Ο Μανώλης Νεόφυτος, από τους πρώτους που ασχολήθηκαν δημοσιογραφικά με το άθλημα, μιλά στο greekhandball.com για το ξεκίνημα και την καθιέρωση του χάντμπολ στην Ελλάδα

Με τον Μανώλη Νεόφυτο ( φωτο ) συναντηθήκαμε το 1979 στην Αθλητική Ηχώ. 

Κοινό στοιχείο μας, πέρα από τα...γυαλιά ; Το γεγονός ότι είχαμε τον ίδιο δάσκαλο, τον ΚΥΡΙΟ Βαγγέλη Φουντουκίδη, στον οποίο οφείλω ότι έγινα δημοσιογράφος.

Συμπορευθήκαμε και στο Επταήμερο του Μπάσκετ, με τον Μανώλη.

Οχι, δεν έγραφα για χάντμπολ ( παρά πολύ σπάνια ), αυτό ήταν πεδίο του Μανώλη, που έδινε μάχη ώστε να βρεί όσο γινόταν περισσότερο χώρο στην εφημερίδα για το άθλημα που λάτρεψε.

Στη δεκαετία του ΄80, μαζί με λίγους άλλους δημοσιογράφους ( Σ.Σ. με κάθε σεβασμό σε όλους τους φίλους, κοινής αποδοχής και παντοτινός φόρος τιμής είναι η διαχρονική αφοσίωση στο άθλημα, του αείμνηστου αγαπημένου Νίκου Σωτηρίου, στο Φως και την Βραδυνή, στα 100 μέτρα απόσταση από την Βούλγαρη 11, όπου δουλεύαμε εμείς στην Ηχώ ) αγωνίσθηκε πεισματικά ώστε να στεριώσει το χάντμπολ στην Ελλάδα. 

Από εκείνα τα χρόνια, έμεινε  με τον Μανώλη ο αλληλοσεβασμός και τον ευχαριστώ γιατί ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου, για το άθλημα που γνωρίζει, έχει υπηρετήσει και συνεχίζει να αγαπά και να παρακολουθεί, για μία συνέντευξη στο greekhandball.com όπου θα μας βοηθά, όποτε εκείνος το κρίνει σκόπιμο, με τις γνώσεις του. 

Μανώλη μου, σε ευχαριστώ...

Υ.Γ. Εξυπακούεται ότι η πόρτα μας είναι ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ για όλους, δίχως αποκλεισμούς ή προτιμήσεις.

Νίκος Δελαγραμμάτικας

Η συνέντευξη του Μανώλη Νεόφυτου στον Γιώργο Δελαγραμμάτικα για το greekhandball.com :

Τι θυμάστε από τα πρώτα βήματα του χάντμπολ, όπως τα βιώσατε την δεκαετία του ’80;

Τα πρώτα βήματα του χάντμπολ εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, με όλη την σημασία της λέξης. Η έλλειψη γηπέδων ηταν το κυριότερο.Η διαφήμιση ακόμη πιο δύσκολη, από τον Γραπτό Τύπο. Η τηλεόραση ανύπαρκτη. Αν μεταδόθηκε ένας τελικός κυπέλλου ήταν θαύμα θαυμάτων που οφειλόταν σε παρακάλια της Ομοσπονδιας. Και όταν έγινε αυτό ήταν θαύμα γιατί μπήκε το άθλημα στα σπίτια. Ομως, έπρεπε να το δούν και από κοντά. Δεν υπήραν τότε Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ. Υπήρχαν καθαρά ερασιτεχνικοί σύλλογοι στην επαρχία και στην Αθήνα που έκαναν τα αδύνατα δυνατά με κάποιον τρελλό θα'λεγα εκείνης της εποχής για να ωθήσει την ομάδα του και το άθλημα. Η Ομοσπονδία έκανε ότι μπορούσε αλλά το γηπεδικό πρωτίστως (όπου δεν έβρισκες γήπεδα για να βάλεις αγώνες), η διαφήμιση, τα χρήματα και η απειρία των νέων διαιτητών που προερχόντουσαν κυρίως απο άλλα αθλήματα ήταν μεγάλοι σκόπελοι. Αρχισαν σιγά σιγά να γίνονται ανοικτά γήπεδα σε διάφορες περιοχές και αυτό ήταν πολύ σημαντικό.Μόλις έμπαιναν τα δύο τέρματα όλοι ρωτούσαν και μάθαιναν πλέον για το χάντμπολ.

