Συνέντευξη Ε. Κουλούρη: Η... κολώνα του Φαίακα, που, μαζί με τον Ριγανά, συσπείρωσε την ομάδα

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Ο Ευγένιος Κουλούρης βρισκόταν στην καλύτερη φάση της ζωής του, σε σχέση με το χάντμπολ, όταν έλαβε την απόφαση, στα 27 του, να κατεβάσει… ταχύτητες, ώστε να καταφέρει να συνδυάσει εργασία, που θα τού προσέφερε σταθερό μισθό, αλλά και σταθερή απασχόληση, με την μεγάλη του απόλαυση.

Ο γκολκίπερ του Φαίακα Κέρκυρας, που έχει σηκώσει δύο Πρωταθλήματα με Αθηναϊκό και ΑΕΚ, καθώς και τρία Κύπελλα, επίσης με Αθηναϊκό και ΑΕΚ, μίλησε στο greekhandball.com για την πορεία του έως τώρα, για το γεγονός ότι, όπως και ο Νίκος Ριγανάς, έπαιξε κομβικό ρόλο στην συσπείρωση και στην αναγέννηση των Φαιάκων κ.ά.

Η ψυχή των νησιωτών, ο βέρος Κερκυραίος, θαυμάζεται για την προσωπικότητά του και το ήθος του. Ο 34χρονος τερματοφύλακας, εκ των αρχηγών του Φαίακα, είναι ένας από τους κορυφαίος παίκτες χάντμπολ, που έχει βγάλει το νησί του Ιονίου. Ακολουθεί η συνέντευξή του…

«Κατέβηκα επίπεδο στο χάντμπολ, για να εργαστώ υπό κανονικές συνθήκες»

-Το… ζενίθ της πορείας σου στο χάντμπολ ήταν όταν έπαιζες στην ΑΕΚ, όμως αποφάσισες να τα παρατήσεις όλα, στα 27 σου και να επιστρέψεις στην Κέρκυρα, όπου μεγάλωσες. Πώς οδηγήθηκες σε αυτό το σημείο;

«Στην ΑΕΚ αγωνιζόμουν σε μία δύσκολη οικονομικά γι’ αυτήν περίοδο. Παρατηρούνταν καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών και αναγκαζόμουν να ζητάω λεφτά από την οικογένειά μου, για να συνεχίσω να ζω στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά, η ομάδα λειτουργούσε επαγγελματικά, οι υποχρεώσεις ήταν αυξημένες.

Έτσι, δεν μπορούσα να συνδυάσω το χάντμπολ με την δουλειά. Τα έβαλα κάτω, τα ζύγισα, αμφιταλαντεύτηκα και τελικά αποφάσισα να επιστρέψω στη γενέτειρά μου.  Έκανα σκέψεις να αγωνιστώ στο εξωτερικό για 1-2 χρόνια, αν και δεν είχα εξετάσει σοβαρά τυχόν επιλογές. Τελικά, δεν πήγα ποτέ στο εξωτερικό, με σκοπό να παίξω και αυτό είναι το μοναδικό μου απωθημένο.

Με λίγα λόγια, έπρεπε να δουλέψω. Το μέλλον μου επαγγελματικά ήταν αβέβαιο και αισθανόμουν, γενικότερα, ανασφάλεια. Αποφάσισα, έτσι, πως θα πρέπει να κατέβω επίπεδο στο χάντμπολ, ώστε να εργαστώ υπό κανονικές συνθήκες».

Οι… οδηγίες προς τον δίχρονο γιο

-Σίγουρα, πάντως, οι ημέρες σου θα είναι «γεμάτες», αφού συνδυάζεις δουλειά και προπονήσεις…

«Είναι υπερπλήρεις. Δουλεύω 10-12 ώρες την ημέρα και μετά πηγαίνω στην προπόνηση. Είμαι σκλάβος του φυσιοθεραπευτηρίου. Η γυναίκα μου δεν με βλέπει. Όταν έπαιζα στην Α2 γκρίνιαζε, αλλά τώρα το χαίρεται και εκείνη.

