Το παιδί-χρυσάφι του ελληνικού χάντμπολ, ο Κώστας Κοτσιώνης, σε συνέντευξή του στο greekhandball.com

στον ΓΙΩΡΓΟ ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού χάντμπολ είναι ο Κώστας Κοτσιώνης, ο 18χρονος αθλητής (26 Οκτωβρίου 2002) της ΑΕΚ, με τον οποίο επικοινώνησε το greekhandball.com. Ο νεαρός περιφερειακός έκανε το ντεμπούτο του με την φανέλα της Ένωσης, στους Άνδρες, στην εντός έδρας αναμέτρηση με αντίπαλο τον Αερωπό Έδεσσας ManDynamic, για το Πρωτάθλημα, στις 4 Φεβρουαρίου. Στη συνέχεια, αγωνίστηκε στο δεύτερο παιχνίδι της αθηναϊκής ομάδας κόντρα στη Βογκόσκα, στο ΟΑΚΑ, για το Τσάλεντζ Καπ, καθώς και στον, επίσης, αγώνα Πρωταθλήματος απέναντι στην Πυλαία.

Ο Κοτσιώνης ξεκίνησε το χάντμπολ από τον σύλλογο της περιοχής του, στην οποία κατοικεί μέχρι σήμερα, τον ΕΣΝ Βριλησσίων, σε ηλικία 9 ετών. Στην ομάδα παρέμεινε για 4 χρόνια και ακολούθησε ο ΙΕΚ ΞΥΝΗ ΔΙΚΕΑΣ, στον οποίο έπαιξε για έναν χρόνο. Αργότερα, εντάχθηκε στο δυναμικό της ΑΕΚ, στην οποία βρίσκεται τα τελευταία 3 χρόνια.

Ακολουθεί η συνέντευξη του Κώστα Κοτσιώνη στο greekhandball.com:

-Τι σημαίνει για εσένα το χάντμπολ, αλλά και το γεγονός πως ανήκεις στην ΑΕΚ;

«Το χάντμπολ είναι, για εμένα, ο πρώτος μου στόχος. Αυτό κοιτάω πρώτα, μού αρέσει πολύ. Με την πάροδο του χρόνου βελτιωνόμουν και έτσι αποφάσισα να το δω επαγγελματικά.

Το ότι είμαι μέλος της ΑΕΚ είναι πολύ σημαντικό, γιατί έχω όσες βοήθειες χρειάζομαι, ώστε να εξελιχθώ και είναι σπουδαίο να ανήκει κάποιος σε αυτή την ομάδα».

-Είχες κάποιο ερέθισμα, ώστε να ξεκινήσεις το χάντμπολ;

«Έπαιζαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου, Δημήτρης, είχε παίξει και στην Εθνική ομάδα, ενώ η μητέρα μου, Κατερίνα Ψωμιάδου, έπαιξε μέχρι τα 25-26 της, στην ομάδα του τόπου της, τον Φίλιππο Βέροιας. Οι δυο τους, μάλιστα, γνωρίστηκαν μέσα από το χάντμπολ. Σε κάποιον αγώνα, ο πατέρας μου είχε δει την μητέρα μου στις κερκίδες, ενώ εκείνος ήταν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Τής πέταξε επίτηδες την μπάλα, με σκοπό να την γνωρίσει, την πλησίασε, της ζήτησε συγγνώμη και κάπως έτσι ξεκίνησε η δική τους, και κατ’ επέκταση η δική μου, ιστορία.

Ο πατέρας μου, ωστόσο, δεν με ώθησε ποτέ στο χάντμπολ, θα έλεγα πως απέφευγε κιόλας να με στείλει εκεί. Ήθελε να κάνω ένα άθλημα, το οποίο να έχω επιλέξει ο ίδιος, δεν ήθελε να επηρεαστώ από εκείνον.

Πήγαινα ποδόσφαιρο για 5 χρόνια, κολύμβηση για 2 χρόνια και πόλο για…. 2 ημέρες, γιατί ήταν αρκετά δύσκολο.

Το χάντμπολ προέκυψε, όταν μια μέρα ο κ. Κότσιρας και ο κ. Βερνάδος μας κάλεσαν σε μια γιορτή του χάντμπολ, έπεισα τον πατέρα μου να πάμε και αυτό ήταν το ξεκίνημά μου».

-Έχεις, πάντως, ιδιαίτερες ρίζες, από την πλευρά του πατέρα σου….

«Πράγματι, ο πατέρας μου κατάγεται από την Τρίπολη και από την Μαδαγασκάρη. Ο παππούς μου, δηλαδή ο πατέρας του, έφυγε σε ηλικία 15-16 χρονών από την Ελλάδα για την Μαδαγασκάρη, για δουλειά. Εκεί παρέμεινε για δύο ή τρεις δεκαετίες και απέκτησε σπίτι. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Μαδαγασκάρη και έζησε κάποια χρόνια σε αυτήν.

Το 2006, σε ηλικία 4 ετών, πήγα στο νησί για πρώτη φορά. Δεν έχω πάει ξανά από τότε, αλλά θέλω να το επισκεφθώ και πάλι. Έχουμε ακόμα σπίτι στη Μαδαγασκάρη».

