«Οικογενειακές ιστορίες»: Οι Γιώργος, Βαγγέλης Μαντζόπουλος και η Κυριακή Μπακουλοπούλου, «ξυπνούν» τις μνήμες τους για το greekhandball.com

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Η κυριακάτικη συνήθειά σας (μας) γίνονται οι «Οικογενειακές ιστορίες» του greekhandball.com. Αυτή την φορά επιλέξαμε να έρθουμε σε επαφή με την οικογένεια, Μαντζόπουλου. Ο Γιώργος Μαντζόπουλος είναι παίκτης του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας (Handball Premier), ο πατέρας του, Βαγγέλης και η μητέρα του, Κυριακή Μπακουλοπούλου, υπήρξαν επίσης αθλητές, όπως και ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του Γιώργου, Παναγιώτης, ο οποίος, ωστόσο, δεν δραστηριοποιείται στο χάντμπολ, αυτό το διάστημα.



Ο 22χρονος πλέι μέικερ, Γιώργος, βρίσκεται στο τέταρτο από τα πέντε έτη της σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Ανέφερε στην ιστοσελίδα μας: «Ξεκίνησα το χάντμπολ σε ηλικία 6-7 χρονών, στην Αναγέννηση Βύρωνα (σ.σ. η οικογένεια κατοικεί στον Βύρωνα). Είχα αρκετά ερεθίσματα από τους δικούς μου. Τους γονείς μου δεν πρόλαβα να τους δω να αγωνίζονται, όμως άκουγα καθημερινά τις λέξεις «προπόνηση», «γήπεδο». Περνούσα πολλές ώρες μέσα στο γήπεδο, κυρίως όταν ο πατέρας μου ήταν προπονητής.
Σταδιακά, όλοι οι φίλοι μου ξεκίνησαν να παίζουν χάντμπολ. Εγώ πήγα αρκετά στοχευμένα, γι' αυτό δοκίμασα μόνο ένα άθλημα ακόμα, την κολύμβηση, στην οποία πήγαινα παράλληλα με το χάντμπολ».



Πώς αποφάσισε να γίνει αθλητής χάντμπολ; «Μετά από κάποια χρόνια γίνεται... μικρόβιο, μπαίνει στο DNA. Μεγαλώνοντας, αναπτύσσεις φιλίες και τελικά, οι ομάδες, στις οποίες αγωνίζεσαι, γίνονται οι δεύτερες οικογένειές σου. Αυτά έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο για εμένα. Το χάντμπολ με βοήθησε, ακόμα, στην ίδια μου τη ζωή, μέσα από τα μαθήματα, που πήρα από αυτό».



Τόνισε, επιπλέον: «Οι γονείς μου με καταλαβαίνουν απόλυτα (και) αυτή την περίοδο των περιοριστικών μέτρων. Με παροτρύνουν να βγω για τρέξιμο, να κάνω γυμναστική. Και οι ίδιοι αθλούνται. Πηγαίνουν είτε για τρέξιμο, είτε για περπάτημα. Το χάντμπολ κυλά στις ζωές όλων μας».
Όσον αφορά στην τρέχουσα σεζόν, επεσήμανε: «Από την αρχή ήμουν κατά της επανεκκίνησης των Πρωταθλημάτων. Το χάντμπολ, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν αντιμετωπίζεται επαγγελματικά. Όταν ένας αθλητής, ειδικά μη επαγγελματίας, απέχει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, η επιστροφή του σε έντονους ρυθμούς ενέχει μεγάλο ρίσκο, είναι πολύ επικίνδυνη».
Σχετικά με τον συνδυασμό σπουδών και αθλητισμού, είπε: «Δεν είναι τόσο εύκολος, όσο υποστηρίζουν μερικοί. Θεωρώ ότι θα καταφέρω να ανταποκριθώ με επιτυχία και στα δύο».



