ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ

* Ολόκληρη η συνέντευξη μόνο στο GREEK HANDBALL

Ο Βασίλης Αναστασέλλος έπαιξε χάντμπολ μετά από 21 μήνες, ξεπερνώντας το σοβαρό ατύχημα που είχε

Ηταν 10 Μαΐου 2007. Ημιτελικός πρωταθλήματος με την ΑΕΚ. Ο Πανελλήνιος με κορυφαίο τον Βασίλη Αναστασέλλο κερδίζει στην Ηλιούπολη κάνει το 2-0 στις νίκες και προκρίνεται στον τελικό. Ο διεθνής τερματοφύλακας μαζί με τους συμπαίκτες του Γιώργο Ζαραβίνα, Γιώργο Μαστορογιάννη και Νίκο Βουτσά βγαίνουν για να το γιορτάσουν. «Είχα αφήσει την μηχανή στο σπίτι του «Μάστορα». Γυρνούσαμε με το αυτοκίνητο του «Ζάρα» και σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή: "Να με πάει σπίτι μου επειδή έκανε κρύο; ή να πάρω τη μηχανή"; Περιμένω τον Μαστορογιάννη μήπως και μείνω σπίτι του, αλλά αργεί και αποφασίζω το δεύτερο». Η υπόλοιπη ιστορία γνωστή, ευρισκόμενος στην Δροσοπούλου με μικρή ταχύτητα, βγαίνει ένα αυτοκίνητο από ένα stop, φρενάρει, γλιστράει το μηχανάκι και χτυπάει πάνω του. Με την πτώση έπεσε με την πλάτη πάνω στο καπό. «Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι θα χτυπήσω, έβλεπα το αυτοκίνητο και δεν μπορούσα να σταματήσω αυτό που έγινε. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι κάποιες σπίθες να βγαίνουν, προφανώς από το σύρσιμο. Για 1-2 λεπτά ήμουν λιπόθυμος». Ο απολογισμός δυστυχώς ήταν καθοριστικός για την συνέχεια της καριέρας του, ευτυχώς όμως όχι και για την ζωή του, αφού παραλίγο θα έμενε ανάπηρος. «Είχα σπασμένους δύο σπόνδυλους (Θ 8 και 9) και έκανα σπονδυλοθεσία. Επίσης είχα σπάσει 7-8 πλευρά, έπαθα ρήξη πνεύμονα, ενώ με το πέσιμο, μου γύρισε το γόνατο και έπαθα και ρήξη χιαστών. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε και πρόβλημα στην κεντρική αορτή, λόγω της πίεσης». Ο 29χρονος έμεινε περίπου ένα μήνα στο νοσοκομείο και κατάφερε να βρεθεί ξανά στα πόδια του. Επειτα έψαξε να πάρει κάποιες απαντήσεις. «Οταν πήρα ξανά τις δυνάμεις μου -είχα μπει 90 κιλά στο νοσοκομείο και βγήκα 70- πήγα να αντικρίσω το σημείο, που έγινε το ατύχημα. Σάστισα λίγο, θυμήθηκα τη στιγμή και είπα περασμένα ξεχασμένα. Σκέφτηκα ότι είμαι καλά και πως αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να είμαι στη θέση του Κώστα Δήμου (οι πιθανότητες να περπατήσει είναι μικρές). Χτυπήσαμε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Για χιλιοστά δεν μπήκε ο σπόνδυλος στον νωτιαίο μυελό. Στη ζωή προσπαθείς να μάθεις από τα λάθη σου και αν είσαι μάγκας από τα λάθη των άλλων». Στις 14 Φεβρουαρίου στον αγώνα της 17ης αγωνιστικής της Α1 ανδρών κόντρα στον ΑΟΔ Θερμαϊκού στην Περαία, επιστρέφει στην ενεργό δράση μετά από 21 μήνες με την φανέλα του Μινώταυρου Πατρών, προς έκπληξη αρκετών, που πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρει, αντίθετα φυσικά με τον ίδιο.

Πως αισθάνθηκες την πρώτη φορά που έπαιξες ξανά;
«Ενιωσα σαν να μην έχει περάσει μια μέρα και σε αυτό ίσως με βοήθησε και η απόδοση. Διότι όταν έχεις να κάνεις προπόνηση τέσσερις μήνες, όταν έχεις να παίξεις δύο χρόνια και μπαίνεις και κάνεις 50% αποκρούσεις, αυτό κάτι λέει. Βέβαια μπορεί να φταίει και το χαμηλό επίπεδο. Πάντως ένιωσα απίστευτα, ενδόμυχα έκανε την ερώτηση στον εαυτό μου: «Λες να μπορώ να το ξανακάνω;».

