Συνέντευξη Ολ. Ανδρίτσου: «Η πίεση δεν με φοβίζει, θέλω να δω μέχρι πού μπορώ να φτάσω»

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Η Ολίνα Ανδρίτσου συμπληρώνει σε περίπου έναν μήνα τα 22 της χρόνια (σ.σ. γεννημένη το 1998), όμως ήδη θεωρείται, και όχι άδικα, μία από τις καλύτερες Ελληνίδες παίκτριες χάντμπολ.

Η νεαρή πλέι μέικερ, που αγωνίζεται στον Άρη Νικαίας με υποσχετική από τον Μέγα Αλέξανδρο Γιαννιτσών, μίλησε στο greekhandball.com, με αφορμή το γεγονός πως πέτυχε 16 τέρματα στην τελευταία (6^η) στροφή του Πρωταθλήματος της Α1 Γυναικών, περισσότερα από κάθε άλλη αθλήτρια σε αυτή την αγωνιστική. Αναφέρθηκε στα πρώτα της βήματα στο χάντμπολ, στα σχέδιά της, στις σπουδές της, στις πολύτιμες παραστάσεις που έχει αποκομίσει, στην Εθνική Γυναικών και σε άλλα…  

-Χάρη στα 16 γκολ, που πέτυχες απέναντι στην Προσοτσάνη, έχεις σημειώσει 51 μέχρι τώρα. Στα πόσα τέρματα θα είσαι ικανοποιημένη, στο τέλος της σεζόν;

«Με τα 16 τέρματά μου αναδείχθηκα πρώτη σκόρερ της 6^ης αγωνιστικής της Α1 Γυναικών, αν και αυτή δεν είναι η καλύτερη επίδοση της καριέρας μου, αφού σε αγώνα με τον Μέγα Αλέξανδρο Γιαννιτσών, πριν από πέντε χρόνια, σε ηλικία 17 ετών, είχα βάλει 20 γκολ. Παρ’ όλα αυτά, η ομάδα μου, ο Άρης Νικαίας, είναι τελευταία στον βαθμολογικό πίνακα και έτσι δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι για την προσωπική επιτυχία μου. Δεν έχουμε συγκεντρώσει τους βαθμούς, που υπολογίζαμε…».  

-Εγκαταστάθηκες στην Αθήνα, για να σπουδάσεις και παράλληλα, συνδυάζεις το χάντμπολ. Θα χρειάζονται θυσίες. Τα καταφέρνεις;

«Πράγματι, απαιτούνται θυσίες για να ταιριάξεις τις σπουδές με τον αθλητισμό, όμως απολαμβάνω και τα δύο και θεωρώ ότι τα… κουμαντάρω. Σπουδάζω Βιοτεχνολογία στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Επιδίωξα να βρίσκομαι στην Αθήνα, επειδή ως πρωτεύουσα έχει περισσότερες επιλογές όσον αφορά στην επαγγελματική αποκατάσταση. Θέλω, ωστόσο, να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και στη συνέχεια να δω τι επιλογές έχω, σε σχέση με την δουλειά. Από το τμήμα μου, μπορώ να εργαστώ σε φαρμακευτικές εταιρείες, στα παραϊατρικά, ακόμα και στη γεωπονία. Έχω κάτι στο νου μου, αλλά δεν ξέρω ακόμα.

Η πρώτη μου ομάδα, στην Αθήνα, ήταν το Καματερό. Είχαμε φτιάξει ένα πάρα πολύ καλό σύνολο. Θα είχαμε ακόμα καλύτερη πορεία, εάν δεν υπήρχαν οικονομικοί περιορισμοί. Είχαμε δέσει με τον Μενέλαο Δανήλο και τα κορίτσια».

