«Ημερολόγιο Καραντίνας» στο greekhandball.com: Ο Τάσος Τσακνής αναφέρει: «Σαν ξαφνικά να σου έκλεψαν κάτι πολύτιμο, κάτι που σού ανήκει»

«Φιλοξενούμενος» στο «Ημερολόγιο Καραντίνας» του greekhandball.com είναι σήμερα (08/04) ο Τάσος Τσακνής. Ευχαριστούμε πολύ τον τερματοφύλακα του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας για την συμμετοχή του.

«Τετάρτη 8 Απριλίου 2020,

Σήμερα συμπληρώνω έναν μήνα κλεισμένος στο σπίτι, καθώς λίγες ημέρες πριν η κυβέρνηση ανακοινώσει τα μέτρα είχα αρρωστήσει. Είναι ένα αρκετά περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα αυτό που βιώνουμε όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας. Είναι μία κατάσταση, στην οποία καλούμαστε όλοι να βοηθήσουμε, έτσι ώστε να βγούμε νικητές από όλο αυτό. Προσωπικά, για να περνάνε οι ώρες μου ευχάριστα, προσπαθώ να κάνω δημιουργικά  πράγματα. Άρχισα, λοιπόν, να μαθαίνω κιθάρα, κάτι το οποίο ήθελα να κάνω καιρό. Επίσης, τα βιβλία συνεχίζουν να μού κρατούν συντροφιά. Αρκετό χρόνο «ξοδεύω» σε καλές ταινίες και σε σειρές. Τέλος, δεν θα έλειπε ποτέ από τις ασχολίες μου η γυμναστική.

Πέραν, όμως, από τα γενικά, εδώ δημιουργούνται κάποιοι προβληματισμοί και κάποια ερωτήματα.

Οι προβληματισμοί μου είναι οι εξής:

11) Γιατί να αυξάνεται τόσο πολύ η ενδοοικογενειακή βία στη διάρκεια της καραντίνας;

22) Γιατί μερικοί συμπολίτες μας δεν εφαρμόζουν τους κανόνες και κάνουν το δικό τους αψηφώντας τα πάντα;

33) Γιατί μερικοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι ένα καλοστημένο σχέδιο;

Οι ερωτήσεις μου είναι οι εξής:

1.     Πόσο θα επηρεαστεί η οικονομία της χώρας από όλο αυτό;

2.      Πόσο θα επηρεαστούν οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων;

3.     Τι αντίκτυπο θα έχει αυτή η πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο;

Είναι κάποιοι προβληματισμοί και ερωτήματα, που γεννώνται αναπόφευκτα.

Βέβαια, μέσα σε αυτή την λαίλαπα επηρεάζεται και ο χώρος, που αγαπάω και αφιερώνω μεγάλο μέρος της ημέρας μου, και δεν είναι άλλος από το χάντμπολ. Είναι αρκετά δυσάρεστο να μην μπορείς να κάνεις προπόνηση και να δεις τους συμπαίκτες σου. Είναι σαν ξαφνικά να σου έκλεψαν κάτι πολύτιμο, κάτι που σού ανήκει. Επιπλέον, έχοντας και τον ρόλο του προπονητή μικρών ηλικιών, είναι εξίσου άσχημο να μην μπορείς να κάνεις προπόνηση στα «παιδιά» σου.

Ως αθλητές, είναι ευκαιρία να δούμε τα πράγματα πιο σφαιρικά και συλλογικά. Το άθλημά μας είναι ερασιτεχνικό , αλλά δουλεύουμε σαν επαγγελματίες. Η ερασιτεχνική υπόσταση του αθλήματος δεν μάς επιτρέπει να πάρουμε το επίδομα, ενώ σε άλλα αθλήματα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Τροφή, λοιπόν, για σκέψη ότι από του χρόνου ίσως, μπορεί με κάποιον τρόπο να αλλάξει όλο αυτό.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι ο καθένας βιώνει όλο αυτό με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχουν «συνταγές» και «σίγουρες λύσεις», οι οποίες θα μας κάνουν να μην το σκεφτόμαστε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η κατάσταση οφείλει να μας κάνει όλους πιο δυνατούς και να μας διδάξει το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή».