Συνέντευξη Τ. Μελετάκου στο greekhandball.com: «Μόνο η αγάπη και η αφοσίωσή μου στον Άρη Νικαίας δεν έχουν αλλάξει...»

Συνέντευξη στον Γιώργο Δελαγραμμάτικα

Ο Τάκης Μελετάκος τα έχει δει όλα με τον Άρη Νικαίας Olympic Diagnostic και είναι από εκείνους τους παλιούς που γνωρίζουν το χάντμπολ από την… στραβή και την ανάποδη. Ο προπονητής του Άρη Νικαίας, που έχει συμπληρώσει συνολικά 21 χρόνια στον σύλλογο, μίλησε στο greekhandball.com.

Ο 51 ετών τεχνικός ανέλαβε το 1994, για πρώτη φορά, την ομάδα της Νίκαιας και αποχώρησε το 2004. Μέσα σε αυτή την δεκαετία ο Άρης αγωνίστηκε επτά χρόνια στην Α2 και τα τρία τελευταία στην Α1. Ο Μελετάκος καθοδήγησε, πριν επιστρέψει στην ομάδα της καρδιάς του, το Κορωπί (Α1) και τον Ιωνικό (Α1), αλλά το 2008 γύρισε στη Νίκαια και από τότε έχει ανεβάσει τον Άρη τρεις φορές στην Α1.      

-Είστε 21 χρόνια στην ομάδα. Τι έχει αλλάξει από την πρώτη μέρα και τι μένει ίδιο, στον Άρη Νικαίας, αλλά και στον χώρο του χάντμπολ;

«Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η αγάπη και η αφοσίωση στο σωματείο, καθώς και η συνεχής προσοχή προς τις αναπτυξιακές ηλικίες. Η φιλοσοφία μας είναι αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Όσον αφορά στο τι έχει αλλάξει, η Ελλάδα είναι μια διαφορετική χώρα. Τότε (σ.σ. το 1994) υπήρχε πρόβλεψη για μία σοβαρή κρατική επιχορήγηση στον αθλητισμό. Τα πράγματα, όμως, είναι πολύ διαφορετικά, πλέον, σε οικονομικό επίπεδο, για την χώρα μας και αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση. Το χάντμπολ, στην Ελλάδα, «τραβάει» σήμερα έναν πολύ μοναχικό και δύσκολο δρόμο. Το να επιβιώσει μια ομάδα είναι μάλλον ο αρχικός στόχος. Αυτό που έχει αλλάξει στο χάντμπολ, είναι το γεγονός ότι έχει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, Ολυμπιακός ΑΕΚ και ΠΑΟΚ κατέστησαν σχετικά δημοφιλές το άθλημα, τα τελευταία χρόνια. Προσδοκούμε στην επόμενη επιτυχία σε επίπεδο ανδρών ή εφήβων». 

-Ποιά είναι η πιο έντονη ανάμνηση με τον Άρη Νικαίας όλα αυτά τα χρόνια;

«Το 2001, κατέκτησα την πρώτη άνοδό μου με τον Άρη Νικαίας βασιζόμενος 100% στα παιδιά της ομάδας. Αυτή είναι μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω με τον Άρη, ίσως επειδή ήμουν πολύ νέος προπονητής.  Μία ακόμα είναι ο τελικός Παμπαίδων, Άρης Νικαίας-Αρχέλαος Κατερίνης, στην Πεντέλη. Είχαμε ηττηθεί στα πέναλτι, αλλά οι στιγμές είναι ανεξίτηλες».

-Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με την προπονητική;

«Στην ηλικία των 24 ανέλαβα τον Άρη, στην Α2 και διαδέχθηκα τον Χρήστο Γεροδήμο. Ωστόσο, η πρώτη μου ομάδα σε επίπεδο ανδρών ήταν ο Λεωνίδας Αγίων Αναργύρων, στη Β’ Εθνική, την σεζόν 1992-93. Παράλληλα, πάντως, προπονούσα και τα μικρά του Άρη».

-Πώς ασχοληθήκατε τόσο νέος με την προπονητική;

«Η προπονητική μού άρεσε από τότε που ήμουν μικρός, την αγάπησα όμως στα χρόνια που σπούδαζα στη γυμναστική ακαδημία. Είχα την ατυχία, στα 22-23 μου χρόνια, να αντιμετωπίσω έναν σοβαρό τραυματισμό στα δάχτυλα. Τραυματίστηκα σ’ έναν αγώνα στη Νίκαια, κόντρα στον Κύδωνα Χανίων, στην Α2. Είχα πολλά κατάγματα στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού, έμεινα πολύ καιρό εκτός και έτσι είχα χρόνο να ασχοληθώ με την προπονητική. Εγκατέλειψα την ενεργό δράση και αφοσιώθηκα σε αυτήν».

