Σώστε το χάντμπολ

Στα 7 μέτρα με τον Κων/νο Χατζηδημητρίου
Εχω πολλά να πω και πολλά να γράψω, αλλά δεν πρόκειται να αναλωθώ σε
λεπτομέρειες που ίσως κουράζουν, εξάλλου όλοι όσοι είμαστε στο άθλημα
γνωρίζουμε πράγματα για τα οποία ντρεπόμαστε.
Θα σχολιάσω λίγο τις τελευταίες ανακοινώσεις γιατί θεωρώ πως όλοι
έχουν και δίκιο και άδικο. Μπορεί η επιστολή Ιατρούδη να ήταν λίγο
ριζοσπαστική, αλλά στο κάτω κάτω ήταν ο μοναδικός που βγήκε και
μίλησε, εξέφρασε μια άποψη σωστή ή λανθασμένη, έκανε αυτοκριτική. Δεν
κρύφτηκε όπως έκανε το 90% του αθλήματος σε αυτές τις δύσκολες ημέρες.
Αν είχαμε και άλλους 20-30 Ιατρούδηδες να ενδιαφέρονται για τα
προβλήματα και να λένε την άποψη τους επώνυμα (και όχι ανώνυμα όπως
γίνεται στο blog) δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο κατάντιας.
Εχει ευθύνες δεν χωράει συζήτηση αυτό, αλλά νομίζω ότι αναφερόμενος
στην «προπονητική γύμνια, που δεν έβγαλε παίκτες φτάνοντας αυτή τη
στιγμή σε αδιέξοδο» τις αποδέχθηκε.
Οσο για τους αθλητές μπορεί να έχουν και αυτοί το δίκιο τους, αλλά η
σφοδρή επίθεση στους προπονητές δεν τους τιμά (ειδικότερα αυτούς που
παίζουν στην Ελλάδα) γιατί πάρα πολλοί από αυτούς έχουν ευεργετηθεί
στο παρελθόν, στο παρόν και πιθανόν αυτό θα συμβεί και στο μέλλον από
τους Ιατρούδη και Μάντζο. Είναι αλήθεια πως οι προπονητές έχουν το
καρπούζι και το μαχαίρι για τις κλήσεις και εδώ είναι λάθος τους είναι
πως δεν «έκοψαν» τους αδιάφορους και αυτούς που ήταν σε κακή
κατάσταση, όμως έχω να κάνω και εγώ μια ερώτηση. Είναι ωραίο (για το
άθλημα και για τον εκάστοτε αθλητή) να κόβεται κάποιος σε ηλικία 31-32
ετών (στην καλύτερη χαντμπολική ηλικία) από την ομάδα; Μήπως η κλήση
στην Εθνική για κάποιους από αυτούς ήταν και μία στήριξη και μία
βοήθεια να ξαναβρούν τον εαυτό τους και ψυχολογικά να μην
καταρρακωθούν; Την άδραξαν αυτή την ευκαιρία; Και καλά για το
αγωνιστικό στο κάτω κάτω όταν δεν είσαι σε καλή κατάσταση δεν μπορείς
να κάνεις πολλά, όμως το πάθος και η ψυχή δεν έχει σχέση με την
αγωνιστική κατάσταση. Οσο για την προσφορά τους αδιαμφισβήτητη και
τεράστια, αλλά για αυτό όχι μόνο έχουν υμνηθεί απ’ όλους, αλλά έχουν
φυσικά εξασφαλιστεί για εφόρου ζωής, οπότε αναγνωρίστηκε η παρουσία
τους και η αξία τους από όλους (Δημοσιογράφους, προπονητές, αθλητές,
κράτος, φίλαθλο κοινό) και πολλοί καλά έπραξαν όλοι αυτοί γιατί αυτό
ήταν το σωστό και το δίκαιο. Εγώ προσωπικά δεν θεωρώ τελειωμένο κανένα
αθλητή της Εθνικής. Το θέμα είναι ο κάθε αθλητής από μόνος του το
θεωρεί αυτό; Αν αυτό δεν συμβαίνει με κανένα τότε θα έπρεπε να έχουμε
προκριθεί τουλάχιστον σε μια ακόμα μεγάλη διοργάνωση αυτά τα χρόνια ή
να πάμε στο άμεσο μέλλον (εντός 2-3 χρόνων, όσο δηλαδή θα αντέξει αυτή
η φουρνιά). Εγώ περιμένω και ελπίζω με αυτούς τους παίκτες να πάμε
πάλι σε μεγάλη διοργάνωση και αυτή τη φορά να τους περιγράφω για το
ραδιώφονο (γιατί τις προηγούμενες δεν είχα την τύχη να το κάνω).
Για το ότι δεν έχουμε παίκτες από πίσω τους (εκτός από 4-5) είναι
αλήθεια, αλλά κανείς δεν το αρνείται αυτό.

Περιμένω από τους συμβούλους να δικαιολογήσουν τη θέση τους
Όλα τα παραπάνω ίσως και να βολεύει την ΟΧΕ. Προπονητές- αθλητές
έβγαλαν τα μαχαίρια, ευκαιρία να την γλιτώσουμε και να είμαστε
παρατηρητές θα λένε τώρα. Μην νομίζει η ομοσπονδία πως θα ξεφύγει τόσο
εύκολα. Η ανεπάρκεια της και τα αργά αντανακλαστικά της σε πολλά
θέματα είναι γνωστά. Περιμένω από το σημερινό Δ.Σ. να σταθεί στο στο
ύψος του και ειδικότερα από τους συμβούλους να αποδείξουν ότι αυτή τη
θέση τους αξίζει, διότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν το έχουν
αποδείξει. Περιμένω να μάθω τις προτάσεις τους, διότι θα μάθουμε,
παρότι κάποιοι λένε πως ότι γίνεται στο συμβούλιο δεν πρέπει να
βγαίνει προς τα έξω. Αυτοί που το λένε μάλλον φοβούνται οι κρύβονται
κα δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν διότι τα λεφτά που
διαχειρίζονται είναι του Έλληνα πολίτη όχι δικά τους. Για να μην πω
ότι το Δ.Σ. πρέπει να είναι ανοικτό σε όλους, αλλά ποιος έχει τα
κότσια να πάρει τέτοια απόφαση; Περιμένω λοιπόν από την ΟΧΕ να πάρει
γενναίες αποφάσεις για όλο το οικοδόμημα του αθλήματος και να πάρει
επιτέλους τα πράγματα στα χέρια της, ανεξάρτητα από το κόστος
(πολιτικό, οικονομικό και ότι άλλο μπορεί να προκύψει). Εδώ που έχουμε
φτάσει δεν υπάρχει γυρισμός. Το άθλημα έχει αγανακτήσει (έχετε φτάσει
στο σημείο τον κόσμο να μνημονεύει για κάποια θέματα ακόμα και τον
Αλικάκο). Αν δεν το καταλάβετε, κακό του κεφαλιού σας, θα το βρείτε
μπροστά σας. Το μυαλό σας είναι μόνο πως θα κόψετε τις δαπάνες και πως
θα πάτε στην Ξάνθη σε άδειο γήπεδο για να πάρετε τα 10.000
ψοροχιλιάρικα της φιλοξενίας. Είσαστε περήφανοι για την εικόνα που
έβγαλε το άθλημα προς τα έξω; Μην ψάξετε να βρείτε εξιλαστήρια θύματα
σε αθλητές και προπονητές για τα δικά σας λάθη, που οδήγησαν το άθλημα σε μαρασμό.
Αναλάβετε επιτέλους τις ευθύνες σας και σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων.
Σώστε το χάντμπολ !