Το αγοράκι μου, που είναι δύο χρονών, το παίρνω πού και πού μαζί μου στις προπονήσεις. Καμιά φορά φώναζε «γκολάρα», όταν πετύχαιναν τέρματα οι συμπαίκτες μου, όμως τού εξήγησα ότι εγώ είμαι τερματοφύλακας και δεν πρέπει να δέχομαι γκολ, και πως θα πρέπει να πανηγυρίζει στις αποκρούσεις μου. Θέλω να παίξω 1-2 χρόνια ακόμα, για να με βλέπει στο γήπεδο…».

Η… Οδύσσεια της επιλογής σπουδών

-Πώς προέκυψε η φυσιοθεραπεία; Υπήρχε κάποιο υπόβαθρο, για το φυσιοθεραπευτήριο;

«Πάντα ήθελα να σπουδάσω φυσικοθεραπεία, αν και κανένας από την οικογένειά μου δεν είχε σχέση με αυτήν. Όμως, στο μηχανογραφικό, δήλωσα το τμήμα Χημείας, στην Πάτρα, ως πρώτη επιλογή. Πέτυχα υψηλό βαθμό, τον οποίο ούτε εγώ περίμενα, και πέρασα. Ήθελα, ωστόσο, να παίξω χάντμπολ στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη και έτσι διαγράφτηκα από την σχολή και μπήκα, κάνοντας 10%, στο Φυσικό (Αριστοτέλειο), το οποίο συνειδητοποίησα ότι δεν μού άρεσε. Στη συνέχεια, έκανα ξανά μηχανογραφικό και μπήκα στα ΤΕΙ Δομικών Έργων στην Αθήνα.

Στα 19 μου, μού έκανε πρόταση ο Αθηναϊκός και μετά από 1,5 χρόνο… περιπλάνησης από σχολή σε σχολή, κατέληξα στην Αθήνα και στο τμήμα Φυσικοθεραπείας, στην αρχική μου δηλαδή προτίμηση.

Στον Αθηναϊκό, μάλιστα, την σεζόν 2005-06 υπήρξα συμπαίκτης με τον νυν προπονητή μου στον Φαίακα, Νίκο Ριγανά, με τον οποίο είμαστε φίλοι από μωρά.

Όταν πήρα την απόφαση να ανοίξω το φυσικοθεραπευτήριο στην Κέρκυρα, ξεκίνησα από το μηδέν. Σιγά σιγά «έχτισα» μόνος μου την δουλειά. Βέβαια, πέρα από τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο, είχα παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η απόφασή μου δεν βγήκε σε κακό. Και να που η ζωή τα έφερε με τέτοιον τρόπο, που πάλι παίζω στη μεγάλη κατηγορία».

«Ο πατέρας μου ησύχασε μόλις μπήκα στο Πανεπιστήμιο»

-Οι γονείς σου πώς αντιμετώπισαν το γεγονός πως δυσκολεύτηκες έως ότου κάνεις την καλύτερη για εσένα επιλογή;

«Στον πατέρα μου, Σπύρο, δεν άρεσε ιδιαίτερα ότι πήγαινα σε προπονήσεις και αγώνες, ενώ είχα διάβασμα, και πάντα με ήλεγχε. Δεν ήθελε να προσηλωθώ στο χάντμπολ, αν και τού αρέσει πολύ ο αθλητισμός. Επέμενε στο σχολείο. Μόλις μπήκα στο Πανεπιστήμιο, ησύχασε και ερχόταν παντού, για να με δει να παίζω.