Ο πατέρας του Γιώργου, ο κ. Βαγγέλης, που έχει πανηγυρίσει 10 Πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα (σ.σ. όλα με τον Ιωνικό, πλην ενός Κυπέλλου με τις σχολές ΞΥΝΗ) είναι μέλος του προπονητικού επιτελείου του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, βοηθός του τεχνικού, Μάκη Παπακώστα. Αγωνίστηκε στους Κυανόλευκους από το 1987 έως το 1992 και στις σχολές ΞΥΝΗ μέχρι το 1997. Στη συνέχεια, ακολούθησε την προπονητική και καθοδήγησε την Ηλιούπολη, τον Ιωνικό (δύο θητείες), τον Ηλυσιακό και την γυναικεία ομάδα της Νέας Ιωνίας.
«Με τον γιο μου πηγαίνουμε μαζί, τις περισσότερες φορές, στο γήπεδο για προπόνηση. Όταν ήταν μικρός, τον έπαιρνα στην προπόνηση, ασχολιόταν, έπαιζε με τους παίκτες της Ηλιούπολης, όταν εγώ ήμουν προπονητής της ομάδας. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις το παιδί σου να παίζει στην ομάδα, που ανδρώθηκες, τον Ιωνικό», υπογράμμισε στο greekhandball.com ο κ. Βαγγέλης Μαντζόπουλος.
Επεσήμανε, επίσης: «Η συνύπαρξη με τον γιο μου, Γιώργο, στην ίδια ομάδα, δεν είναι εύκολη. Πρέπει να κρατάμε τις ισορροπίες, να μην δίνουμε δικαιώματα.
Στο σπίτι υπήρχε πάντα μία μπάλα, το χάντμπολ τού άρεσε από όταν ήταν μικρός».



Για τον πρωτότοκο γιο του, Παναγιώτη, δήλωσε: «Σπούδασε στο τμήμα Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών της Πάτρας. Έπαιξε στην Αναγέννηση Βύρωνα, στον Ιωνικό, στις Ελπίδες Πάτρας. Έκανε το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία και τώρα εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να παίζει χάντμπολ, προβλέπω πως ναι πάντως, ίσως να μπορέσει να το συνδυάσει με την δουλειά του».



Η μητέρα και πρώην αθλήτρια, Κυριακή Μπακουλοπούλου, η οποία έχει κατακτήσει 2 Πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα με τον Αθηναϊκό, σχολίασε στο greekhandball.com: «Ήμουν, μαζί με τον Στέφανο Καραλή, την Αλέκα Μαυρίδου και την Μαρία Πορφυριάδου, πρωτεργάτρια του Αθηναϊκού. Ιδρύσαμε, το 1979, την γυναικεία ομάδα του. Ήμασταν μια παρέα τότε, καλά καλά δεν ξέραμε το χάντμπολ.
Πλέον, είμαι καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής. Υπήρξα, επίσης, προπονήτρια σε ομάδες χάντμπολ, το οποίο υπηρέτησα και από διοικητικές θέσεις της Ομοσπονδίας».
Πόσα έχουν αλλάξει στο χάντμπολ από τότε, που ξεκίνησε να ασχολείται εκείνη; «Το χάντμπολ δεν έχει καμία σχέση με τότε. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Αυτό, που μένει αναλλοίωτο, βέβαια, είναι ότι ακόμα και τώρα υπάρχουν πολλές «χαντμπολικές» οικογένειες. Αγαπάμε το άθλημα».
Σχετικά με τον γιο της, Γιώργο, ανέφερε: «Θυμάμαι πως ήταν με μια μπάλα στο χέρι και την... κοπανούσε στον τοίχο. Ήταν μεγάλη η συγκίνησή μου, όταν πήρε, δύο διαδοχικές σεζόν, Πρωτάθλημα με τον Πανελλήνιο, στο Εφηβικό, με προπονητή τον Γιώργο Ζαραβίνα. Πέρασε από Εθνικές ομάδες και αυτό με χαροποιεί επίσης.
Αν και ήξερα πως τού άρεσε το χάντμπολ, τού έλεγα πως προέχει η μόρφωση και πως θα πρέπει να περάσει σε μια σχολή, για να έχει πτυχίο.
Αγωνιστικά, τόσο εγώ, όσο και ο πατέρας του, τον συμβουλεύουμε, όμως μέχρι εκεί που πρέπει.
Πηγαίνω στο γήπεδο, για να δω εκείνον και τον σύζυγό μου. Ωστόσο, παρακολουθώ και άλλα παιχνίδια, Ανδρών και Γυναικών, στο χάντμπολ».
Τι τής έχει μείνει από το χάντμπολ, μετά από περίπου 40 χρόνια ενασχόλησής της με το άθλημα; «Πάρα πολλά. Στιγμές. Έκανα πολλές γνωριμίες και φιλίες μέσα από το χάντμπολ. Η Χριστίνα Τζιαγκούρη, μάλιστα, πρώην συμπαίκτριά μου στον Αθηναϊκό και διεθνής αθλήτρια, είναι νονά του Γιώργου. Ο αθλητισμός προσφέρει πολλές χαρές, σού δίνει ζωή».