Όταν έπαθες το ατύχημα πίστευσες ότι θα μπορέσεις να ξαναπαίξεις;
«Από την πρώτη στιγμή αυτό πίστευα. Παρόλα τα προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία. Εκανα δύο πολύ σοβαρά χειρουργεία, στο ένα υπήρξε μια επιπλοκή με το γόνατο (πρόσθιος χιαστός) και εδώ στην Πάτρα που ήρθα μετά από ένα χρόνο φυσιοθεραπείας στην Αθήνα, κατέληξαν πως τελικά δεν υπάρχει χιαστός μέσα στο πόδι. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό ίσως έκανα εγώ κάποιο λάθος, δεν ξέρω ούτε θέλω να θιγεί θέμα για τους ιατρούς στην Αθήνα. Ότι έγινε, έγινε. Μολις ήρθα στην Πάτρα πήγα σε ένα φυσικοθεραπευτήριο –όπου εκεί δουλεύω κι’ όλας- στον Θόδωρο Μπέτσο και το πόδι έχει φτάσει σε μια κατάσταση, που να μπορώ να ξαναπαίζω. Ηταν όμως το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μπήκα στο νοσοκομείο, ότι θα γίνω καλά και θα ξαναπαίξω, διότι αυτό το πράγμα το αγαπάω. Ακόμα και ο γιατρός μου Σπύρος Πνευματικός, μου είχε πει ότι θα μπορώ να ξαναπαίξω και μάλιστα πως και ο ίδιος υπέγραφε ότι δεν θα έχω πρόβλημα».

Ηταν περισσότερο εγωιστικό ή ανεκπλήρωτος στόχος;
«Και τα δύο. Ότι έφτασα σε ένα επίπεδο να μπορώ να παίξω ξανά στην Εθνική μετά από μακροχρόνια απουσία και να έχω τέσσερις προτάσεις από ομάδες του εξωτερικού, όλα αυτά λειτούργησαν συνδυαστικά, ότι θα μπορέσω να τα ξανακάνω. Το ότι ασχολήθηκα ξανά με το χάντμπολ ήταν και μια ένδειξη για μένα ότι αν ξαναπαίξω θα είμαι καλά 100% στην υγεία μου. Και μόνο ότι βρίσκομαι στο γήπεδο, αγωνίζομαι, χωρίς προπονήσεις (είναι την ίδια ώρα που δουλεύω), μου έδινε θέληση και κίνητρο».

Θα μπορέσεις να φτάσεις πιστεύεις κάποια στιγμή στο επίπεδο που ήσουν;
«Με ένα πόδι όχι. Τώρα δεν έχω χιαστό. Οσο και να προσπαθήσω δεν πιστεύω να μπορέσω. Είναι και οι συνθήκες δύσκολες. Όταν παίζεις σε μια ομάδα, που την ταλανίζουν τα προβλήματα, όταν παίζεις σε ένα πρωτάθλημα που δεν υπάρχει το ανάλογο επίπεδο για να γίνεις πιο ανταγωνιστικός και πιο καλός, όταν δεν υπάρχουν προοπτικές, δεν νομίζω ότι μπορεί ένας παίκτης ατομικά να διεκδικήσει και να φτάσει εκεί που μπορεί. Προσωπικά για μένα έχει τελειώσει αυτό το στοίχημα και αν θα το κάνω θα το κάνω μόνο για μένα. Για τους υπόλοιπους παίκτες που παίζουν αυτή τη στιγμή στην Α1, το μόνο που θα μπορούσαν είναι να κοιτάξουν αν υπάρχει η προοπτική να φύγουν στο εξωτερικό. Διότι εκεί πέρα τα παιδιά που παίζουν βλέπουν ότι δεν έχει καμία σχέση αυτό που ζούσαν εδώ με αυτό που ζουν τώρα».