 Ήσασταν παιδί του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας. Πώς οδηγηθήκατε στο άθλημα;

Από 7 χρονών ξεκίνησα το μπάσκετ στον Ιωνικο Ν.Φιλαδελφείας. Δεν έχω παίξει χάντμπολ. Στα 16 μου άρχισα την δημοσιογραφία στην Αθλητική Ηχώ.Μου άρεσε να γράφω ότι βλέπω και ότι ακούω σωστά, ώστε αυτός που με διάβαζε να ένιωθε ότι ήταν μαζί μου όταν τα έβλεπα ή τα άκουγα. Είχα καλό δάσκαλο, τον Βαγγέλη Φουντουκίδη. Στην εφημερίδα έκανα ρεπορτάζ ποδοσφαίρου και μπάσκετ της ΑΕΚ και μπάσκετ του Ιωνικού ΝΦ που πρωταγωνιστούσε στην Β εθνικη. Μέντορας μου στο άθλημα του χάντμπολο ήταν ο αείμνηστος και καλοκάγαθος Τάσος Δανήλος,προπονητής και ψυχή του χάντμπολ του Ιωνικού ΝΦ. Ο Δανήλος με παρότρυνε να βοηθήσω τον Ιωνικό γράφοντας στην Αθλητική Ηχώ αλλά και γενικότερ για τα πρωταθλήματα, με την βοήθεια της ΟΧΕ. Δεν είπα όχι. Και καλά έκανα. Από το πρώτο παιχνίδι που είδα, μου άρεσε. Είχε το γκολ κάθε λίγο. Είχε τον ενθουσιασμό, είχε το κάτι άλλο το χάντμπολ. Κόλλησα...Η ΟΧΕ με βοήθησε όλα τα χρόνια στο ρεπορτάζ μου. Και πιστεύω οτι βοήθησα και εγώ το άθλημα στα δύσκολα χρόνια του.

ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ -5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1985

Συνεχίζετε να ασχολείστε ή να το παρακολουθείτε;

Ποτέ δεν έπαψα να το παρακολουθώ. Πάω και βλέπω κυρίως αγώνες της ΑΕΚ αλλά πολύ αραιά. Δεν ασχολούμαι διότι δεν μου το επιτρέπουν (παρότι συνταξιούχος απο το 2016) οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, στην επιχείρηση μου (γραφικές τέχνες). Ισως είναι η ώρα να φτιάξω κάτι για την 20ετια 1977-1997 απο το αρχείο που έχω συγκεντρωμένο.

Σύγκριση του τότε με το τώρα (εφόσον αυτό είναι δυνατόν).

Δεν υπάρχει τίποτα συγκρίσιμο του τότε με το τώρα. Να ξεκινήσω από την Ομοσπονδία. Τότε, έτρεχαν δύο-τρείς άνθρωποι για πάρα πολλά χρόνια. Ο κ.Γιώργος Αλικάκος έκανε όλες τις δουλειές μόνος του και είναι άξιος συγχαρητηρίων. Ευτυχώς που είχε συνεπείς υπαλλήλους δίπλα του. Αντε να πούμε ότι ήταν ακόμη ένας ή δύο, αλλά με το 10% στην βοήθεια από διοικητικής πλευράς. Δεν υπήρχαν χρήματα και όσα έδινε η ΓΓΑ δεν έφθαναν με τίποτα. Εχω υπηρετήσει και σε άλλες 4 Ομοσπονδίες και ξέρω να κάνω σύγκριση. Το χάντμπολ έπαιρνε τα μισά του μισού από τις άλλες. Δεν υπήρχε τηλεόραση για εξάπλωση του αθλήματος. Το κυριότερο, δεν υπήρχαν γήπεδα. Δεν έδιναν ώρες στο χάντμπολ για τους αγώνες των πρωταθλημάτων. Δεν υπήρχαν Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ για να προβάλλουν τόσο πολύ, όπως σήμερα, το άθλημα. Γιατί η τηλεόραση σήμερα ασχολείται με αυτά τα σωματεία. Σήμερα, υπάρχουν πολλά κλειστά γήπεδα, η Ομοσπονδία διαθέτει περισσότερα ενεργά μέλη, το άθλημα έχει γίνει γνωστό σε ολη την χώρα, με λίγα λόγια το χάντμπολ έχει βρεί τον δρόμο του και ανεβαίνει συνεχώς.

Πώς αντιμετωπίστηκε το χάντμπολ στο ξεκίνημά του, αλλά και στο ξεκίνημά σας;

Είχε μεγάλο πόλεμο. Να σας θυμίσω ότι το χάντμπολ υπήρχε στη χώρα μας, από το 1922 μέχρι το 1931. Τότε, όμως, το έσβησαν οι ποδοσφαιρόφιλοι γιατί το φοβήθηκαν από κάθε πλευρά. Μεταπολεμικά το 1976, μετα τους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ με τον τελικό που έδειξε η τηλεόραση, ξαναμπήκε στην σκέψη μιας παρέας ανθρώπων κυρίως του στίβου και αναβίωσε θετικα. Πέρασε, όπως είπαμε πολλές μάχες, οικονομικές ,διοικητικές,γηπεδικές, αλλά, προχώρησε και θα προχωρήσει ακόμη περισσότερο.