Μάλιστα, όταν έγινε πρόεδρος στον Φαίακα (σ.σ. ήταν σε αυτή την θέση έως τρία χρόνια πριν. Ο Ευγένιος τού είχε πει να πάει στις εκλογές απλώς για να… κόψει κίνηση. Όταν εκείνος γύρισε σπίτι, ανακοίνωσε στον Ευγένιο πως εξελέξη πρόεδρος), μού έλεγε κάθε φορά που στις προπονήσεις των Ακαδημιών δεν είχαν μαζευτεί αρκετά παιδάκια: «Καλά, πού είναι τα παιδιά;», και τού απαντούσα: «Έχουν διαβάσματα». Τότε μού έλεγε: «Να έρχονται και σε καμιά προπόνηση…». Εγώ γελούσα, γιατί τού θύμιζα τα περί διαβάσματος και χάντμπολ, που μού τόνιζε πάντα».

Η πρωτοβουλία για μια νέα αρχή

-Αποτέλεσες κίνητρο συσπείρωσης του Φαίακα, το 2012 και… τράβηξες τους υπόλοιπους προς μια νέα προσπάθεια. Τι ακριβώς συνέβη τότε;

«Η ομάδα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ήμουν από τους πρώτους Κερκυραίους που είχαν παίξει χάντμπολ στην Α1 και ο πρώτος που γύρισε.

Όταν επέστρεψα στην Κέρκυρα, λοιπόν, το 2012, μπήκα μπροστά και πήρα την πρωτοβουλία να μαζέψω τους παίκτες, ώστε να κάναμε δειλά δειλά μια νέα αρχή. Τα κατάφερα σ’ έναν βαθμό, όμως ο ενθουσιασμός εξανεμίστηκε και το καλοκαίρι του 2015 ο Φαίακας υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική».

Η πρόταση του πατέρα του Ευγένιου στον Νίκο Ριγανά

-Ωστόσο, όλα άλλαξαν, όταν επέστρεψε και ο Νίκος Ριγανάς…

 «Ο Νίκος επέστρεψε στην Κέρκυρα, Μάιο μήνα, για αποκατάσταση, καθώς προερχόταν από ρήξη χιαστών, ενώ αγωνιζόταν στην Γερμανία. Ήταν φρεσκοχειρουργημένος. Ο πατέρας μου, που είχε αναλάβει, όπως προανέφερα, πρόεδρος το 2012, τού έκανε πρόταση. Ο Νίκος σκεφτόταν ήδη να γυρίσει στην ομάδα, ήταν κουρασμένος από το εξωτερικό. Έτσι, ανέλαβε, και στην Α2, όταν ανεβήκαμε ήταν προπονητής – παίκτης».

Από το… χομπίστικο στο επαγγελματικό στυλ

-Ποιά είναι η σχέση σου με τον Ριγανά, μέσα στην ομάδα, αφού γνωρίζεστε από μωρά;

«Ο Νίκος είναι ο προπονητής μου. Μιλάμε οι δυο μας για ζητήματα της ομάδας, αλλά μπροστά στους υπόλοιπους παίκτες δεν τον έχω αμφισβητήσει ποτέ. Τι να τού πεις, άλλωστε… Έχει πολλά χρόνια εμπειρίας σε υψηλό επίπεδο. Στην ομάδα όλα λειτουργούν ρόλοι, η νοοτροπία είναι πολύ καλή. Ο Νίκος κατάφερε να απομακρύνει τον Φαίακα από το παρεΐστικο, χομπίστικο στυλ και να τον κάνει να συμπεριφέρεται περισσότερο επαγγελματικά».

«Να μην αποδειχθούμε πυροτέχνημα»

-Είχες πει κάποτε πως μετά από την Α1 ονειρεύεσαι τον Φαίακα στην Ευρώπη. Είναι εφικτός ο στόχος;

«Αυτή τη σεζόν, για να είμαστε ρεαλιστές, δύσκολα θα πετύχουμε την είσοδό μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Θα πρέπει, αρχικά, να εξασφαλίσουμε την παραμονή, αυτός είναι ο στόχος. Να μην αποδειχθούμε πυροτέχνημα.