-Αν και κατοικείς στην Αθήνα, δεν ξεχνάς τον τόπο σου, τα Γιαννιτσά. Στο πρώτο μισό της περασμένης σεζόν, μάλιστα, δέχθηκες να μετακινείσαι κάθε εβδομάδα από την Αθήνα προς τα Γιαννιτσά και το αντίστροφο, για να αγωνίζεσαι. Αυτό δεν δείχνει μόνο διάθεση, αλλά και αφοσίωση. Ήταν τόσο μεγάλη η ταλαιπωρία, όσο ακούγεται;

«Και μεγαλύτερη θα μπορούσα να σού πω… Ο Μέγας Αλέξανδρος Γιαννιτσών, όμως, είναι σαν το σπίτι μου, είναι η οικογένειά μου. Όπου και αν βρίσκεσαι, αν αγαπάς το σπίτι σου, θέλεις να γυρνάς πίσω. Ήθελα να προσφέρω ξανά στην ομάδα που με εκπαίδευσε και με ανέδειξε. Μαζί της μπορούσα να κάνω μονάχα 1-2 προπονήσεις την εβδομάδα.

Κάθε Σαββατοκύριακο έπαιζα… εκτός έδρας. Έπαιρνα το μετρό από την Αθήνα και μετά το αεροπλάνο, προσγειωνόμουν στη Θεσσαλονίκη και πήγαινα στα Γιαννιτσά. Ήταν εξουθενωτικό. Έπαιζα, όμως, για την ομάδα της πόλης μου. Αυτό είναι ξεχωριστό συναίσθημα.

Στη συνέχεια, στο δεύτερο μισό της περιόδου, αγωνιζόμουν για την Αναγέννηση Άρτας. Για την Άρτα, μετακινιόμουν με ΚΤΕΛ και ήταν επίσης πολύ κουραστική η διαδικασία».

-Είσαι από τις καλύτερες παίκτριες στην Ελλάδα και ενεργό μέλος στην Εθνική Γυναικών. Είχες άλλη πρόταση, εκτός του Άρη;

«Υπήρχαν συζητήσεις, οι οποίες, όμως, δεν ευοδώθηκαν. Συμβιβάζομαι μέχρι ενός σημείου, γενικά. Δεν πρόκειται να… σκάσω κιόλας. Ήθελα να βρίσκομαι στην Αθήνα, για να μην αφήνω κενά στη σχολή μου».

-Είναι στα σχέδιά σου να παίξεις στο εξωτερικό;

«Σίγουρα. Πρώτα, όμως, θα ήθελα να μπω σε μία τάξη με την σχολή μου, η οποία διαρκεί 5 χρόνια και έχει 114 μαθήματα. Όταν νιώσω ότι έχω τακτοποιήσει τα θέματα, που αφορούν στο Πανεπιστήμιο και τα ελέγχω πλήρως, μπορεί να κάνω το βήμα παραπάνω. Όλοι οι αθλητές έχουν την αγωνιστική δυνατότητα να παίξουν εκτός συνόρων, διότι υπάρχουν κατηγορίες για όλους. Το θέμα είναι αν αντέχεις να ζεις μακριά από την πατρίδα σου, αλλά και πόσο αντέχεις».

-Λέγεται ότι είσαι πολύ εργατική, ότι δεν χάνεις προπόνηση και μάλιστα γυμνάζεσαι και μόνη σου. Σ’ ένα, κατά γενική ομολογία, ερασιτεχνικό άθλημα, εσύ δείχνεις να είσαι επαγγελματίας. Ποιές είναι οι φιλοδοξίες σου;

«Μ’ αρέσει αυτό που κάνω, θέλω να είμαι καλή και να ανταπεξέρχομαι, όπως θέλω εγώ, ώστε να είμαι ευχαριστημένη. Είμαι φιλόδοξη, αλλά κυρίως θέλω να δω μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Χάρη και στο γεγονός πως είμαι μέλος της Εθνικής, οφείλω να προσπαθώ περισσότερο.

Γενικά, συγκρίνω τον εαυτό μου με αθλήτριες του εξωτερικού. Συναντήσαμε, με την Εθνική, ομάδες όπως η Ολλανδία και η Ισπανία και αντιληφθήκαμε πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει μεταξύ εμάς και εκείνων. Για να είμαι ειλικρινής, πάθαμε ένα μικρό… σοκ. Συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται έξτρα προσπάθεια, ότι δεν φτάνει αυτό που κάνω».

