«Οικογενειακές ιστορίες» στο greekhandball.com: Ζέλικο και Φίλιππος Φάμπατς μοιράζονται τα βιώματά τους

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ


Και αυτή την Κυριακή (10/05) οι «Οικογενειακές Ιστορίες» συντροφεύουν τους αναγνώστες του greekhandball.com. Αυτή την φορά σειρά είχε η οικογένεια Φάμπατς. Ο πατέρας, Ζέλικο και ο γιος, Φίλιππος, μίλησαν στην ιστοσελίδα μας.


ΖΕΛΙΚΟ ΦΑΜΠΑΤΣ


Ο Ζέλικο Φάμπατς είναι προπονητής στον ΓΣ Παπασιδέρη Κορωπίου. Ο 56χρονος τεχνικός δήλωσε στο greekhandball.com: «Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ασχολούνταν με το χάντμπολ. Ο πατέρας μου ξεκίνησε να παίζει στο μακρινό 1958, στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Κανένας από τους δύο, όμως, δεν ακολούθησε το άθλημα επαγγελματικά. Εγώ άρχισα να παίζω στο σχολείο.
Η πόλη μου, στην Κροατία, η Πέτρινια, βρίσκεται περίπου 45 χλμ μακριά από το Ζάγκρεμπ και φέτος γιορτάζει 63 χρόνια από τότε που το χάντμπολ μπήκε στις ζωές των ανθρώπων εκεί. Το χάντμπολ είναι παραδοσιακό άθλημα στην Κροατία.
Όταν ήμουν περίπου 18 χρονών έφυγα από την Πέτρινια και πήγα στην πρωτεύουσα, στο Ζάγκρεμπ. Σπούδασα στην Γυμναστική Ακαδημία και παράλληλα αγωνιζόμουν στην Ζάγκρεμπ Κρόμος. Στη συνέχεια, έγινα προπονητής στις Ακαδημίες της ομάδας. Οι Ακαδημίες της είναι, μέχρι σήμερα, από τις μεγαλύτερες και γνωστότερες της Ευρώπης. Πέρασαν πολλά παιδιά από τα χέρια μου. Αργότερα, επέστρεψα στην Πέτρινια».



Ανέφερε, επιπλέον: «Με την πρώτη γυναίκα μου, Σοφία Αμπεριάδου, που ήταν επίσης αθλήτρια του χάντμπολ, στον Αθηναϊκό, γνωρίστηκα σ' ένα εκπαιδευτικό ταξίδι μου, ως προπονητής, το 1989, σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που διεξαγόταν στην τότε Τσεχοσλοβακία. Ερωτευτήκαμε και ήρθαμε στην Ελλάδα. Μαζί κάναμε τον Φίλιππο, ο οποίος γεννήθηκε το 1992.
Στην Κροατία, διοργανώναμε καμπ πολύ πριν από την Ελλάδα. Έχω παράπονο ότι στην Ελλάδα, όπου ζω τα τελευταία 30 χρόνια, δεν με εκμεταλλεύτηκαν, όπως θα ήθελα.
Αφού ήρθα στην Ελλάδα, δεν μπορούσα να παίξω, διότι δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής οι ξένοι. Ήμουν δύο σεζόν προπονητής στον Αθηναϊκό. Παντρεύτηκα, και έχοντας πια την ελληνική ιθαγένεια μπορούσα να παίζω. Στην Ελλάδα, πήγα, για δεύτερη φορά, στρατό. Υπηρέτησα στο Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού Ενόπλων Δυνάμεων και μετείχα, ως στρατιώτης, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων, στη Συρία. Κατατάχθηκα γύρω στα 30 μου χρόνια. Πάντως, στρατό πήγα και στην πρώην Γιουγκοσλαβία».



Ο Ζέλικο Φάμπατς υπογράμμισε μιλώντας στην ιστοσελίδα μας: «Ως αθλητής έχω αγωνιστεί, επίσης, στο Κολλέγιο Αθηνών και στον Πανιώνιο. Ως προπονητής, έχω καθίσει στον πάγκο -πριν από τον ΓΣ Παπασιδέρη Κορωπίου- της γυναικείας ομάδας (αλλά και των Ακαδημιών) της Αναγέννησης Βύρωνα, καθώς και της γυναικείας ομάδας του Αθηναϊκού».



