Συνέντευξη Μ. Παπακώστα: Το φορτίο των τριών σοβαρών τραυματισμών δεν έσβησε ποτέ την φλόγα του νεότερου προπονητή της Handball Premier

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Ο Μάκης Παπακώστας έχει γευτεί πολλές φορές πίκρες, έχει νιώσει πόνο και έχει απογοητευτεί αναφορικά με το χάντμπολ. Όμως, το πάθος και η βαθιά αγάπη του για το άθλημα έχουν κρατήσει αναμμένη την φλόγα.

Ο 33χρονος προπονητής του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, που είναι γέννημα θρέμμα της Νέας Χαλκηδόνας, μίλησε στο greekhandball.com για το γεγονός πως εγκατέλειψε την ενεργό δράση σε ηλικία μόλις 22 ετών, καθώς είχε υποστεί, μέχρι τότε, τρεις φορές ρήξεις χιαστών.

Ο μικρότερος σε ηλικία τεχνικός της Handball Premier (30 Ιουλίου 1986), απόφοιτος ΤΕΦAA Αθηνών με ειδικότητα χειροσφαίρισης, δήλωσε στην ιστοσελίδα μας πως οι τραυματισμοί του παραμένουν για τον ίδιο μία ανοικτή πληγή, που δεν θα κλείσει ποτέ, όμως πλέον, από την θέση του προπονητή, αντιμετωπίζει τα πράγματα (και) με άλλη οπτική…

«Τέρματα χάντμπολ με τις τσάντες μας»

-Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το χάντμπολ;

«Χάντμπολ ξεκίνησα να παίζω στο Δημοτικό, Τρίτη ή Τετάρτη πήγαινα. Δάσκαλος γυμναστικής στο σχολείο μου ήταν ο Στέλιος Αλεπουδέας. Παράλληλα, ήταν και προπονητής στην ομάδα χάντμπολ του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας. Ως παιδιά, λοιπόν, παίζαμε χάντμπολ στην αυλή του σχολείου χρησιμοποιώντας τις τσάντες μας, για να φτιάχνουμε τέρματα. Ο Αλεπουδέας μας παρακίνησε να γραφτούμε στις ακαδημίες του Ιωνικού και σιγά σιγά το πράξαμε όλοι…».

«Γλυκαθήκαμε και προχωρήσαμε»

-Με κάποιους από τους ανθρώπους, που συνεργάζεστε τώρα στον Ιωνικό, γνωρίζεστε από παιδιά και μάλιστα παίζατε παρέα χάντμπολ…  

«Πράγματι. Με τους Αντώνη Αργυράκη, Θοδωρή Γκέρτσο, Αντώνη Λεωνίδα, Νίκο Μαυροφρύδη ήμασταν στην ίδια… φουρνιά, στο σχολείο. Ξεκινήσαμε για πλάκα την ενασχόλησή μας με το χάντμπολ, όμως στη συνέχεια αρχίσαμε να κατακτούμε σχολικά Πρωταθλήματα, να πηγαίνουμε σε τελικές φάσεις με τις ομάδες του Ιωνικού, να συμμετέχουμε σχεδόν όλοι στις Εθνικές ομάδες κ.ά. Έτσι, «γλυκαθήκαμε» και σε συνδυασμό με το γεγονός πως ήμασταν ταλαντούχοι, προχωρήσαμε».

Η πρώτη ρήξη χιαστών

-Ποιά ήταν η εξέλιξη για εσάς;

«Ακολούθως, στα 15-16 χρόνια μου, σημείωσα τις πρώτες μου συμμετοχές στους άνδρες του Ιωνικού, έχοντας προπονητή τον Παναγιώτη Ιατρούδη, ο οποίος μάς έμαθε πολλά, μας εξέλιξε ως παίκτες, μάς πέρασε το στοιχείο του Ιωνικού. Την σεζόν 2004-05 άρχισα να γίνομαι περισσότερο ενεργός στην ομάδα, να προσφέρω περισσότερο, όμως έναν χρόνο μετά, στα 19 μου έπαθα για πρώτη φορά ρήξη χιαστών».

Ο Γολγοθάς των τραυματισμών και η απόφαση για απόσυρση

-Και αυτό ήταν μόνο η αρχή... Πώς προέκυψαν οι δύο επόμενες φορές ρήξεως χιαστών;

«Έκανα αποθεραπεία, αντιμετώπισα τον τραυματισμό, αλλά στην προετοιμασία της Εθνικής Νέων, σε μία από τις πρώτες προπονήσεις, πάτησα πάνω σ’ ένα πόδι συμπαίκτη μου και πέφτοντας υπέστη ξανά ρήξη χιαστών. Υποτροπίασα, δηλαδή. Τον Ιούνιο μπήκα στο χειρουργείο. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν εξελίχθηκαν καλά. Μού είπαν ότι μία λοίμωξη κατέστρεψε το μόσχευμα και έτσι ξόδεψα ακόμη μία χρονιά προσπαθώντας να επιστρέψω .

Τα κατάφερα, μετά από 2 ολόκληρα χρόνια. Μπήκα ξανά στα γήπεδα με τον Προδρομίδη προπονητή, αλλά σ’ έναν αγώνα στην Καλαμαριά με αντίπαλο τον Απόλλωνα, έπαθα για τρίτη φορά ρήξη χιαστών, στην ηλικία των 22 και τότε αποφάσισα να το… κόψω».

«Δεν θα κλείσει ποτέ η πληγή…»

-Θα ήταν πολύ σκληρό όλο αυτό για ένα παιδί. Πώς το αντιμετωπίσατε ψυχολογικά;

«Ήταν όντως πάρα πολύ σκληρό. Δεν θα κλείσει ποτέ η «πληγή», κυρίως επειδή δεν ξέρω ποιά θα ήταν η εξέλιξή μου ως αθλητής. Μού έχει μείνει η απορία και ένα απωθημένο, γιατί πραγματικά δούλευα πολύ και ήμουν συγκεντρωμένος και παθιασμένος. Συνέχισα, όμως, την ζωή μου…».

Η προπονητική και το κενό διάστημα για σχεδόν 3,5 χρόνια

-Και κάπου εκεί η προπονητική μπήκε στην καθημερινότητά σας. Ποιά ήταν η πρώτη σας επαφή;

«Αμέσως μού έγινε πρόταση, για να αναλάβω τις Ακαδημίες του Ιωνικού, δέχθηκα και προπονούσα τα παιδάκια για 2-3 χρόνια. Στη συνέχεια και για 3-3,5 χρόνια εγκατέλειψα την προπονητική, δεν ασχολήθηκα καθόλου με το χάντμπολ. Σπούδασα σε ιδιωτική σχολή πάνω στην προσωπική εκγύμναση, με σκοπό να βγω στην αγορά εργασίας.  Έπιασα, αργότερα, δουλειά, την οποία κάνω μέχρι τώρα, ως προσωπικός γυμναστής».

Η τιμής ένεκεν συμμετοχή

-Φαίνεται πως οι τραυματισμοί σάς άφησαν ένα τραύμα και ενδεχομένως γι’ αυτό να θέλατε να μείνετε μακριά από το χάντμπολ. Νιώσατε απογοήτευση;

«Ναι, ήμουν απογοητευμένος. Σπάνια παρακολουθούσα παιχνίδια χάντμπολ. Έκανα κάποιες φορές προπονήσεις με τον Ιωνικό. Μάλιστα, το 2009, όταν η ομάδα υποβιβάστηκε, μού επέτρεψαν τιμής ένεκεν να παίξω στο τελευταίο ματς του Πρωταθλήματος απέναντι στο Κορωπί. Μετά, όμως, εγκατέλειψα ακόμα και τις προπονήσεις.

Παρ’ όλα αυτά, η αγάπη μου για το χάντμπολ δεν έσβησε ποτέ. Ασχολήθηκα ξανά με την προπονητική. Ανέλαβα εκ νέου τις Ακαδημίες του Ιωνικού, όταν τεχνικός στο ανδρικό τμήμα ήταν ο Σπύρος Μπαλωμένος, το 2014. Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος και σταμάτησα, γιατί τα πράγματα στον Ιωνικό ήταν τότε αρκετά δύσκολα». 

«Μεγάλο σχολείο για εμένα ο Κώστας Μπούνας»

-Και τότε ήταν που πήγατε στον Δούκα…

«Ο Κωστής Μπούνας μού έκανε πρόταση να δουλέψω μαζί του ως συνεργάτης του, στον Δούκα και παράλληλα να αναλάβω τις Ακαδημίες. Πήγα στον Δούκα το καλοκαίρι του 2017. Ο Μπούνας ήταν ο άνθρωπος που με έβαλε ουσιαστικά στην προπονητική, σε ανδρικό επίπεδο. Ο Κώστας είναι για εμένα μεγάλο σχολείο. Χωρίς αυτή την εμπειρία θα μού ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα, γιατί, λόγω του κενού ενασχόλησής μου, είχα μείνει πίσω».

