1994: Η «χρυσή» χρονιά του ελληνικού χάντμπολ μέσα από βιωματικές περιγραφές του Θανάση Φωτιάδη (Α' Μέρος)

Το μεγάλο ταξίδι των επιτυχιών της Εθνικής Εφήβων του 1994 άρχισε από το Λουτράκι μετά την λήξη των πανελληνίων Πρωταθλημάτων Εφήβων και Νεανίδων και διήρκησε από 29 Απριλίου μέχρι 5 Μαΐου. Στην φωτογραφία ο Ομοσπονδιακός προπονητής Πάνας Λάσκαρης με τον Θανάση Καρακεχαγιά και τον Γιώργο Κρανάκη συμβουλεύουν τους αθλητές τους πριν από μία προπόνηση.

του Μανώλη Νεόφυτου

Το 1994 μπορεί να χαρακτηριστεί μια χρυσή χρονιά για το ελληνικό χάντμπολ. Μία χρονιά που έφερε χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες Εφήβων στην Θεσσαλονίκη, την πρόκριση στους τελικούς του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων στην Βέροια, την 2η θέση στο Παγκόσμιο τουρνουά Νέων στο Τέραμο, την 2η θέση με ομάδα Εφήβων στους Βαλκανικούς αγώνες Νέων στο Εσκί Σεχίρ και την καταπληκτική πορεία στο Πανευρωπαϊκό Εφήβων του Τελ Αβίβ.

Στο Τελ Αβίβ, η Ελλάδα πήγαινε... φουλ για μετάλλιο. Ήθελε νίκη ή ισοπαλία με τα Σκόπια, για να μπει στην τετράδα. Συγκεκριμένα, όταν έφτασε ο τελευταίος αγώνας των ομίλων με αντίπαλο τα Σκόπια, οι αντίπαλοί μας φόρεσαν φανέλες με την ονομασία ''Μακεδονία'' στα Σλάβικα και ενώ υπήρχε σαφής εντολή από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή προς όλες τις Ομοσπονδίες σε τέτοιες περιπτώσεις να καλύπτουν την παράνομη ονομασία (σ.σ. κάτι που δεν έγινε από την αρχή του Πρωταθλήματος), η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία χάντμπολ, η οποία αντί να επιβάλλει τον νόμο στα Σκόπια, ''πέταξε'' εκτός διοργάνωσης την ελληνική ομάδα, η οποία φυσικά δεν παρατάχθηκε στο γήπεδο μετά από το προβλεπόμενο δεκάλεπτο.

Έτσι, η Ελλάδα μένει 13η σε 12 χώρες, «λόγω απαξίωσης και διακωμώδησης του αθλήματος» κατά την άποψη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Οι υπεύθυνοι της EHF μας κατηγόρησαν για διακωμώδηση του αθλήματος και επιπλέον... πέταξαν την ΟΧΕ και το ελληνικό χάντμπολ εκτός διεκδίκησης του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων, για το οποίο είχε θέσει υποψηφιότητα η χώρα μας και στο οποίο θα συμμετείχε η χρυσή φουρνιά του 1994. Πλήρης εξόντωση. 

Ας πάρουμε όμως από την αρχή, την πορεία αυτής της ομάδας. Να θυμηθούμε ξανά, μετά από 37 χρόνια τους πρωταγωνιστές αυτών των επιτυχιών μέσα στο 1994.

Στο τιμόνι της Εθνικής Εφήβων ήταν ο Θανάσης Καρακεχαγιάς με άμεσο συνεργάτη τον Γιώργο Κρανάκη, υπό την εποπτεία του Πάνα Λάσκαρη.

Μετά από το πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων 1994, που διεξήχθη στο Λουτράκι, το τεχνικό τιμ έκανε την επιλογή των ''εκλεκτών'', οι οποίοι συγκρότησαν την Εθνική Εφήβων για την Βαλκανιάδα της Θεσσαλονίκης, που καλύφθηκε τηλεοπτικά από την ΕΡΤ3, γεγονός πρωτόγνωρο για ηλικιακή ομάδα και κατ΄ επέκταση για το χάντμπολ.