-Οι ομάδες, συνήθως, «χτίζονται» γύρω από εσένα. Αισθάνεσαι βάρος, επειδή συμβαίνει αυτό;

«Όχι, δεν νιώθω πίεση και δεν με φοβίζει κιόλας. Παθιάζομαι πάρα πολύ με το χάντμπολ, δεν καταλαβαίνω πως κουβαλάω βάρος, κατά την διάρκεια του αγώνα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ το παιχνίδι, το ευχαριστιέμαι, το λατρεύω».  

-Είσαι 22 ετών, αλλά έχεις αγωνιστεί ήδη σε 4 ομάδες (σ.σ. Μέγας Αλέξανδρος Γυναικών, Καματερό, Αναγέννηση Άρτας, Άρης Νικαίας). Είναι πολλές οι παραστάσεις για την ηλικία σου. Ποιά είναι, όμως, η καλύτερη έως τώρα εμπειρία;

«Οι εικόνες είναι όντως αρκετές. Έζησα μία από τις σπουδαιότερες εμπειρίες με την Αναγέννηση Άρτας, στην οποία έπαιξα στο δεύτερο μισό της περασμένης σεζόν. Μαζί της συμμετείχα για πρώτη φορά σε τελικό Κυπέλλου, απέναντι στον ΠΑΟΚ. Είναι τιμή να παίζεις σε τέτοιο σύλλογο. Είναι βαριά η φανέλα της Αναγέννησης Άρτας και το αισθανόμουν κάθε φορά, που την φορούσα».   

-Πώς προέκυψε το χάντμπολ για εσένα;

«Ζούσαμε με τους γονείς μου, που είναι εκπαιδευτικοί, στην Καστοριά. Η μητέρα μου υπήρξε παίκτρια και προπονήτρια χάντμπολ. Όταν, λοιπόν, πήγαινε στις προπονήσεις, ως προπονήτρια, δεν είχε πού να αφήσει εμένα και τον αδελφό μου, που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερός μου, με αποτέλεσμα να μας παίρνει μαζί της στο γήπεδο. Κάπως έτσι είχα την πρώτη μου επαφή με το άθλημα. Ξεκίνησα να παίζω μόλις στα 4 μου. Ο αδελφός μου, αν και έπαιξε χάντμπολ, το… γύρισε αργότερα στο ποδόσφαιρο».

-Κινητήριος μοχλός για τις ομάδες ήσουν ακόμη και σε μικρότερη ηλικία, στα αναπτυξιακά. Μέσα σε οκτώ χρόνια, πανηγύρισες αρκετές φορές κατακτήσεις τίτλων…

«Στα τμήματα τις ηλικίας μου, κατακτήσαμε τίτλους, με τον Μέγα Αλέξανδρο Γιαννιτσών, στις δύο σεζόν των μίνι, στις δύο των Παγκορασίδων, στις δύο των Κορασίδων και στη μία από τις δύο στις Νεάνιδες. Την πρώτη αγωνιστική περίοδο, στις Νεάνιδες, τερματίσαμε δεύτερες, πίσω από τη Νέα Ιωνία. Άρα, 7/8 με την δική μου ηλικία.

Έπαιζα, παράλληλα, και σε τμήματα άλλων ηλικιών, οπότε πανηγύρισα δύο ακόμα φορές με τις Παγκορασίδες, δύο με τις Κορασίδες και μία με τις Νεάνιδες».

-Η Εθνική Γυναικών είναι κεφάλαιο για εσένα. Ποιοί είναι οι στόχοι από εδώ και πέρα;

«Τον Μάρτιο παίζουμε το επόμενό μας παιχνίδι, στην Αυστρία, για το Euro. Η πρόκριση σε όμιλο, πράγμα που δεν είχε επιτευχθεί ποτέ ξανά, ήταν τεράστιο βήμα για εμάς. Θέλουμε να πάρουμε το καλύτερο δυνατό από αυτές τις αναμετρήσεις. Θα προσπαθήσουμε να κοντράρουμε την Aυστρία. Αν το πετύχουμε, θα είναι αυτόματα όφελος για εμάς.

Ακολουθούν τα προκριματικά του Παγκοσμίου, τον Νοέμβρη. Πάμε σκαλί σκαλί. Η Εθνική μας είναι πολύ καλή, ποιοτική, αλλά παράλληλα και νεανική».