Στα 7 μέτρα…

Φάκελος διαιτησία

Με αφορμή κάποια γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες και βάσει της γενικής περιρρέουσας ατμόσφαιρας, βρίσκω την κατάλληλη πιστεύω ευκαιρία να καταθέσω την δική μου άποψη για την ελληνική διαιτησία. Αγαπητοί κύριοι, η διαιτησία στο χάντμπολ είναι αυτή που μας αρμόζει και αυτή που δικαιούμαστε στο άθλημα μας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Για αυτό και θεωρώ πως δεν πρέπει κανείς να ασχολείται (σε επίπεδο διαμαρτυριών) με την διαιτησία. Δεν την βοηθάει, αντιθέτως της κάνει κακό. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο καιρός έχει γυρίσματα και οι ίδιες ομάδες που φωνάζουν, την άλλη εβδομάδα (ή την επόμενη ή την παραεπόμενη) ευνοούνται και φυσικά το αντίστροφο. Επειδή όμως δεν υπάρχει ομάδα που να μην διαμαρτύρεται, έχει αρχίζει μια κατάσταση και ένα παραμυθάκι, που εγώ το θεωρώ γελοίο. Θα κάνω κάποιες ερωτήσεις σε όλους αυτούς που διαμαρτύρονται είτε πρόκειται για παράγοντες, είτε για προπονητές, είτε για παίκτες, είτε δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Τι έχετε κάνει ο καθένας σας για να βοηθήσετε την διαιτησία; Ποσα παιδιά έχετε σπρώξει ή τους έχετε προτείνει να ασχοληθούν δεδομένου του προβλήματος της έλλειψης διαιτητών; Πόσοι έχετε παρακολουθήσει από κοντά σεμινάρια διαιτητών για να μπορείτε να έχετε εμπεριστατωμένη κρίση (εκτός αν κάποιοι αλαζόνες θεωρούν ότι δεν χρειάζεται); Πόσους παίκτες σας έχετε παροτρύνει να ακολουθήσουν τον θεσμό αθλητή- διαιτητή; Πόσοι από εσάς έχετε προτείνει κάποια λύση για την διαιτησία, έχετε κάτσει με τα μέλη της ΚΕΔ να συζητήσετε ή με την ΟΧΕ ή γενικά έχετε ασχοληθεί ενεργά με το πρόβλημα; Και τέλος πόσοι από εσάς έχετε παραδεχθεί δημόσια ότι ευνοηθήκατε σε κάποιο ματς; Απαντήστε μόνοι σας στα ερωτήματα και αν σε όλα απαντήσετε «όχι» ή στα περισσότερα τέλος πάντων, τότε δεν έχετε το δικαίωμα να μιλάτε για την διαιτησία, άλλα θα πρέπει να κάνετε την αυτοκριτική σας και να κοιτάξετε που εσείς έχετε βάλει το λιθαράκι σας, ώστε να υπάρχει σήμερα αυτή η κατάσταση. Η άποψη μου είναι ότι το πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας είναι πολύ σοβαρό και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο και σοβαρότερο όταν το καλοκαίρι σταματήσουν δύο διεθνή ζευγάρια. Προφανώς και ευθύνη έχουν όλοι, ασφαλώς η ΟΧΕ, η ΚΕΔ, άλλα φυσικά και όλοι όσοι ασχολούνται με το άθλημα. Προσωπικά όμως παρά το γεγονός ότι έχω πάρει μέρος σε αρκετά σεμινάρια διαιτητών (και χαίρομαι για αυτό) για να μπορώ να έχω άποψη όταν χρειαστεί δεν έχω ασχοληθεί με την διαιτησία σε κανένα ματς και δεν πρόκειται να το κάνω, εκτός αν πρόκειται για φάση που πραγματικά κρίνει αποτέλεσμα, είμαι παρών και είναι τόσο εξόφθαλμο και ο λόγος είναι απλός. Ολο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, αν κάνω την αρχή με ένα ματς και γράψω ότι η μια ομάδα αδικήθηκε, τότε όλες οι ομάδες (και με το δίκιο τους) θα ζητάνε κάθε εβδομάδα το ίδιο. Το κάνουν τώρα κάποιες που δεν έχω γράψει το παραμικρό, φανταστείτε μόνοι σας τι θα γίνει αν κάνω την αρχή; Τώρα επειδή έχει γίνει της μόδας και έχει υποθεί από πολλές ομάδες, ότι οι διαιτησία δεν σέβεται τον κόπο τους, θα πω τα παρακάτω. Προτού κάποιος ξαναξεστομήσει την λέξη «σεβασμός» να σκεφτεί ο ίδιος ποιους σέβεται και ποιους δεν σέβεται σε αυτό το άθλημα και το κυριότερο αν η ίδια η ομάδα του σέβεται τους παίκτες της. Διότι απ’ όσο γνωρίζω αν εξαιρέσουμε 1-2-3 άντε 4 (μπορεί να λέω και πολλές) ομάδες που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, οι υπόλοιπες είναι για κλάματα, άρα φροντίστε πρώτα τα χάλια σας και μετά θα έχετε δικαίωμα να μιλήσετε. Τέλος θα πρέπει όλοι να αναλογιστείτε ότι χωρίς διαιτητές δεν υπάρχει κανένα άθλημα. Τους χρειαζόμαστε. Εγω θα προτείνω κάτι, που ίσως είναι μια λύση. Εν καιρώ οικονομικής κρίσης, ένα κίνητρο για πολλά νέα παιδιά (και όχι μόνο) είναι τα χρήματα. Για να τους δελεάσουμε στο χάντμπολ πρώτα απ’ όλα πρέπει να τους προσφέρουμε χρήματα, Να αυξηθούν (αρκετά) οι μισθοί και ειδικότερα στους νέους διαιτητές και να παίρνουν τα λεφτά τους επί τόπου και όχι μετά από μήνες. Ισως έτσι βρεθεί λύση διότι στο τέλος μας βλέπω σε κάθε ματς να σφυρίζουν οι προπονητές των ομάδων, ο ένας σε κάθε ημίχρονο, όπως γίνεται στα φιλικά του καλοκαιριού.