Η προετοιμασία στο Λουτράκι ολοκληρώθηκε με δύο φιλικούς αγώνες-νίκες με την αντίστοιχη ομάδα της Κύπρου.

3  Μαΐου 1994   Ελλάδα - Κύπρος  35 - 15

4  Μαΐου 1994   Ελλάδα - Κύπρος  31 - 17

Η αρχή του μεγάλου ταξιδιού. Μετά το Πάσχα του 1994 η αναμνηστική φωτογραφία στο Λουτράκι και ανηφόρισμα για την Βέροια και Νάουσα.

Πάνω αριστερά: Κώστας Φωτόπουλος (Φίλιππος Βέροιας), Τάσος Πρωτόγρης (ΓΕ Βέροιας), Κώστας Ζαχαριάς (ΑΣΕ Δούκα), Τάσος Τζαμτζής (ΓΑΣ Κιλκίς), Νίκος Αιδινίδης (Φίλιππος Βέροιας), Λευτέρης Μπακόπουλος (ΑΣΕ Δούκα), Γιώργος Χατζόγλου (Φίλιππος Βέροιας), Θανάσης Φωτιάδης (ΒΑΟ), Στάθης Μήτογλου (ΓΕ Βέροιας), Στέργιος Παπαδημητρίου (Φίλιππος Βέροιας)

Κάτω αριστερά: Γιάννης Γρίσπος (Ν. Ελβετία), Κοσμάς Κολεσιώτης (ΓΑΣ Κιλκίς), Βασίλης Κοσμίδης (Αρχέλαος Κατερίνης), Λυκούργος Μητσάκος (Τελαμώνας  Σαλαμίνας), Στέλιος Διαμαντάκος (Ιωνικός Ν. Φ.), Γιώργος Παπαδόπουλος (ΓΑΣ Κιλκίς), Κώστας Αγγελόπουλος (ΑΣ Σχολές Ξυνή), Μπάμπης Χατζηαθανασίου (ΓΕ Βέροιας), Γιώργος Παπαδόπουλος (ΒΑΟ), Χριστόφορος Μπακαούκας (Τελαμώνας Σαλαμίνας) Ηλίας Γραμματικόπουλος (Φίλιππος Βέροιας)

ΠΡΩΤΗ-ΑΗΤΤΗΤΗ  ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΦΗΒΩΝ 1994

Ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές των επιτυχιών αυτής της ομάδας είναι και ο Θανάσης Φωτιάδης. Φυσικά, πρέπει να τονίσουμε - για να μην παρεξηγηθούμε - ότι ολόκληρο το επιτελείο αυτών των επιτυχιών, αρχής γενομένης από τους ίδιους τους αθλητές, τους προπονητές, τους γιατρούς-φυσικοθεραπευτές, τους διοικητικούς παράγοντες που έτρεχαν γι' αυτά τα παιδιά - ήρωες (και θα εξηγήσω γιατί τους χαρακτηρίζω με αυτή την φράση) και όλους όσοι βρέθηκαν κοντά τους, ακόμη και τους φιλάθλους τόσο στην Βέροια που έγινε η προκριματική φάση του Πανευρωπαϊκού, όσο και στην Θεσσαλονίκη, που έγιναν οι Βαλκανικοί, έχουν μερίδιο αυτών των σημαντικών επιτυχιών.

Η φράση ''ήρωες'' είναι λίγη γι' αυτά τα παιδιά. Δεν έχει ξανασυμβεί στον ελληνικό αθλητισμό να βρίσκεται μία ομάδα επί τέσσερις μήνες μέσα στα γήπεδα με αγώνες και προπονήσεις για πέντε διαφορετικές συνεχόμενες διοργανώσεις από τον Μάιο του 1994 μέχρι τέλος Αυγούστου 1994.

Και για να σας θυμίσουμε, αρχικά συμμετείχαν στους Βαλκανικούς Εφήβων (Θεσσαλονίκη), προκριματικοί Πανευρωπαϊκού Εφήβων στην Βέροια, Παγκόσμιο τουρνουά Τέραμο (με αντιπάλους και ομάδες Ανδρών), Βαλκανικοί Νέων στο Εσκί Σεχίρ (με αντιπάλους και  μεγαλύτερης ηλικίας για απόκτηση εμπειριών στα πλαίσια της τελικής προετοιμασίας για την τελική φάση του Πανευρωπαϊκού Εφήβων) και τέλος στο Πανευρωπαϊκό που προανέφερα.