Όσον αφορά στον γιο του, Φίλιππο, μάς είπε: «Με τον γιο μου δεν έχω υπάρξει ποτέ στην ίδια ομάδα. Ο Φίλιππος μεγάλωσε μέσα στα γήπεδα του χάντμπολ. Θα ήθελα να τον αντιμετωπίσω ως αντίπαλος, κάποια στιγμή, σε επίπεδο Ανδρών. Θα ήταν ευχάριστο να ήμασταν στην ίδια ομάδα, αλλά δεν ξέρω αν θα ταίριαζε η φιλοσοφία μας, αφού έχουμε σχεδόν τρεις δεκαετίες διαφορά. Εγώ, πάντως, είχα υπάρξει αντίπαλος με τον πατέρα μου, όταν ήμουν 17 ετών. Και οι δύο ήμασταν τότε παίκτες».
Δήλωσε, επίσης, στο greekhandball.com: «Προσπαθώ να μην ανοίγω με τον Φίλιππο κουβέντα για το χάντμπολ. Εκείνος με ρωτάει, θέλει πολλές φορές να μάθει την γνώμη μου για την απόδοσή του. Όταν πηγαίνω στο γήπεδο, για να τον δω, δεν κάθομαι σε σημείο, που να έχει άμεση οπτική επαφή μαζί μου.
Αν αξίζει το παιδί να εξελιχθεί, ας το κάνει μόνο του, χωρίς... σπρώξιμο. Πρέπει να διεκδικήσει ό, τι τού αξίζει. Χάρη στην υπομονή του και στην επιμονή του έχει δείξει, μέχρι τώρα, πως τα καταφέρνει. Στις αρχές ήταν λιγάκι... ατσούμπαλος, αλλά, με πολύ δουλειά και κόπο, βελτιώθηκε. Τον συμβουλεύω μέσα σε λογικά πλαίσια. Ένας σωστός προπονητής, άλλωστε, πλάθει έναν αθλητή, όχι όπως ήταν εκείνος, όταν έπαιζε, αλλά όπως θα ήθελε να ήταν. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ να απαντήσω στο ποιός είναι καλύτερος, αν ήμουν εγώ ή αν είναι εκείνος. Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση, γιατί οι θέσεις μας, και οι εποχές, διαφέρουν (σ.σ. ο Ζέλικο ήταν εξτρέμ, ενώ ο Φίλιππος ίντερ)».
Σχετικά με τον γιο του, Παναγιώτη, από τον δεύτερό του γάμο, τόνισε: «Ο μικρός παίζει τερματοφύλακας στον Δούκα, είναι 16 χρονών. Τον μεγαλώνω και τον αγαπώ. Με την δεύτερη γυναίκα μου, Βιολέττα, είμαστε μαζί εδώ και 7 χρόνια».




ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΑΜΠΑΤΣ


Το greekhandball.com ήρθε σε επαφή και με τον Φίλιππο Φάμπατς, που αγωνίζεται στον Αθηναϊκό. Ο 28χρονος δήλωσε: «Ο πατέρας μου με βοηθάει σε πάρα πολλά κομμάτια του παιχνιδιού. Η προπονητική με ενδιαφέρει πολύ, την έχω πιο ψηλά σε σχέση με το να είμαι αθλητής. Δεν σκέφτομαι, ωστόσο, να εγκαταλείψω πρόωρα την ενεργό δράση. Αυτό το παιχνίδι δεν μπορείς να το αφήσεις εύκολα.
Οι γονείς μου δεν ήθελαν να με επηρεάσουν στις αποφάσεις μου και έτσι μού άφησαν την επιλογή να διαλέξω μόνος μου το άθλημα, που θα ήθελα να εξασκώ. Παλαιότερα, πριν καταλήξω στο χάντμπολ, έκανα ποδόσφαιρο, κολύμβηση, στίβο».



Πρόσθεσε, ακόμη: «Με τον πατέρα μου έχω συναντηθεί αρκετές φορές, ως αντίπαλοι, στις Ακαδημίες, εκείνος ως προπονητής του ΓΣ Παπασιδέρη Κορωπίου και εγώ ως προπονητής του Αθηναϊκού, εκεί έχουμε... κόντρα. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, ο πατέρας μου τα πάει καλύτερα».
Όσον αφορά στο διάστημα των περιοριστικών μέτρων, ο Φίλιππος ανέφερε στο greekhandball.com: «Ο πατέρας μου με καταλάβαινε απόλυτα, ένιωθε την ψυχολογία μου. Επειδή, όμως, έχουμε την ίδια... τρέλα, δεν έμεινα σε απραξία, προσπαθούσα να μαθαίνω καθημερινά, έκανα αναζητήσεις γύρω από το χάντμπολ, διάβαζα».
Σχετικά με το μέλλον του, είπε: «Θα παραμείνω στην Ελλάδα. Όπως προανέφερα, σκέφτομαι την προπονητική, πού θα έχω την καλύτερη ευκαιρία.
Χρειάζεται ένας συνδυασμός χάντμπολ και δουλειάς, γιατί δεν... βγαίνει διαφορετικά. Ο πατέρας μου μού λέει να πάω για μεταπτυχιακό στην Κροατία, αλλά δεν νομίζω να προχωρήσω σε μία τέτοια απόφαση. Μού έχει μάθει Κροατικά και έτσι θα μπορούσα να σπουδάσω όχι απαραίτητα σε αγγλόφωνο πρόγραμμα. Τον ρόλο της διδασκαλίας της γλώσσας, πάντως, είχε, κυρίως, ο παππούς μου, που ζει στην Κροατία».