"Οικογενειακές ιστορίες": Οι αδερφές, Μάγδα, Νικολίνα Κεπεσίδου και η μητέρα τους, Έφη Κουρουτζίδου, στο αφιέρωμα του greekhandball.com

Η οικογένεια Κεπεσίδη μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου από τη Νέα Ιωνία, το 2018

To αφιέρωμα του greekhandball.com, «οικογενειακές ιστορίες», το οποίο φέρνει στο προσκήνιο νυν παίκτες και παίκτριες του αθλήματος ,με γονείς που υπήρξαν αθλητές του χάντμπολ, συνεχίζεται κι αυτή την εβδομάδα. Σειρά έχουν οι Μάγδα και Νικολίνα Κεπεσίδου (αμφότερες αγωνίζονται στη Νέα Ιωνία) και η μητέρα τους Έφη Κουρουτζίδου, η οποία φόρεσε τη φανέλα των Κυκλώπων Αλεξανδρούπολης, της ΑΕΠ Ξάνθης και της Προσοτσάνης. Οι τρεις τους αν και μεγάλωσαν σε μία πόλη με έντονο το στοιχείο του βόλεϊ, αυτήν της Αλεξανδρούπολης, αφοσιώθηκαν στο χάντμπολ, το οποίο τις «κέρδισε» από μικρή ηλικία. Η Μάγδα και η Νικολίνα γεννήθηκαν με τον αθλητισμό στο DNA τους, καθώς και ο πατέρας τους υπήρξε ποδοσφαιριστής, τον δρόμο του οποίου ακολούθησε ο αδερφός τους.

Οι δύο αδερφές μίλησαν στο greekhandball για την πρώτη τους επαφή με το άθλημα αλλά τον ρόλο που έπαιξε η μητέρα τους ως προς την ενασχόλησή τους με αυτό. Αναλυτικά ανέφεραν:

Μάγδα : «H πρώτη επαφή με το άθλημα έγινε σε πολύ νεαρή ηλικία. Από μικρή με θυμάμαι σ΄ ένα γήπεδο. Η μαμά όταν είχε προπόνηση, δεν ήθελε και δεν έπρεπε να τη χάσει, συνεπώς μας έπαιρνε μαζί της. Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά ότι καθόμουν στον πάγκο ή στην γραμματεία μαζί με τον προπονητή. Είχα αρκετές εικόνες οπότε πιστεύω ότι δεν είχα άλλη επιλογή από το να… κολλήσω με αυτό. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, ακολουθώντας τον δρόμο του μπαμπά. Αντίθετα εγώ πήρα αυτόν της μαμάς, οπότε πριν γεννηθεί η Νικολίνα… ισοφάρισα σε ένα- ένα».

Νικολίνα: «Σίγουρα η επιρροή της μαμάς ήταν μεγάλη. Η Αλεξανδρούπολη είναι μια πόλη που το βόλεϊ «κυριαρχεί» παραδοσιακά. Ο Εθνικός εδώ και πολλά χρόνια αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία, ωστόσο το χάντμπολ γνώρισε μια απότομη ανάπτυξη στην περιοχή. Όπως η Μάγδα, έτσι κι εγώ ακολουθούσα τη μαμά είτε στις προπονήσεις, είτε στους αγώνες και σταδιακά το άθλημα μπήκε στην καθημερινότητά μου, ήταν μια σταθερά. Άλλωστε στα κορίτσια το πρότυπο της μητέρας παίζει σημαντικό ρόλο».





Οι δύο αδερφές συμφωνούν ότι η μητέρα τους, Έφη, τους βοήθησε σε μεγάλο βαθμό στην προσαρμογή τους στην Αθήνα, καθώς από πολύ μικρή ηλικία έκαναν το ταξίδι των 800 χιλιομέτρων από την Αλεξανδρούπολη (η Νικολίνα ήταν 15 χρονών, η Μάγδα 16). Το γεγονός ότι και η μητέρα τους υπήρξε αθλήτρια στο παρελθόν διευκόλυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση, όπως τονίζει η Μάγδα. Χαρακτηριστικά είπαν:

Νικολίνα: «Μας βοήθησε και στάθηκε δίπλα μας. Ήμασταν και οι δύο ανήλικες όταν μετακομίσαμε άλλωστε. Παρ΄ όλα αυτά θεωρώ ότι η συνείδησή της ήταν ήσυχη, επειδή ήξερε ότι ήμασταν σε καλά… χέρια».

Μάγδα: «Νομίζω ότι επειδή και η ίδια ήταν στον χώρο του αθλητισμού το αντιμετώπισε ψύχραιμα. Σίγουρα κάποιος άλλος γονιός που  δεν θα ήταν αθλητής, πιθανώς να είχε δεύτερες σκέψεις, όσον αφορά την απόσταση. Ήξερε ωστόσο ότι για εμάς ήταν ένα μεγάλο όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Επομένως θεωρώ ότι μας βοήθησε, ούσα και αυτή στον χώρο, στο παρελθόν».