Με λίγα λόγια είχαν τέτοια πίστη - αισιοδοξία - όρεξη για ό, τι έκαναν και οι κόποι τους δικαιώθηκαν. Νοερά για 4 μήνες ξέχασαν τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους, τις παρέες τους. Είχαν για σπίτι τα ξενοδοχεία που έμειναν και τα γήπεδα που τους φιλοξενούσαν. Με μία βαλίτσα στο χέρι έτρεχαν, έτρεχαν, και πάλι θα το πω ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΝ. Τα πολλά λόγια δεν είναι φτώχεια. Τους αξίζουν περισσότερα από αυτά που γράφω, 37 χρόνια αργότερα. 

Ώρα να επιστρέψω στον Θανάση Φωτιάδη, για τον οποίον ξεκίνησα να γράφω, αλλά ανέλυσα όλους τους λόγους που έχουν ίσα μερίδια για όποιον αναφέρω το όνομά του ή και για κάποιους που δεν θα αναφερθούν από έλλειψη πληροφοριών. Πάντα δεχόμουν και δέχομαι στην ζωή μου, υποδείξεις, στοιχεία, αναφορές και οτιδήποτε άλλο θα ξεχαστεί από εδώ γι' αυτό το αφιέρωμα. 

Ο Θανάσης Φωτιάδης μαζί με άλλα παιδιά με βοήθησαν να φτιάξω αυτό το αφιέρωμα, όπως και το αντίστοιχο πριν από κάποιους μήνες για το πρώτο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε η Ελλάδα σε Βαλκανικούς αγώνες στο Α' Βαλκανικό Πρωτάθλημα Παίδων 1993 μέσα στην Άγκυρα της Τουρκίας.

Ο Θανάσης Φωτιάδης, όπως και ο Γιώργος Κρανάκης, άνοιξαν τα μπαούλα της ιστορίας και μας έδωσαν πολύτιμα στοιχεία. Ειδικά ο Θάνος θα μας θυμίσει ''πράγματα και θαύματα''. 

Ας ξεκινήσουμε αυτό το ''χρυσό'' ταξίδι με τον Θανάση Φωτιάδη να μας λέει:

''Στην ομάδα υπήρχε μια συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά και μια πίστη για κάτι πολύ καλό. Πολλοί παράγοντες συνετέλεσαν στην δημιουργία αυτού του κλίματος, όπως το άμεσο δέσιμο των νέων προσώπων με τον υπάρχοντα κορμό. Η απίστευτη χημεία που υπήρχε μεταξύ των προπονητών και κατ' επέκταση των ίδιων με την ομάδα (παροιμιώδης ο τρόπος με τον οποίο οι Καρακεχαγιάς-Κρανάκης χειρίζονταν το παιχνίδι του ''καλού-κακού μπάτσου''. Μάλιστα, ο εύστοχος χαρακτηρισμός ''Δράκοι'' που τούς είχε προσδώσει ο Κώστας Ζαχαριάς του Δούκα, τους ακολουθούσε έκτοτε...!), αλλά και η λαχτάρα που είχε ο καθένας από εμάς, ώστε να παίξει μπροστά σε συγγενείς, φίλους και ανθρώπους του αθλήματος, σε αμφισβητίες της προηγούμενης επιτυχίας (ναι, υπήρχαν και αυτοί...), και μέσω της τηλεοπτικής κάλυψης, να αποδείξουμε στον καθένα ότι το άθλημα που αγαπάμε και αποφασίσαμε να υπηρετήσουμε, δεν αποτελείται από αθλητές-περισσεύματα των υπόλοιπων αθλημάτων, ούτε ήταν ''κρίμα που χαραμιζόμασταν σ' αυτό'', ούτε ότι είναι το άθλημα που ''παίζεται στο νερό'' ή αυτό που ''παίζεται με άλογα''... λαχτάρα, που μετουσιώθηκε σε πίστη, θέληση και πάθος μέσα στο γήπεδο''.