-Έχουν περάσει γενιές και γενιές από τα χέρια σας. Ποιόν παίκτη θα ξεχωρίζατε;

«Κάποιοι αθλητές, χωρίς να έχουν σπουδαίο ταλέντο, διέγραψαν την δική τους πορεία στο χάντμπολ, έπαιξαν για αρκετά χρόνια σε καλό επίπεδο. Αυτούς έχω ξεχωρίσει, καθώς δούλεψαν σκληρά, ήταν φιλότιμοι και συνεπείς. Ένα άλλο παιδί, που θα ξεχώριζα, ήταν ο Αντώνης Γλουσίδης, ο οποίος ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στο χάντμπολ, είχε κερδίσει θέση στην ολυμπιακή ομάδα, αλλά για πολύ προσωπικούς λόγους δεν συνέχισε το χάντμπολ. Πιστεύω ότι θα έφτανε ψηλά».

-Μόνο από το χάντμπολ δεν μπορεί να ζήσει κάποιος. Εσείς με τι άλλο δραστηριοποιείστε; Και σε τι ποσοστό πιστεύετε ότι οι αθλητές χάντμπολ στην Ελλάδα απασχολούνται παράλληλα και σε άλλον τομέα;

«Πράγματι, μόνο από το χάντμπολ δεν ζει κάποιος, τουλάχιστον όταν είναι μέλος μικρομεσαίας ομάδας, ενδεχομένως και μεγάλης. Εγώ είμαι καθηγητής φυσικής αγωγής, διορισμένος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Θεωρώ ότι το 25-30% των αθλητών χάντμπολ, στην Ελλάδα, ζει μόνο από αυτό. Οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι να συνδυάζουν και κάτι άλλο».

-Το Πρωτάθλημα είναι διαφορετικών ταχυτήτων και η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ ομάδων είναι εμφανής τις περισσότερες φορές. Γίνεται να είναι ένα τέτοιο Πρωτάθλημα ανταγωνιστικό;

«Φυσικά και δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικό. Δύο ομάδες βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, οι περισσότερες είναι μικρομεσαίες και άλλες συγκαταλέγονται σ’ εκείνες της χαμηλής δυναμικότητας. Η έλλειψη ανταγωνισμού είναι ένα ζήτημα που παρατηρείται σε όλα τα αθλήματα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και πρόκειται για ένα ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα. Ως κράτος, δεν έχουμε «αγγίξει» ακόμα το σύνθετο θέμα της έλλειψης ανταγωνισμού».

-Υπάρχει προοπτική ανάπτυξης στο χάντμπολ, στην Ελλάδα; Παρατηρείτε διάθεση αλλαγής; Ή όλα αλλάζουν και όλο τα ίδια μένουν;

«Θεωρώ ότι το χάντμπολ έχει υψηλή δυναμική. Χρειάζεται, όμως, συνεργασία σωματείων, Ομοσπονδίας, Πολιτείας. Το γηπεδικό παραμένει αναμφίβολα ένα μεγάλο θέμα. Επαναλαμβάνω, το χάντμπολ έχει δυναμική και μπορεί να έχει προοπτική, αρκεί να συντρέχουν κάποιοι παράγοντες και να υπάρχει διάθεση διαλόγου, αλλά και όρεξη για πράξεις. Ας μάθουμε και από τους ανταγωνιστές μας, το μπάσκετ και το βόλλεϋ. Όλοι διαλέγουμε από την ίδια δεξαμενή, από τα παιδιά».

-Ο Άρης Νικαίας έχει ξεκινήσει τη σεζόν με δύο εκτός έδρας παιχνίδια και μετράει ισάριθμες ήττες. Πού ποντάρει για την σωτηρία του;

«Από την αρχή παλεύουμε για την σωτηρία μας, δεν έχουμε αυταπάτες. Δουλεύουμε καθημερινά, ώστε να είμαστε καλύτεροι και δεν είναι μυστικό πως έχουμε εστιάσει σε συγκεκριμένα παιχνίδια, για να βρούμε τους βαθμούς που έχουμε ανάγκη. Εβδομάδα με βδομάδα θα γινόμαστε καλύτεροι. Δεν γνωρίζω εάν αυτό θα είναι αρκετό για να παραμείνουμε στην κατηγορία. Μπορώ, ωστόσο, να πω με βεβαιότητα ότι τα παιδιά έχουν διάθεση και πως δεν θα παρατήσουν καμία αναμέτρηση».