Ο κόσμος μας αγκάλιασε. Η Κέρκυρα είναι χαντμπολικό νησί. Έχουμε δημιουργήσει πυρήνα οπαδών, με την βοήθεια της κοινωνίας. Για να βγει, όμως, η προσπάθεια, υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες οικονομικές ανάγκες. Η τωρινή διοίκηση έχει κάνει απίστευτη δουλειά.

Η κοινωνία πίστεψε στην ομάδα. Κάθε παιχνίδι του Φαίακα είναι γιορτή, μαζεύει τον περισσότερο κόσμο. Πρέπει να πάμε καλά αυτή την περίοδο, για να κρατήσουμε τον κόσμο. Η παρουσία του βοηθάει και το ίδιο το άθλημα».

«Παιδιά από την Ακαδημία και σταθεροποίηση»

-Πού τοποθετείτε τον πήχη από εδώ και πέρα;

«Θα πρέπει να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί. Να τραβήξουμε ακόμα περισσότερα παιδιά στην Ακαδημία μας. Επιπλέον, η ομάδα θα πρέπει να σταθεροποιηθεί, και σε 4-5 χρόνια να αποτελείται τουλάχιστον στο ήμισυ από Κερκυραίους, να βγουν παιδιά από τα σπλάχνα, όπως έκανε ο Διομήδης Άργους. Επίσης, θα πρέπει να διατηρήσουμε την σχέση μας με τον κόσμο. Έχει στηθεί κάτι πολύ καλό.

Όσον αφορά στην τρέχουσα σεζόν, θα μπορούσαμε να είχαμε 1-2 βαθμούς ακόμα. Είμαστε ήδη από τις εκπλήξεις του Πρωταθλήματος. Το γεγονός ότι δεν παίξαμε φιλικούς αγώνες μας στοίχισε, ευτυχώς όχι σημαντικά, όπως επίσης και η διακοπή λόγω Εθνικών ομάδων.

Είμαι περήφανος για την ομάδα μου. Το άξιζε το κερκυραϊκό χάντμπολ, γράψαμε ιστορία με την συμμετοχή μας στην Handball Premier».

«Το χάντμπολ είναι μια… οικογένεια»

-Στις 30/12 θα συναντήσετε τα Βριλήσσια, για το Κύπελλο. Εκεί αγωνίζεται ο Ανδρέας Λέκκας, που είναι κουμπάρος σου. Έχουν αρχίσει τα… πειράγματα;

«Ως αντίπαλοι δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ. Ακόμα δεν έχει ξεκινήσει ο… χαβαλές, όμως σίγουρα θα πειράξουμε ο ένας τον άλλον. Γενικά, πάντως, το χάντμπολ είναι μια… οικογένεια. Ο τεχνικός διευθυντής του Φαίακα, Σπύρος Κατσαρός, έχει βαφτίσει το παιδί μου».  

«Αν προλάβω, θα κάνω εγώ φυσιοθεραπείες στον Τσαμουρίδη»

-Το τελευταίο σου σχόλιο;

«Θα ήθελα να ευχηθώ περαστικά στους Πετρίδη, Κεσίδη, Ιωαννίδη, Τσαμουρίδη, που υπέστησαν ρήξεις χιαστών. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι να ευχαριστιούνται τα παιδιά, όταν παίζουν χάντμπολ. Καλή και γρήγορη επάνοδο στα γήπεδα να έχουν.

Όσον αφορά στον συμπαίκτη μου, στον Τσαμουρίδη, αποτελεί μεγάλη απώλεια για την ομάδα. Δεν χαρήκαμε καθόλου την νίκη μας κόντρα στον Φίλιππο. Μας στεναχώρησε πολύ το γεγονός του τραυματισμού του. Αν προλάβω, θα τού κάνω εγώ φυσιοθεραπείες (σ.σ. ο Κουλούρης αναλαμβάνει συνήθως ανθρώπους με χρόνιους πόνους). Σε κάθε περίπτωση όμως θα τον φροντίσουμε».