την Κατερίνα Παπαδοπούλου. Έπεσα απευθείας στα βαθιά, καθώς, για τον Αθηναϊκό, η περίοδος ήταν μεταβατική και δύσκολη. Υπήρξα προπονητής και στα αναπτυξιακά του Αθηναϊκού, ενώ με το ανδρικό τμήμα πανηγυρίσαμε το πρώτο Κύπελλο της ιστορίας του Αθηναϊκού (σ.σ. στους άνδρες). Αργότερα, εργάστηκα, ως τεχνικός, στο Κορωπί και στον Ηλυσιακό.
Το 1999 ιδρύσαμε, με την Κατερίνα, την Αναγέννηση Βύρωνα, η οποία μετονομάστηκε πριν από περίπου έναν χρόνο σε Δόξα Βύρωνα. Φτάσαμε να έχουμε πάνω από 230 παιδιά στις Ακαδημίες. Πολλά από αυτά συνέχισαν την πορεία τους στο χάντμπολ, όπως ο Αραπακόπουλος και ο Φάμπατς. Πλέον, είμαι στην επιτροπή χάντμπολ της Δόξας».



Ο κ. Γιώργος υπογράμμισε, ακόμα: «Ο Χρήστος και η Ευγενία ήταν συνέχεια μαζί μας στα γήπεδα. Προσπαθήσαμε να τα απεγκλωβίσουμε από το χάντμπολ και γι' αυτό έκαναν και άλλα αθλήματα. Τους άρεσε η προπόνηση, μα περισσότερο τους άρεσε αυτή η επαφή, που έχει το χάντμπολ, και έτσι κατέληξαν εκεί».
Τόνισε, επιπλέον: «Ο πιο αυστηρός κριτής είναι ο γονιός. Θεωρώ πως ήμασταν αντικειμενικοί, δεν χαρίσαμε τίποτα στα παιδιά μας και αυτό βοήθησε στην εξέλιξή τους. Λειτουργούσαμε μονάχα συμβουλευτικά, δεν παρεμβαίναμε στις αποφάσεις τους. Ποτέ δεν... σηκώσαμε τηλέφωνο, αν και όλοι οι προπονητές ήταν γνωστοί μας, έπρεπε τα παιδιά μας να πορευτούν μόνα τους.
Αυτό που έχει σημασία είναι να είναι ευτυχισμένα. Το χάντμπολ είναι ένα παιχνίδι και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουν. Πρέπει να γνωρίζουν, παράλληλα, πως όλο αυτό θα τελειώσει κάποια στιγμή και έτσι θα πρέπει να σχεδιάζουν το μέλλον τους.
Όσο μπορούμε, παρακολουθούμε τις προσπάθειες των παιδιών μας, στα γήπεδα. Χαιρόμαστε, βεβαίως, όταν τα πηγαίνουν καλά.
Ο Χρήστος δεν εκφράζει εύκολα τα συναισθήματά του, είναι σχετικά κλειστός, ήρεμος, σίγουρα όχι παρορμητικός. Εμείς, ως γονείς, βλέπουμε περισσότερο τα ανθρώπινα στοιχεία, όχι τόσο τα αγωνιστικά, αυτά είναι μέρος της δουλειάς των προπονητών».



ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Η μαμά της οικογένειας, και πρώην αθλήτρια, είναι η Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία υπήρξε η πρώτη αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας στις γυναίκες.
Η κ. Κατερίνα ανέφερε στο greekhandball.com: «Ο Χρήστος, που, όπως και η Ευγενία, πήγαινε στο αθλητικό σχολείο του Βύρωνα, πήρε υποτροφία από τον Δούκα, ενώ σε ηλικία 13 ετών είχε πρόταση από γερμανική ομάδα. Το σχολείο τον βοήθησε σημαντικά, σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς.
Είμαστε πολύ περήφανοι, που τα παιδιά μας άνοιξαν τα φτερά τους και επιβίωσαν σ' έναν πάρα πολύ δύσκολο χώρο, έχοντας αρχές. Ευχαριστούμε από καρδιάς όλους τους προπονητές τους».