Ενεις αναθεωρήσει κάποια πράγματα από την ημέρα του ατυχήματος;
«Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο σε οποιονδήποτε άνθρωπο σίγουρα αναθεωρεί πολλά πράγματα. Κοιτάζει περισσότερο την υγεία του, πράγματα της καθημερινότητας, να περνάει όσο πιο καλά μπορεί. Γενικά δίνει σημασία σε πράγματα που δεν τα έβλεπε πιο παλιά. Αυτό το πράγματα πιστεύω το έχω κάνει. Κοιτάζω περισσότερο τον εαυτό μου ουσιαστικά, όσο εγωιστικό και να ακούγεται».

Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω τι θα άλλαζες;
«Μεγάλη ερώτηση. Θα άλλαζα πολλά, αλλά όταν δεν μπορείς να το κάνεις καλύτερα να μην το σκέφτεσαι. Σίγουρα θα έψαχνα τρόπο να φύγω νωρίτερα από την Ελλάδα. Γιατί δεν ήθελα να το κάνω και δεν το έκανα, όλα ήρθαν συγκυριακά. Το Τσάμπιονς Λιγκ, η επιστροφή στην Εθνική, η καλή απόδοση έφερε μόνη της τις προτάσεις, δεν κυνήγησα τίποτα. Εχω μετανιώσει που δεν έφυγα στο εξωτερικό».

Πιστεύεις στην μοίρα;
«Ναι. Ολα γίνονται για κάποιο λόγο τελικά. Ακόμα και να έφευγα στο εξωτερικό, μάλλον κάτι θα συνέβαινε. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε από το πεπρωμένο μας. Είναι σίγουρο ότι κάτι μας ακολουθάει και μας υποδεικνύει τον δρόμο. Γλίτωσα από κάτι τόσο σοβαρό, όπως είναι η σπονδυλοθεσία και λόγω του προβλήματος στο χιαστό, που είναι χειρουργείο ρουτίνας, δεν μπορώ να παίξω στο επίπεδο μου ήμουν».

Η απόφαση σου να γυρίσεις στην Πάτρα ήταν καθαρά, λόγω του ατυχήματος;
«Αν δεν συνέβαινε αυτό, λογικά αυτή τη στιγμή θα έπαιζα στην Γερμανία. Είχα υπογράψει συμφωνητικό με την Μπάγερ Ντορμάγκεν. Είχα προτάσεις από Βαγιαδολίδ -εκείνη την χρονιά είχε φτάσει στους -4- του Τσάμπιονς Λιγκ- από Σουηδία και ο μάνατζερ μου είχε πει ότι αν πάω στη Ντορμάγκεν θα έπαιζα βασικός. Την ημέρα που έπαθα το ατύχημα μιλούσα με τον μάνατζερ και κλείναμε το συμβόλαιο».

Είναι αλήθεια οτι οι άνθρωποι της Ντορμάγκεν σε ήθελαν ακόμα και μετά τον τραυματισμό;
«Με βοήθησαν απίστευτα, ειδικά στο δικαστικό κομμάτι του ατυχήματος. Προσπάθησα να διεκδικήσω ένα μέρος των χρημάτων που έχασα -το συμβόλαιο ήταν αξίας περίπου 100.000 Ευρώ το χρόνο. Ηταν απίστευτα συνεννοήσιμοι, απίστευτα υποστηρικτικοί, μου έστειλαν ότι ζήτησα, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν υποχρεωμένοι. Δυστυχώς όμως η ελληνική δικαιοσύνη, ούτε αυτό μπόρεσε να το κάνει και να αξιώσει έναν αθλητή, που έχει υπηρετήσει τα ελληνικά χρώματα. Μου έκαναν πρόταση να πάω στην Γερμανία στο πιο σύγχρονο ιατρικό κέντρο της Ευρώπης να κάνω την αποθεραπεία μου για το πρόβλημα στην σπονδυλική στήλη και τον Οκτώβριο να έπαιζα. Μόλις όμως τους είπα ότι πρέπει να κάνω και εγχείρηση χιαστού, μου είπαν ότι λυπούνται, διότι δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι το Μάιο. Πάντως με εντυπωσίασε η στάση τους, παρά το ατύχημα. Για τέτοιο επαγγελματικό επίπεδο μιλάμε και εδώ στην Ελλάδα, το πολύ σου κάνουν την εγχείρηση και μετά να σε αφήσουν στη μοίρα σου».