ΠΡΩΤΗ-ΑΗΤΤΗΤΗ  ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΦΗΒΩΝ 1994 ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

6  Μαΐου 1994       ΕΛΛΑΣ - ΤΟΥΡΚΙΑ    29 - 14 (12 - 4)

Πάσχα και Ανάσταση για την ομάδα στο Λουτράκι και ανηφόρισμα στην Θεσσαλονίκη. Πρεμιέρα με την Τουρκία την οποία αφήσαμε στα όνειρά της. Τελικό σκορ 29 - 14.

Θυμάται ο Θανάσης από αυτή την πρεμιέρα:

Οι Τούρκοι το... ρίχνουν στον ψυχολογικό πόλεμο. Μπαίνοντας στα αποδυτήρια για τις τελευταίες οδηγίες πριν την παρουσίαση των ομάδων, με τα αποδυτήρια των δύο ομάδων δίπλα-δίπλα, κάνουν χαμό με φωνές, αλαλαγμούς, χτυπώντας πόρτες και τοίχους. Η όλη φάση, μάς φαίνεται τόσο κωμικοτραγική, που, ειλικρινά, δεν ξέραμε αν θα έπρεπε να γελάσουμε ή να θυμώσουμε. Η απάντηση ήρθε την αμέσως επόμενη στιγμή, όταν κατά το ''τελετουργικό'' τους, βγήκαν τρέχοντας ο ένας πίσω από τον άλλον, ''κάνοντας χαμό'', έχοντας σκοπό με κυκλική πορεία, να συσπειρωθούν στο κέντρο... Έλα όμως που είχαν πέσει νερά στο κέντρο, και εκεί που έβγαιναν τρέχοντας, καμαρωτοί και αποφασισμένοι, γλίστρησε ένας από αυτούς, παρέσυρε τους υπόλοιπους, και ο κόσμος στο γήπεδο, έγινε μάρτυρας ενός ανθρώπινου ντόμινο, ξεσπώντας σε γέλια... Η σεμνή τους παράσταση, έλαβε τέλος και ήρθε η ώρα του ''λογαριασμού''. Η ομάδα μας ήταν καταιγιστική, από το πρώτο δευτερόλεπτο. Την εστία μας οι Τούρκοι την έβλεπαν με το... κυάλι και όσες φορές τους δόθηκε η ευκαιρία να σκοράρουν, έπεφταν πάνω στον ''βράχο'' Στέργιο Παπαδημητρίου, ο οποίος δέχτηκε το πρώτο γκολ στο 23ο λεπτό (!)  Αποτέλεσμα ημιχρόνου 12-4 και τελικό 29-14.

ΕΛΛΑΣ - ΤΟΥΡΚΙΑ  29 - 14

Διαιτητές: Ιαμάντι - Σάντορ (Ρουμανία)

ΕΛΛΑΣ: Παπαδημητρίου, Μήτογλου, Γραμματικόπουλος 4, Χατζόγλου Ζαχαριάς, Τζαμτζής, Χατζηαθανασίου 6, Πρωτογέρης 5, Φωτόπουλος, Αιδινίδης 1, Γ. Παπαδόπουλος, Μπακόπουλος 3, Γ. Παπαδόπουλος 8, Φωτιάδης 2. 

Ρουμανία - Βουλγαρία 

7 Μαΐου 1994      

  

Επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό, να μνημονεύσω την παρουσία του ομοσπονδιακού γιατρού Μίσα Σαφάροφ και πόσο καταλυτική ήταν, τουλάχιστον σε ό, τι με αφορά. Σε μια ανύποπτη φάση, στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου, κάνοντας άμυνα σ' έναν Τούρκο, συγκρουστήκαμε γόνατο με γόνατο. Έπεσα σφαδάζοντας, νιώθοντας ότι έχω πάθει μεγάλη ζημιά. Τα βλέμματα αυτών που έσπευσαν από πάνω μου, επιβεβαίωναν την ανησυχία μου. Ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω, καθώς την προηγούμενη χρονιά έβγαλα την Βαλκανιάδα μ' ένα πολύ βαρύ διάστρεμμα, που είχε ως συνέπεια, ένα μονίμως μπαταρισμένο πόδι. Τώρα αντιλαμβανόμουν ότι τα πράματα ήταν πολύ χειρότερα, και ήδη με είχε πάρει το παράπονο, όταν υποβασταζόμενος από τον Μίσα, μπαίναμε στο ιατρείο του γηπέδου (τα παιχνίδια γίνονταν στο κλειστό της Μίκρας). Είχε βγει το γόνατο, πετάχτηκε ο μηνίσκος από την σύγκρουση, συγκεκριμένα. Τον ενημέρωσαν ότι είχε κληθεί ασθενοφόρο, και αυτός γελώντας τους απάντησε ότι δεν χρειάζεται, και ότι θα ήταν καλύτερα να το ακυρώσουν, για να είναι διαθέσιμο για κάποιον που θα είχε πραγματική ανάγκη(!). 

Εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα σαν τη Λινάρδου, την κινηματογραφική κόρη του Κωνσταντάρα, στο ''Υπάρχει και φιλότιμο''... μήπως είμαι υπερβολικός, μήπως είμαι ''χέστης'', μήπως είμαι drama queen..; Όχι, ο τραυματισμός ήταν σοβαρότατος, αλλά ''παιχνιδάκι'' για τα ''μαγικά'' χέρια του Μίσα, η αποκατάστασή του. Με δύο κινήσεις επανέφερε το γόνατο στην κανονικότητα και στην ερώτηση των προπονητών για το πόσο διάστημα θα χρειαζόταν να μείνω εκτός, τους απάντησε χαμογελώντας ότι στο επόμενο παιχνίδι (την επόμενη 'μέρα, με την Βουλγαρία), μπορούσα να παίξω κανονικά! Η στάση μου, δεν τους άφησε περιθώρια για αμφιβολίες, καθώς αισθανόμουν σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα!Παρ' όλα αυτά, καθαρά για προληπτικούς λόγους, αποφασίστηκε να μην παίξω, ώστε να μπορώ να βοηθήσω με τους Ρουμάνους, οι οποίοι είχαν κατέβει αγριεμένοι και διψασμένοι για εκδίκηση από το... στραπάτσο της Άγκυρας, την προηγούμενη χρονιά. Κατά τ' άλλα, το παιχνίδι με τους Βούλγαρους ήταν καρμπόν με αυτό της Τουρκίας (14-6 το ημίχρονο, 25-14 τελικό), και πλέον εστιάζαμε στον τελικό με την Ρουμανία, που είχε κάνει κι αυτή το 2Χ2.

Στο παιχνίδι με την Ρουμανία, μας βόλευε και η ισοπαλία, καθώς είχαμε καλύτερη διαφορά στα γκολ, αλλά αυτό δεν περνούσε ούτε κατά διάνοια από το μυαλό μας. Το παιχνίδι ήταν για γερά νεύρα, στο ημίχρονο χάναμε με 2 γκολ (10-12) και στο δεύτερο πηγαίναμε γκολ-γκολ. Περίπου ένα λεπτό πριν το τέλος είμαστε ισόπαλοι με 20-20, αφού κερδίσαμε την μπάλα στην άμυνα, βγήκαμε στον αιφνιδιασμό, η μπάλα φτάνει στον Πρωτογέρη, και αυτός μ' ένα ασύλληπτο σουτ εξαιρετικής τεχνικής, έξω από τα 9 μέτρα, σημείωσε το 21-20, βάζοντας φωτιά στο γήπεδο! Έμενε, όμως, λίγος χρόνος και για τους Ρουμάνους, οι οποίοι προλάβαιναν να εκδηλώσουν επίθεση και μάλιστα το σουτ γίνεται υπό καλές συνθήκες, αλλά στην εστία βρισκόταν ο Μύτογλου, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Παπαδημητρίου, και απέκρουσε υποδειγματικά! Τ Ε Λ Ο Σ! Το τι ακολούθησε, δεν περιγράφεται!