«Με κατέκλυσε το αίσθημα της ευθύνης…»

-Το κεφάλαιο του Ιωνικού, όμως, δεν έκλεισε και επιστρέψατε στην ομάδα της καρδιάς σας. Ήσασταν φοβισμένος, όταν αναλάβατε τα ηνία του; Αισθανθήκατε ανασφάλεια;

«Στον Ιωνικό μεγάλωσα. Εδώ είναι το σπίτι μου. Συνεργάζομαι με ανθρώπους που τους ξέρω 20 χρόνια. Οι συνθήκες είναι, πλέον, πολύ καλές και αυτό είναι το σημαντικότερο. Ανεβάσαμε την ομάδα στην Α1 και πλέον στόχος μας είναι να την κρατήσουμε σε αυτήν.

Φυσικά και αισθάνθηκα ανασφάλεια, όμως προσπαθώ να καλύπτω το κενό με πολύ διάβασμα και πολύ προσπάθεια. Έχω εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου, δεν κουβαλάω συνταγές νίκης, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ο καθένας πρέπει να βρει τον τρόπο του. Εγώ θέλω να έχει ταυτότητα η ομάδα μου.

Περισσότερο, πάντως, με κατέκλυσε το αίσθημα της ευθύνης. Η διοίκηση είναι συνεχώς στο πλευρό μου και έτσι νιώθω πως έχω ανθρώπους που με στηρίζουν».

«Διαφορετική η φλόγα και η ψυχολογία»

-Πλέον, μετά από όλες αυτές τις δυσκολίες, που περάσατε, η φλόγα παραμένει ίδια σε σχέση με όταν ήσασταν αθλητής;

«Θα έλεγα ότι είναι διαφορετική. Έχω πολύ μεγάλη διάθεση, ίδια με τότε που ήμουν αθλητής. Όμως, σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να έχει την ίδια ψυχολογία ως αθλητής και ως προπονητής, δεν είναι σωστό.

Έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι παίκτης. Δεν έχω μεγάλη εμπειρία ως αθλητής, όμως εγώ το αντιμετωπίζω ως πλεονέκτημα, διότι έτσι έχω πολλές οπτικές. Το κατά πολλούς μειονέκτημα προσπαθώ να το κάνω πλεονέκτημα. Θα πρέπει, γενικά, να κρατάμε τα θετικά. Σαφώς και με δυσκολεύει η έλλειψη εμπειρίας ως αθλητής, αλλά αυτό δεν αποτυπώνεται στις σχέσεις μου με τους παίκτες μου, γιατί έχουμε χημεία και είναι ιδιαίτερα συνεργάσιμοι, εκτός από εξαιρετικοί αθλητές».

«Ο Ιωνικός είναι η προτεραιότητά μου»

-Οι φιλοδοξίες σας έχουν αναβιώσει; Κάνετε και πάλι όνειρα από άλλον, όμως, ρόλο;

«Ναι. Με φαντάζομαι, αργότερα, σε υψηλότερο επίπεδο. Δουλεύω γι’ αυτό. Στον Ιωνικό, είμαι αφοσιωμένος, η ομάδα καταλαμβάνει πολύ μεγάλο μέρος της ημέρας μου. Δεν θα τού άξιζε, άλλωστε, ένας part  time προπονητής. Είναι η προτεραιότητά μου.

Το Πρωτάθλημα, που είναι από τα πιο δύσκολα των τελευταίων ετών, έχει πολλά ντέρμπι από την 5^η θέση και κάτω, «κόβονται» βαθμοί σε αγώνες. Εμείς πρέπει να «χτίσουμε» βάσεις, για να μείνουμε στην κατηγορία και να έχουμε συνέχεια. Θα πρέπει να βελτιώσουμε τις Ακαδημίες μας ακόμα περισσότερο, να δώσουμε έμφαση σε αυτές.

Θεωρώ ότι ο Ιωνικός θα ανέβει σκαλί, διότι πλαισιώνεται από σοβαρούς ανθρώπους, με όραμα. Οι Μενέλαος Δανήλος, Μιχάλης Φουντεδάκης, Δημήτρης Καπετάνιος, Αντώνης Λεωνίδας μπορούν να οδηγήσουν την ομάδα ακόμα υψηλότερα. Τους ευχαριστώ πολύ, γιατί με στηρίζουν από την πρώτη στιγμή και χωρίς αυτούς καμία προσπάθεια δεν θα απέδιδε καρπούς».