Ανεκπλήρωτο όνειρο η Εθνική ανδρών;
«Από το 1997 μέχρι το 2002 είχα 60 κλήσεις. Η τελευταία μου κλήση ήταν το 2006, όταν έπαιζα Τσάμπιονς Λιγκ με τον Πανελλήνιο. Το 2007 αν δεν πάθαινα το ατύχημα ήμουν στα βασικά πλάνα των προπονητών Μάντζο- Ιατρούδη, που μόλις είχαν αναλάβει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με έβριζε ο Ιατρούδης μέσα στο νοσοκομείο και μου έλεγε: «Τι θα κάνουμε τώρα ρε, τι θα κάνουμε, γιατί πήγες και το' παθες αυτό;». Ανεκπλήρωτος στόχος είναι ότι δεν μπόρεσα να ακολουθήσω την Ολυμπιακή ομάδα. Οταν παίζεις πέντε χρόνια στην Εθνική, είναι σκληρό τα τελευταία δύο χρόνια να μη είσαι στα πλάνα. Εκεί πρώτα κατηγορώ τον εαυτό μου, γιατί δεν ήμουν πιο προσηλωμένος στον στόχο και μετά όλα τα άλλα. Δηλαδή εκείνη την περίοδο ήρθε ο Πεγιάνοβιτς στον Πανελλήνιο, εγώ έγινε δεύτερος τερματοφύλακας. Ο Ουλφ Σέφερτ ήθελε να παίρνει παίκτες που έχουν πολύ χρόνο συμμετοχής και εγώ θεωρήθηκα μικρής χρονικής διάρκειας. Οταν σταμάτησε να με καλεί, εγώ προσπάθησα παραπάνω -είχα παραγκωνίσει σε κάποια ματς και τον Πεγιάνοβιτς- και υπήρχε ευκαιρία για να με ξανακαλέσει, αλλά δεν έγινε. Θα ήθελα να ξαναπαίξω Εθνική, όταν κλήθηκα ξανά έγινε το... στραβό. Μάλλον δεν θα ξαναγίνει».

Είσαι σίγουρος;
«Η ζωή μου έμαθε πως ποτέ να μην είσαι σίγουρος για τίποτα. Απο δω όμως δεν γίνεται. Εδώ στην Πάτρα δεν υπάρχουν τα κίνητρα. Πρέπει η αντρική ομάδα (Μινώταυρος) να αρχίσει να δουλεύει στα πρότυπα της γυναικείας (Ορμή) για να υπάρξει ελπίδα. Ο Πρόεδρος της Ορμής θα μπορούσε να βοηθήσει και το αντρικό».

Η περίπτωση να γυρίσεις στην Αθήνα και να αρχίσεις πάλι από την αρχή;
«Καλό ακούγεται. Στα λόγια είναι όλα εύκολα. Οταν έχεις κάτι απωθημένο και το θέλεις πάρα πολύ, νομίζω ότι τα εμπόδια λιγοστεύουν. Τον εγωισμό στον αθλητισμό τον έχω, οπότε για μένα ισχύει».

Ποιο παιχνίδι θα σου μείνει χαραγμένο στη μνήμη σου;
«Αυτό που δεν ξεχνάω με τίποτα ήταν το πρώτο πρωτάθλημα που πήρα με τον Πανελλήνιο και συνάμα πρώτο νταμπλ (1999-200). Ηταν κάτι διαφορετικό σε ηλικία 19-20 χρονών. Ηταν ασύλληπτο για όλους, ήταν η πρώτη μας φορά. Ενα ακόμα που δεν θα ξεχάσω, ήταν το απόγειο αυτών που έζησα να παίξω στο Παλάου Μπλαουγκράνα κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ηταν ξεχωριστό να ακούς ένα γήπεδο να σε βρίζει επειδή παίζεις καλά».