Στην τελετή λήξης, σημειώθηκε ένα σπάνιο, αλλά και όμορφο περιστατικό. Ο Στέργιος Παπαδημητρίου αναδείχθηκε καλύτερος τερματοφύλακας της διοργάνωσης και κατά την παραλαβή του επάθλου του, δήλωσε μέσω μικροφώνου ότι ο Ρουμάνος συναθλητής του αγωνίστηκε καλύτερα από αυτόν και εν μέσω χειροκροτημάτων και βαθιάς συγκίνησης παραχώρησε το βραβείο του στον Ρουμάνο τερματοφύλακα σφίγγοντάς του παράλληλα το χέρι σε μια κίνηση που αντικατόπτριζε το ήθος, την ακεραιότητα, τον αλτρουισμό και γενικά το ποιόν του χαρακτήρα, τόσο του ίδιου, όσο και της ομάδας που εκπροσωπούσε και ήταν μέλος της.

Και κάτι για το τηλεοπτικό κομμάτι του θέματος. Παράλληλα με το δικό μας παιχνίδι διεξαγόταν στην Θεσσαλονίκη, για το Πρωτάθλημα της Α1 μπάσκετ, ο αγώνας Π.Α.Ο.Κ.-Π.Α.Ο. και μάλιστα η αποστολή του Π.Α.Ο. είχε καταλύσει στο ξενοδοχείο που μέναμε και εμείς. Ντέρμπι στο Αλεξάνδρειο λοιπόν, και σε ζωντανή μετάδοση από τον ANT1, αν δεν απατώμαι... Εμείς όλο αυτό με την τηλεόραση, ποτέ δεν το πήραμε στα σοβαρά, γιατί γνωρίζαμε πολύ καλά ποιός θα καθόταν να μας παρακολουθήσει (συγγενείς, ο παππούς και η γιαγιά στο χωριό, κανάς κολλητός-συμμαθητής, άντε και καμιά κοπελιά, χώρια τους ανθρώπους του αθλήματος).

Την επομένη των αγώνων, ημέρα Δευτέρα-απόγευμα, πήγα να πάρω τον συμπαίκτη μου στον Β.Α.Ο. και στην Εθνική, αλλά και αδερφικό μου φίλο Γιώργο Παπαδόπουλο, να πάμε για καφέ, μιας και ήμασταν... κοντογειτονιά, και επιτέλους να χαλαρώσουμε και λίγο, μιας και έπονται τα προκριματικά, σε λιγότερο από έναν μήνα (03/06). Περνώντας έξω από ένα καφενείο, άκουσα κάποιον να μας φωνάζει με τα επίθετά μας. Κοίταξα απορημένος τον Γιώργο με το βλέμμα ''τον ξέρεις;'', ''όχι'', μού έγνεψε... Παράλληλα, είχαν γυρίσει όλα τα κεφάλια από μέσα και με νοήματα, επευφημίες και χειροκροτήματα, μας προσκαλούσαν να μπούμε μέσα... Τι είχε παιχτεί; Την προηγούμενη, το καφενείο ήταν φίσκα, ελέω του μπασκετικού ματς. Στο ημίχρονο, το γύρισαν στην ΕΡΤ3, την ώρα που παιζόταν το δεύτερο ημίχρονο του δικού μας αγώνα... Ε λοιπόν η διακύμανση του αγώνα και το πώς κατέληξε, τους έκανε να ξεχάσουν τελείως το μπασκετικό ματς και έφτασαν σε σημείο να πανηγυρίζουν στο τέλος, για ένα άθλημα που πολλοί απ' αυτούς ούτε καν είχαν ξανακούσει, μόνο και μόνο επειδή έβλεπαν νέα παιδιά να καταθέτουν την ψυχή τους για το εθνόσημο. Περιττό να αναφέρω ότι τα κεράσματα πήραν και έδωσαν και από εκείνη την ημέρα αποκτήσαμε ένα άτυπο fan club, το οποίο παρακολουθούσε με ζέση όλη την μετέπειτα πορεία της ομάδας εκείνο το καλοκαίρι...

*Ημερομηνίες και σκορ αντλήθηκαν από το ''Δια χειρός'' του Γ. ΜΑΝΕΤΑΚΗ