-Γιατί αποφάσισες να ακολουθήσεις το χάντμπολ επαγγελματικά; Θεωρείς πως είναι ασφαλές κάτι τέτοιο;

«Το 2016, ενώ ανήκα ακόμα στον ΕΣΝ Βριλησσίων, αλλάξαμε προπονητή, ήρθε ο κ. Πρόκιτς. Τότε, κατακτήσαμε Πρωτάθλημα στο τμήμα, στο οποίο αγωνιζόμουν, στους Παμπαίδες Α’. Ακολούθησαν και άλλες διακρίσεις, συλλογικές και ατομικές, σταδιακά βελτιώθηκα αρκετά και έτσι άρχισα να βλέπω το χάντμπολ πιο σοβαρά, δεν είχα μεγάλη έφεση στα γράμματα.

Θα ήθελα να είναι το χάντμπολ η δουλειά μου στο μέλλον, να βιοπορίζομαι από αυτό. Δεν θεωρώ, ωστόσο, πως είναι ασφαλές κάτι τέτοιο, γι’ αυτό θα έχω ένα δεύτερο πλάνο, σε περίπτωση, που κάτι δεν γίνει, όπως φαντάζομαι. Γι’ αυτό, του χρόνου θα γραφτώ σε κάποια ιδιωτική σχολή».

-Ποιός σε βοηθάει περισσότερο στην ΑΕΚ και ποιόν θαυμάζεις;

«Όλοι οι προπονητές είναι πολύ σημαντικοί. Ο Αλέξης Αλβανός είναι πάντα δίπλα μου, ως προπονητής, πατέρας και φίλος. Φέτος, που «ανέβηκα» στην πρώτη ομάδα, γνώρισα τον κ. Δημητρούλια. Μού στέκεται και αυτό είναι εξίσου πολύ σημαντικό. Έχω καλή σχέση με τους προπονητές.

Όσον αφορά στο ποιόν θαυμάζω, θα έλεγα ότι προσπαθώ να παίρνω στοιχεία περισσότερο από τον Μόγια, επειδή κιόλας αγωνίζεται στην ίδια θέση μ’ εμένα (πλέι μέικερ). Τους εκτιμώ όλους. Πολύ κοντά μου είναι, ακόμα, οι Κεδέρης, Χόγκας, Αραμπατζής».

-Είχες άγχος στο ντεμπούτο σου; Πώς ήταν η πρώτη σου εμπειρία;

«Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Είχα, όμως, στην αρχή, τόσο άγχος, που δεν ήθελα να παίξω. Χαιρόμουν που περνούσε η ώρα και εγώ δεν είχα χρησιμοποιηθεί. Μόλις μπήκα στο παιχνίδι, το συναίσθημα ήταν περίεργο. Αμέσως μετά, όμως, συγκεντρώθηκα και έκανα αυτό που ξέρω. Σχεδόν με το που πέρασα στον αγωνιστικό χώρο, σκόραρα και έτσι απέκτησα αυτοπεποίθηση».

-Θα ήθελες να παίξεις στο εξωτερικό;

«Εννοείται πως θα το ήθελα. Προσωπικά, θεωρώ πως η καλύτερη χώρα, για να παίζει κανείς χάντμπολ, είναι η Ισπανία».

-Θεωρείσαι ο καλύτερος της γενιάς σου (2002-2003). Σε βαραίνει αυτό;

«Δεν μού αρέσει να λέω πως είμαι ο καλύτερος. Αυτό το κρίνουν άλλοι. Γενικά, πάντως, δεν με βαραίνει αυτός ο «τίτλος». Αισθάνομαι πως ανταμείβονται οι κόποι μου, ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω και συνεχίζω, για να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο».

-Για το 2021, έχει προγραμματιστεί, στην Αθήνα, το Παγκόσμιο Εφήβων. Ανυπομονείς γι’ αυτή την πρόκληση;

«Φυσικά, ανυπομονώ. Πρέπει να πάρουμε το καλύτερο δυνατό από αυτή την εμπειρία και γιατί όχι να τερματίσουμε σε μια καλή θέση. Έχουμε, ωστόσο, μείνει πίσω, λόγω της κατάστασης, που κυριαρχεί.

Ταλέντα υπάρχουν και πάντα υπήρχαν. Το θέμα είναι κατά πόσο επιθυμούν να δουλέψουν. Θεωρώ πως στην Εθνική Εφήβων τα παιδιά έχουν όρεξη για δουλειά. Όλοι μας, βέβαια, έχουμε κάνει λάθη (αθλητές, προπονητές, Ομοσπονδία) και γι’ αυτό δεν υπάρχουν, προς το παρόν, τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το πιο σημαντικό είναι να διατηρούνται οι καλές σχέσεις μεταξύ των προσώπων, που υπηρετούν την Εθνική, ώστε να υπάρχει καλό κλίμα και οι επιτυχίες θα έρθουν με τον χρόνο, με υπομονή, θέληση και δουλειά».