Το χάντμπολ είχε, μέχρι το 1990, δημοσιότητα, γήπεδα, κοινό;

Το χάντμπολ δεν είχε δημοσιότητα, ούτε κοινό. Αν εξαιρέσουμε εκείνα τα χρόνια τον Φίλιππο Βέροιας, τον Ιωνικό Ν.Φ. και τον ΑΣΕ Δούκα που γέμιζαν τα κλειστά τους γήπεδα κυρίως στα ντέρμπι, οι οι άλλες ομάδες έπαιζαν με άδειες κερκίδες. Δεν είναι υπερβολή. Εσείς και εμείς που λέμε. Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι φίλαθλοι . Eχει γίνει πιο γνωστό το άθλημα και από τις μεταδόσεις της τηλεόρασης και από τις διεθνείς επιτυχίες των ομάδων μας. Οι εφημερίδες της δεκαετίας του 80 που έγραφαν αρκετά, ηταν το Φως των Σπορ , η Αθλητική Ηχώ και μετέπειτα ο Φίθλαθλος. Στην Αθλητική Ηχώ όπου έγραφα , είχα πάντα ''χώρο'' θα έλεγα και την πληρέστερη ενημέρωση όλων των πρωταθλημάτων, ακόμα και των μικρών ηλικιών. Ημουν τυχερός και μαζί με εμένα και το χάντμπολ. Την εξαετία 1985-1990 κυκλοφορούσε κάθε Τρίτη και μια εβδομαδιαία εφημερίδα, το 7ημερο του μπάσκετ με εκδότη τον Θοδωρή Κοτσώνη. Εκεί είχα μία σελίδα κάθε εβδομάδα με όλα τα νέα του Σαββατοκύριακου, ανελλιπώς. Ηταν ένα αρχείο για τους χαντμπολικούς και μία σημαντική προβολή για το άθλημα, σε μία θαυμάσια έκδοση.

Ποιά ήταν η ατμόσφαιρα ανάμεσα στις αντίπαλες ομάδες;

Η ατμόσφαιρα μπορώ να πώ ότι ήταν θαυμάσια. Την ζήλεψε και το μπάσκετ. Ειδικά σε αγώνες Φιλίππου -Ιωνικού και αντίστροφα όπου πάντα υπήρχε ένταση αλλά και επεισόδια. Αλλά και στα γήπεδα άλλων ομάδων όπως του Πανελληνίου,των Βριλησσίων του Δούκα ,του Αθηναικού υπήρχε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Ωραίοι αγώνες.

Ποιά ήταν η στάση των προσωπικοτήτων του αθλήματος;

Προσωπικότητες δεν υπήρχαν στο άθλημα. Αν εννοείται προσωπικότητες των ομάδων μπορώ να πώ ότι η στάση τους ήταν για εκείνα τα χρόνια, πολύ καλή μέχρι άριστη. Μεμονωμένες περιπτώσεις υπήρχαν χωρίς να είναι άξιες αναφοράς. Οι παράγοντες των σωματείων εκείνων των χρόνων ήταν άνθρωποι μέσα από την καθημερινότητα μας, απλοί και πάντα, αν φώναζαν, το έκαναν για τον σύλλογο τους.

Θα ήθελα να αναφερθείτε στους άλλους δημοσιογράφους, που, σε όλη την Ελλάδα, ασχολήθηκαν με το χάντμπολ.

Ο πρώτος ήταν ο Νίκος Βελισσαράτος. Κατά σειρά αν θυμάμαι καλά, μετά ο Γιάννης Μαμουζέλος, ο Νίκος Σωτηρίου, εγώ, ο Γιώργος Μανετάκης, η Λένα Διομήδους, ο Νίκος Πανταζίδης και άλλοι. Φυσικά υπήρχαν στις αθλητικές εφημερίδες και ανταποκριτές απο την υπόλοιπη Ελλάδα.

Τι θυμάστε πιο έντονα (στιγμές, αγώνες, συμπεριφορές);

Θυμάμαι τις διοργανώσεις των Πανελληνίων πρωταθλημάτων μικρών ηλικίων. Την ανάπτυξη του αθλήματος που ξεκίνησε από τις κατασκηνώσεις της Πεντέλης το 1983. Εκεί, αθλητές, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές μάθαιναν να είναι φίλοι, μέσα και έξω από το γήπεδο. Την αφιλοκερδή προσφορά πολλών που δούλεψαν για την επιτυχία των διοργανώσεων. Ακόμη, το πρώτο μίνι Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που έγινε στην Κέρκυρα το 1985. Για αγώνες δεν θα σας πώ, γιατί γίνονται καθημερινά. Πεντέλη όμως, όχι. Εμειναν στην ιστορία. Φυσικά, δεν θα ξεχάσει κανείς ποτέ τους λίγους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, εργάτες εκείνων των χρόνων. Κάτι ακόμη που είχε εντυπωσιάσει στην πρώτη διοργάνωση της Πεντέλης : Πρωταθλητής, αήττητος, είχε αναδειχθεί ο Κυχρέας Σαλαμίνας ,σωματείο με 8μηνη ζωή και χωρίς τον πρωτομάστορα του Αντώνη Τσεβά που βρισκόταν σε σεμινάριο προπονητών στην Ιταλία.