«Ημερολόγιο Καραντίνας» στο greekhandball.com: Ο Παναγιώτης Μεσσήνης τονίζει: «Νιώθω δυνατός, σαν να ήμουν έτοιμος από καιρό για μια τέτοια κατάσταση, χάρη στον αθλητισμό»

Ένα καταπληκτικό κείμενο απέστειλε στο greekhandball.com, για το «Ημερολόγιο Καραντίνας», ο προπονητής της Εθνικής Γυναικών της Ελλάδας, Παναγιώτης Μεσσήνης. Τον ευχαριστούμε θερμά για την ανταπόκριση και την συμμετοχή του.

«Δευτέρα 6 Απριλίου 2020,

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Μετά από καιρό αποφάσισα να σού γράψω, να αποτυπώσω στο πληκτρολόγιο αυτά που σκέφτομαι, αυτά που με απασχολούν. Σε δύσκολες, σε παράξενες καταστάσεις, πάντα καταφεύγω στο γράψιμο, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή στο μέλλον, θα σε διαβάσω και θα πάρω κουράγιο. Δεν ξέρω, αλλά αυτήν τη φορά, ίσως σε διαβάσουν και περισσότεροι από ένας και μπορεί, αν τα καταφέρω, να βοηθήσω έστω κι έναν συνάνθρωπό μου…

Χθες μόλις, γιορτάσαμε με την οικογένειά μου τα 20^α γενέθλια του γιου μου. Ένα πολύ σημαντικό γεγονός για εμάς, έτσι κι αλλιώς. Με πολλή χαρά εννοείται, αλλά και με ανάμεικτα συναισθήματα. Ένα είναι σίγουρο, πως θα τα θυμόμαστε για πάντα, λόγω και των ιδιαίτερων συνθηκών αυτής της εποχής. Ο αναπάντεχος και αναπόφευκτος εγκλεισμός μας στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, φέρνει αμέτρητες αλλαγές σε όλη μας τη ζωή. Τουλάχιστον για τώρα, αλλά καθώς φαίνεται και μετά από τούτη την κρίση. Αλλαγές, άλλες προς το καλύτερο, άλλες προς το χειρότερο…

Φύσει θετικός άνθρωπος, κινούμαι μέσα στο σπίτι κάνοντας άπειρες σκέψεις για την αντιμετώπιση όλων αυτών, που μού συμβαίνουν. Πολλές φορές στη δουλειά μου μέσα στο γήπεδο, είτε συνεργαζόμενος με άντρες, είτε τώρα με γυναίκες, τους έλεγα πως είναι θεμιτό «να προσπαθούμε πάντα, την όποια αρνητική κατάσταση, όσο δύσκολη κι αν είναι, να την μετατρέπουμε σε θετική»! Να εστιάζουμε δηλαδή, στη θετική πλευρά του πράγματος (πάντα υπάρχει μια θετική πλευρά κάπου κρυμμένη),  στην άλλη όψη του νομίσματος, όπως μάς αρέσει να λέμε.  

Τούτο θέλω κι εγώ να κάνω πράξη πάντα. Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι πολύς κι εγώ τον οργάνωσα με μεγάλη άνεση. Ασχολούμαι πολύ με τη δουλειά μου, έκανα και κάποια παραπάνω πράγματα, που σκεφτόμουν καιρό, ενημερώνομαι και επιμορφώνομαι. Επίσης, έχω επιτέλους πολύ χρόνο να περάσω με την οικογένειά μου, τους ξαναβρήκα, εμβαθύναμε τις σχέσεις μας, περνάμε καλά! Κάνουμε μαζί πράγματα που ούτε φανταζόμουν, μιλάμε με τα παιδιά μου, σαν να μιλάω σε μεγάλους ανθρώπους, ανακαλύπτω πτυχές τους που υπάρχουν, ήταν εκεί κι εγώ δεν τις ήξερα. Σαφώς και ασχολούμαι πολύ και μ’ εμένα. Προσπαθώ να ικανοποιώ και τις τρεις μου υποστάσεις, το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή μου. Με γυμναστική, με διάβασμα και με τα χόμπι μου, τη μουσική και τη φωτογραφία.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, όσο όμως και να ασχολούμαι με πολλά, όσο κι αν ο νους μου ταξιδεύει και συνθέτει ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα, πάντα θα καταλήγω εκεί όπου ανήκει η καρδιά μου, στη μεγάλη μου αγάπη, το Χάντμπολ και τον Αθλητισμό γενικότερα. Πέρα από τις επαγγελματικές μου προσδοκίες, πέρα από σχέδια, πλάνα, τακτικές, αλλά ακόμη και πέρα από φόβους, πόνους, απογοητεύσεις και λύπες, θέλω να φωνάξω όσο πιο δυνατά γίνεται, πόσο ευτυχισμένος είμαι που, από μικρό παιδί ασχολήθηκα με τον αθλητισμό μέχρι και τώρα, αισίως στα 48 μου…! Βλέπω γύρω μου συμπεριφορές, ακούω τον κόσμο, μυρίζομαι σχεδόν το φόβο, την προκατάληψη και την αδυναμία…

Και μετά σκέφτομαι για άλλη μια φορά, πόσο δυνατός νιώθω, σαν να ήμουν έτοιμος από καιρό για μια τέτοια κατάσταση, πόσο πειθαρχημένος στις εντολές των Αρχών, αλλά και με περίσσεια αυτοπειθαρχία (μα πόσο δύσκολο είναι αυτό, πραγματικά!), ώστε να προσαρμόσω τον εαυτό μου στα νέα δεδομένα. Ξέρω καλά πως, αν σε διάβαζαν, αγαπητό μου ημερολόγιο, όλοι οι συνάδελφοί μου, οι συναθλητές μου, αλλά και γενικότερα όσοι, άντρες και γυναίκες, ασχολούνται με τον αθλητισμό, θα καταλάβαιναν τι εννοώ, θα ταυτίζονταν.  Ίσως, όμως, οι υπόλοιποι, ελπίζω όχι πάντως, να μας κοιτούσαν ως εξωγήινους, ακούγοντάς μας. Ήρθε όμως ο καιρός, να εξαργυρώσει κι ο Αθλητισμός και το αληθινό Αθλητικό Πνεύμα, αυτό που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, την πραγματική του αξία που έχει και δίνει απλόχερα, μέσα στην κοινωνία. Εκείνη, που χτίζει χαρακτήρες, δυνατούς για τον εαυτό τους, αλλά παράλληλα αλληλέγγυους στον συνάνθρωπο.

Για όλα αυτά, είμαι πολύ χαρούμενος, που αποτελώ κομμάτι αυτού του κόσμου, του αθλητικού! Και εάν υπάρχει Δικαιοσύνη, έστω και λίγη, πάνω στη Γη, ένα μεγάλο κομμάτι της αντιπροσωπεύεται στο αθλητικό κίνημα και πνεύμα. Σού το λέω αληθινά, αγαπητό μου ημερολόγιο, εγώ βγαίνω αλώβητος από αυτήν τη λαίλαπα του φόβου και της ανασφάλειας. Με μια ελπίδα όμως μέσα μου: να γίνει κάτι και, το γράμμα μου αυτό, να το διαβάσουν κι άλλοι, μη αθλητές κατά προτίμηση, να πάρουν κουράγιο, να νικήσουν τους φόβους τους, να αυτοπειθαρχήσουν και να πειθαρχήσουν παράλληλα στις απαιτήσεις του συνόλου της κοινωνίας μας. Και μετά, ίσως και να ακολουθήσουν τον αθλητισμό. Ποτέ δεν είναι αργά…».