Οι δυο τους, παράλληλα με το χάντμπολ, εν μέσω κορωνοϊού, δεν εφησυχάζουν, και
συγκεντρώνονται στους προσωπικούς τους στόχους που αφορούν τις Πανελλήνιες από την πλευρά της Νικολίνας και τις πανεπιστημιακές σπουδές για τη Μάγδα.

Νικολίνα: «Φέτος θα δώσω Πανελλήνιες και είμαι ανάμεσα στην Ψυχολογία και στη Νομική, ωστόσο ακόμα δεν έχω κατασταλάξει. Πιστεύω ότι θ΄ αποφασίσω όσο πλησιάζει και ο καιρός».

Μάγδα: «Καλώς εχόντων των πραγμάτων, και εφόσον όλα κυλήσουν ομαλά αναφορικά με τον ιό, θα τελειώσω τον Ιούνιο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού. Από εκεί και πέρα θα ήθελα να δηλώσω και μια δεύτερη σχολή».



Η μητέρα της Μάγδας και της Νικολίνας, Έφη Κουρουτζίδου αγωνίστηκε με τη φανέλα των Κυκλώπων Αλεξανδρούπολης, ενώ πέρασε και από Ξάνθη, Προσοτσάνη. Η ίδια αρχικά τόνισε ότι γεννήθηκαν με το… μικρόβιο του χάντμπολ, παρά το γεγονός ότι δοκίμασαν πολλά αθλήματα. Όσα ανέφερε:

«Από τη μεριά μου μπορώ να πω ότι δεν τις κατηύθυνα. Και οι δύο πέρασαν από πολλά αθλήματα, αλλά ουσιαστικά ήταν μονόδρομος. Από έξι μηνών κυνηγούσαν, μπουσουλώντας, μία μπάλα του χάντμπολ μέσα στο γήπεδο. Δεν είχα που να τις αφήσω και αναγκαστικά με συνόδευαν στην προπόνησή μου. Άκουγαν τη μπάλα, ακόμα και όταν ήμουν έγγειος. Έγινε δεύτερη φύση τους και γεννήθηκαν έχοντας ήδη μάθει ν΄ αγαπούν το χάντμπολ».

Επιπλέον ούσα συνδετικός κρίκος του παρελθόντος και του παρόντος, τότε ως παίκτρια, τώρα ως μητέρα αθλητριών, μίλησε για τις διαφορές παρατηρεί στο τότε και στο τώρα. Οι απόψεις της παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον:

«Θα ξεκινήσω από τα θετικά. Αυτό που βλέπω πλέον είναι ότι αρκετές ομάδες λειτουργούν σε πιο επαγγελματικά πλαίσια. Δεν αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι των οικονομικών απολαβών, αλλά και για το πώς κινούνται γενικότερα. Για εμάς ήταν περισσότερο χόμπι. Από τον τρόπο προπόνησης μέχρι και την μεθοδολογία δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Από την άλλη πλευρά έχω την αίσθηση ότι στο παρελθόν, περισσότερα άτομα ασχολούνταν με τον αθλητισμό και ειδικότερα με το χάντμπολ. Θυμάμαι ότι στο πρωτάθλημα της Α1 έπαιρναν μέρος 12 ομάδες, ενώ «γεμάτα» ήταν επίσης και τα πρωταθλήματα της Α2 και της Β΄ Εθνικής κατηγορίας. Τα ρόστερ αποτελούνταν από πολλές παίκτριες και γινόταν «σκοτωμός» για μία θέση στη σύνθεση».



Τέλος η  Έφη Κουρουτζίδου, τόνισε ότι οι δύο κόρες της, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου είναι στην Αθήνα, ουσιαστικά δεν "έφυγαν ποτέ από κοντά της", αλλά πραγματοποίησαν τα όνειρα τους. Άλλωστε όπως επισημαίνει το σημαντικότερο είναι ότι κάνουν αυτό που αγαπούν:

«Μπορεί να περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να τις δω αλλά οι δεσμοί μας δεν έχουν αλλοιωθεί. Δεν έχω νιώσει ότι τα παιδιά μου είναι μακριά, γιατί είναι κάπου, που γνωρίζω ότι είναι καλά, είναι στο δεύτερο σπίτι τους. Ξέρω ότι είναι χαρούμενες και για μένα δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μου, απλώς άνοιξαν τα φτερά τους. Άλλωστε μιλάμε δύο και τρεις φορές την ημέρα. Σημασία έχει ότι κάνουν αυτό που αγαπούν. Και μακάρι να το κάνουν όσο μπορούν καλύτερα. Αυτή τη συμβουλή τους έδινα πάντα».