Στον Πανελλήνιο έζησες 10 χρόνια. Τι αναμνήσεις έχεις; και αν πιστεύεις πως ο χειρισμός της διοίκησης αδικεί την προσπάθεια που έγινε στο χάντμπολ;
«Είναι κάτι που θα ζει μέσα μου πάντα. Ο Πανελλήνιος ήταν, είναι και θα είναι μια οικογένεια μετά γνωστά φυσικά προβλήματα. Τα καλά που έζησα ήταν πολλά και δεν θέλω να βγάλω πικρία για τα λίγα άσχημα. Ισως αυτά με έκαναν πιο δυνατό. Από την άλλη λες γιατί να μην είναι και λίγο διαφορετικά. Η βοήθεια που πήρα από τον σύλλογο μετά το ατύχημα υπήρξε, αλλά θα μπορούσε να ήταν πιο έντονη και μεγαλύτερη. Οταν ο σύλλογος ανήκει στον κ. Κυριακού μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω σε έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτόν. Οι αθλητές -που τους θεωρώ αδέρφια μου- με βοήθησαν απίστευτα στον ψυχολογικό τομέα. Από τίτλους είναι αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πιο πετυχημένο άθλημα, βάσει τίτλων στον Πανελλήνιο από το χάντμπολ. Το σημαντικότερο πιστεύω που έφταιξε είναι ότι το άθλημα δεν έφερνε χρήματα πίσω στον σύλλογο, γι' αυτό και το μπάτζετ έφτανε έως ένα σημείο. Δεν θα πω αν έχει αδικηθεί από τους παράγοντες, θα σου πω ότι η προσπάθεια που κάναμε δεν επιβραβεύτηκε όσο θα έπρεπε. Σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν μεγαλύτερα πράγματα. Τότε όλη η Εθνική έπαιζε στον Πανελλήνιο».

Πως αισθάνθηκες που έπαιξες κόντρα στην παλιά σου ομάδα;
«Περίεργα. Το κλίμα ήταν οικογενειακό. Από την μία ήταν η ομάδα της πόλης μου, που ήθελα να την βοηθήσω, από την άλλη η ομάδα που αγάπησα, της καρδιάς μου. Οταν κάναμε προπόνηση στον Πανελλήνιο, έλεγα στους συμπαίκτες μου ότι κάποια στιγμή θα τους βρω μπροστά μου. Εκεί θα δούμε ποιος μπορεί να βάλει γκολ ή όχι τους έλεγα χαριτολογώντας. Το επίπεδο στην Ελλάδα όμως είναι πολύ χαμηλό. Μιλούσα με τον Σαμαρά, που είχε έρθει πρόσφατα και μου έλεγε ότι αυτό που βλέπω -για το ματς Πανελλήνιος- ΑΕΚ- είναι «Τσίρκο Μεντράνο».

Για την προσπάθεια που κάνει ο Μινώταυρος να παραμείνει στην κατηγορία.
«Υπάρχει μεγάλο οργανωτικό πρόβλημα. Οταν ξεκίνησε η ομάδα υπήρχαν δέκα άτομα που πλαισίωναν το συμβούλιο και από αυτούς έχουν μείνει μόνο οι δύο, ο μάνατζερ (Σάκης Στεργίου) και ο πρόεδρος (Γκιάφης). Ετσι δεν μπορεί να λειτουργήσει μια ομάδα, όταν υπάρχουν ανεκπλήρωτες υποσχέσεις από άλλους οχτώ. Αυτό είναι το ''γαμώτο'' που λέω. Εδώ η τοπική κοινωνία ζητούσε επί 10-15 χρόνια να δει χάντμπολ και τώρα που βλέπουν δεν βοηθάει κανείς. Εχει φτάσει η ομάδα να στηρίζεται στο φιλότιμο των παικτών, κάτι που συμβαίνει σε πολλές ομάδες στην Α1 ανδρών».

Πως είναι η ζωή σου στην Πάτρα;
«Οταν ήρθα, ήρθα με στόχο να πατήσω στα πόδια μου, να βρω μια δουλειά. Το επίπεδο της ζωής δεν είναι όπως στην Αθήνα. Αυτό συμβάλει και το γεγονός ότι ο αθλητισμός στην πόλη είναι σε χαμηλό επίπεδο, αν εξαιρέσεις την Ορμή στο χάντμπολ και την ΕΑΠ στο Βόλει. Ούτε οι τοπικοί άρχοντες προσπαθούν να βοηθήσουν τον αθλητισμό. Ο αθλητισμός εδώ παραπατά. Δεν μπόρεσα να βρω κάτι που να με ελκύει στην πόλη, αν και Πατρινός. Μπορεί να ακούγεται απογοητευτικό, αλλά νιώθω σαν ξένος. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, έχουμε θέματα με αφγανοσομαλούς στο λιμάνι, με το Καρναβάλι που όταν τελειώνει δεν υπάρχει τίποτα, με όλους τους δρόμους που είναι σκαμμένοι. Είναι κατάντια όλα αυτά για μια πόλη που συνορεύει επί τις ουσίας με την Ιταλία, λόγω του λιμανιού. Το 1996 που έφυγα ήταν πολύ καλύτερη η πόλη».