Μια ήττα με πολλά και διδακτικά συμπεράσματα

Δεν τα κατάφερε χθες λοιπόν η ΑΕΚ, σε μια εκπληκτική χρονιά για τον σύλλογο, που έγραψε ιστορία με τη συμμετοχή του τμήματος, σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αν και στον αθλητισμό όλα είναι πιθανά, κρίνοντας από τα τεχνικά χαρακτηριστικά -και όχι από τα μπάτζετ φούσκα- των παιχτών των δυο ομάδων, το όνειρο για την κατάκτηση του κυπέλλου, φαντάζει σενάριο μη ρεαλιστικό, χωρίς να σημαίνει ότι η επικράτηση των Ρουμανων με 11 τέρματα, είναι αντιπροσωπευτική της διαφοράς δυναμικότητας των δυο ομάδων.

Παρόλα αυτά, από το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, θεωρώ ότι βγήκαν πολλά και διδακτικά συμπεράσματα, όχι για την ΑΕΚ, αλλά για το ελληνικό χάντμπολ εν γένει και τη θέση του στον διεθνή χώρο. Από αυτή την ομάδα που είδαμε απέναντι στην ΑΕΚ, που τα τελευταία 4 χρόνια έχει πλασαριστεί στην πεντάδα του ρουμανικού πρωταθλήματος, ο μόνος με σταθερή θέση στην εθνική ανδρών, είναι ο δεξιός εξτρέμ Ταλμάιερ και αραιά και που ο αριστερός ίντερ Κίντεκ, αφού το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της γειτονικής χώρας, αποτελείται από παίχτες που αγωνίζονται σε ομάδες κορυφαίων πρωταθλημάτων του εξωτερικού (Γαλλία, Πολωνία, Ουγγαρία) και έχει για προπονητή τον τεχνικό της Μπαρτσελόνα, Τσάβι Πασκουάλ.

Η Ρουμανία λοιπόν, μπορεί να είναι μια χώρα με μεγάλη παράδοση στο άθλημα, αλλά τα τελευταία χρόνια ψάχνει το δρόμο της διεθνώς, με χειρότερη στιγμή τον αποκλεισμό από την Φινλανδία, που της στέρησε τη συμμετοχή στους προκριματικούς ομίλους για την πρόκριση στο Euro 2016. Τελευταία φορά που συμμετείχε σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, ήταν το 2011 στο Παγκόσμιο της Σουηδίας και πιο πριν το 1996 στο Euro της Ισπανίας. Κάτι σαν κι εμάς περίπου.

Στο πρωτάθλημα ανδρών, τη Liga Zimbrilor, που παίζεται σε γεμάτα γήπεδα και αν είσαι παίχτης η προπονητής δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει από οικονομικής πλευράς, υπάρχουν στην ουσία 5-6 ομάδες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, με την Τούρντα να μην συγκαταλέγεται στις πιο δυνατές αυτού του γκρούπ και με τη Ντιναμό Βουκουρεστίου, να συμμετέχει ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ.

Εμείς τι έχουμε να αντιπαρατάξουμε απέναντι στα παραπάνω δεδομένα; Ενα πρωτάθλημα με ανταγωνισμό της πλάκας. Που δεν έχουμε ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ προπονητή που να πληροί τα τυπικά προσόντα της EHF, που οι καλύτεροι αθλητές της Α1 τα δυο τελευταία χρόνια, κάνουν προπόνηση με τις ομάδες τους 2 άντε 3 φορές την εβδομάδα. Που το σύστημα διεξαγωγής αλλάζει κάθε χρόνο, που χάσαμε τη θέση στο Champions League, που δεν έχουμε στατιστικά, MVP, κλειστές ώρες κλπ.  Αυτές τις διαφορές αντιμετώπισε χθες η ΑΕΚ. Η καλύτερα αυτή είναι περίπου η διαφορά ποιότητας που μας χαρακτηρίζει ΚΑΙ με το χάντμπολ της Ρουμανίας.

Όπως όμως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις, έτσι και η συμμετοχή της ΑΕΚ στον τελικό, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για ενα νεο ξεκίνημα. Η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟΚ (αλφαβητικά) που κακά τα ψέματα, από πλευράς οικονομικής ισχύος και δημοφηλίας, αποτελούν τις ναυαρχίδες του αθλήματος, πρέπει να συνεχίσουν της προσπάθειες τους σε δυο μέτωπα ταυτόχρονα.

Πρώτα να "επαγγελματικοποιήσουν" το άθλημα εντός των τειχών, συμπαρασύροντας όσους μπορούν να ακολουθήσουν, ώστε σιγά σιγά να δημιουργηθεί ενα προϊόν, το οποίο όχι μόνο θα γίνει ανταγωνιστικό, αλλά και θα μπορεί να αποφέρει έσοδα από την κοινή δραστηριότητα των ομάδων που θα συμμετέχουν σε αυτό το πράγμα που -τώρα- αποκαλείται Handball Premier. Κι αν το κάνουν σίγουρα θα βρεθούν σοβαροί σύλλογοι να τους ακολουθήσουν, αφού τα συμφέροντα είναι ΚΟΙΝΑ.

Το άλλο μέτωπο που είναι εξίσου δύσκολο, είναι να ακουγόμαστε όλο και πιο συχνά στο εξωτερικό, όπως έγινε τώρα με την ΑΕΚ. Τόσο για τη συμμετοχή της στον τελικό, όσο και για την είσοδο του χάντμπολ στο κλειστό "Νίκος Γκάλης" του ΟΑΚΑ, κάτι που εκτός της μεγάλης δημοσιότητας που έλαβε η είδηση, αποτελεί μεγάλη πρόκληση για το σύνολο του αθλήματος. Ανεξαρτήτως του χθεσινού αποτελέσματος, αυτή την πρόκληση, ΔΕΝ πρέπει επουδενί να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Ενα τέτοιο γήπεδο, σύμβολο του παντοδύναμου μπάσκετ, έστω και με 7.000-8.000 θεατές, μπορεί όχι μόνο να επισκιάσει ακόμα και τη νικήτρια της διοργάνωσης, αλλά να αναγκάσει την διεθνή κοινότητα του αθλήματος, να σηκώσει τη ματιά της στην Ελλάδα.

Τελειώνοντας, αν θέλουμε να μας πάρουν σοβαρά σε Ελλάδα κι εξωτερικό, εκτός των συλλόγων, τωρα ήρθε και η σειρά των φίλων του αθλήματος να συμμετέχουμε σε μια τέτοια προσπάθεια, προσερχόμενοι μαζικά στο "Νίκος Γκάλης". Πλέον η μπάλα περνάει στην καθεμία και τον καθέναν από εμάς. Και αυτό δεν αφορά την ΑΕΚ, αλλά την ύπαρξη ενός αθλήματος που έχει σημαντικές δυνάμεις και κοινό που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση. Την Κυριακή το απόγευμα, η εικόνα των κερκίδων του "Νίκος Γκάλης" δεν θα είναι κάτι ουδέτερο ή κάτι απρόσωπο, αλλά θα συμβολίζει την εικόνα και τη δυναμική όλου του αθλήματος, στέλνοντας μηνύματα σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Ας το έχουμε υπόψη μας!

Στάθης Παπαχαρτοφύλης
BSc Sports Management