Συνέντευξη Ευαγγελίδη στο greekhandball.com: «Ωρίμασα… απότομα στο εξωτερικό, με στεναχώρησαν ορισμένες καταστάσεις στην Εθνική ομάδα»

του Βασίλη Ριζά

Εδώ και οκτώ χρόνια ο Θοδωρής Ευαγγελίδης ζει και αγωνίζεται στα γήπεδα της Γερμανίας, ενώ η ομάδα του, Σβερίν, μετέχει  στον βόρειο όμιλο της 3ης κατηγορίας της χώρας. Ο 33χρονος παίκτης  ξεκίνησε από τον Άρη Θεσσαλονίκης και τη ΧΑΝΘ (στην οποία «ανδρώθηκε» , όπως παραδέχεται ), και έφτασε να παίζει στην Γερμανία, σε μια διαδρομή, η οποία μόνο εύκολη δεν ήταν. Ο Θοδωρής Ευαγγελίδης παραχώρησε συνέντευξη στο greekhandball.com, μιλώντας για όλους και για όλα. Μεταξύ άλλων αναφέρεται στη ζωή του στο εξωτερικό, στις στιγμές που έχουν «χαραχθεί» στη μνήμη του, στις δυσκολίες που συνάντησε αλλά και στις καταστάσεις από τις οποίες ένιωσε αδικημένος.

Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με το χάντμπολ;

"Ξεκίνησα να παίζω χάντμπολ, έχοντας επηρεαστεί από έναν γυμναστή μου, στο σχολείο. Μας είχε πει ότι θα γίνει προπόνηση σε ένα ανοικτό γήπεδο στη Χαριλάου της Θεσσαλονίκης. Πήγα και «δέθηκα» κατευθείαν με το άθλημα, ξεκινώντας να παίζω στον Άρη και στη συνέχεια αγωνίστηκα στη ΧΑΝΘ, στην οποία και «ανδρώθηκα» χαντμπολικά".

Ποιες θεωρείς ότι είναι τα βασικότερα εφόδια που έχεις αποκομίσει  στο εξωτερικό;

"Είναι πάρα πολλά. Θεωρώ ότι το σημαντικότερο όλων είναι ότι ωριμάζεις και μάλιστα απότομα. Από εκεί που είσαι σπίτι σου και σε προσέχει η μάνα σου, έχεις τους φίλους σου, ακόμα και τον ήλιο, ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο μόνος σου. Δεν ξέρεις ούτε τη γλώσσα, είναι σαν να σε πετάνε στα… βαθιά και πρέπει να κολυμπήσεις. Ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου, που δεν ήξερες ότι υπήρχαν μέσα σου. Επίσης μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι σε δύσκολες καταστάσεις".





Συνάντησες δυσκολίες στην προσαρμογή σου; Υπήρχε κάποιος που σε στήριξε;

"Όταν ήρθα στη Γερμανία, και πιο συγκεκριμένα στη Σπρίνγκε, ήμουν μαζί με άλλους τέσσερις Έλληνες. Συνεπώς υπήρχε το ελληνικό στοιχείο και η παρέα. Βέβαια αυτό λειτούργησε ανασταλτικά στο να μάθω τη γλώσσα (γέλια). Όταν μετακόμισα στο Σβερίν ήμουν μόνος και μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να μάθω τη γλώσσα. Μετά από κάποιο διάστημα, ήρθε και η κοπέλα μου και με στήριξε σε μεγάλο βαθμό. Τώρα είναι και η αδερφή μου εδώ, οπότε δεν έχω παράπονο, είμαστε καλά".

Στη Σβερίν έχεις συμπαίκτες τον Νίκο Πασσιά και τον Αδάμ Παπαδόπουλο. Πώς είναι η συνύπαρξή σας στον ίδιο σύλλογο;

"Από εκεί που μίλαγα μόνο γερμανικά, ήρθαν δύο Έλληνες. Είναι παράδεισος. Είναι τελείως διαφορετικό να μπορείς να πεις τα νέα σου στα ελληνικά, να πιεις έναν καφέ μαζί τους. Και τους δύο τους γνώρισα εδώ, μπορεί να έχουμε κάποια χρόνια διαφοράς, αλλά περνάμε ωραία και είναι πολύ καλά παιδιά".



Ποιες θεωρείς ότι είναι οι κυριότερες διαφορές μεταξύ του γερμανικού και του ελληνικού πρωταθλήματος;

"Εγώ θα εστιάσω στον επαγγελματισμό κατά κύριο λόγο. Είναι το άλφα και το ωμέγα. Επίσης στη Γερμανία δεν θα σε κοροϊδέψει κανείς. Αυτό που θα υπογράψεις στο συμβόλαιο, ισχύει στο ακέραιο. Επίσης οι τραυματισμοί , επειδή θεωρείσαι επαγγελματίας, λογίζονται ως εργατικά ατυχήματα και ως εκ τούτου υπάρχει ασφάλεια. Είναι κάτι το οποίο έχω βιώσει, λόγω κάποιων ατυχιών που είχα. Αγωνιστικά, το επίπεδο στη Γερμανία είναι ανώτερο. Οι άμυνες είναι πιο σκληρές και το επίπεδο πιο γρήγορο. Τα γήπεδα είναι γεμάτα και ο κόσμος ευχαριστιέται το παιχνίδι".

Ποιες στιγμές σου έχουν μείνει ως αθλητής, είτε από την Ελλάδα είτε από τα γήπεδα του εξωτερικού;

"Έχουν "χαραχθεί" στη μνήμη μου πολλά, ειδικά από τα παιχνίδια με την Εθνική ομάδα. Τα προκριματικά στην Γερμανία, η πρόκριση στο Βέλγιο και οι αγώνες απέναντι στα Σκόπια. Τρομερές εμπειρίες. Στη Γερμανία μπορεί να μην έχω κατακτήσει κάποιο κύπελλο, αλλά τα ντέρμπι μεταξύ Σβερίν και Ρόστοκ είναι κάτι το διαφορετικό. Υπάρχει μεγάλη πίεση από ένα κατάμεστο γήπεδο 5000 θεατών και πρέπει να κερδίσεις πάση θυσία. 





Κοιτώντας την μέχρι στιγμή πορεία σου, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;

Δεν θα άλλαζα κάτι ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα πράγμα που με έχουν ενοχλήσει κατά καιρούς. Προσωπικά δεν με έχει πάρει κάποιος τηλέφωνο από την Ομοσπονδία, για να μάθει τα νέα μου, από τότε που τιμωρήθηκα στην Εθνική ομάδα. Μου είχε επιβληθεί ποινή αποκλεισμού έξι μηνών, επειδή δεν κατέβηκα σε ένα παιχνίδι, λόγω της δουλειάς μου. Από το 2003 ήμουν… στρατιώτης και δεν έχασα καμία αναμέτρηση, απλά έτυχε τότε να μην μπορώ να αγωνιστώ λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, σταμάτησε κάθε επαφή. Το βρίσκω λίγο στενάχωρο και άδικο, επειδή εγώ και άλλα παιδιά δώσαμε και μάθαμε πολλά. Με στεναχωρεί επειδή άκουσα και άσχημα λόγια. Θα το καταλάβαινα αν κάποιος μου έλεγε ότι υπάρχει σχέδιο ανανέωσης, αλλά πριν από τέσσερα χρόνια, ήμουν 29 ετών.

Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο επιστροφής σου στην Ελλάδα;

"Αυτή τη στιγμή όχι. Είμαι γυμναστής στο αθλητικό Γυμνάσιο του Σβερίν και ακολουθώ όλο το πρόγραμμα προπόνησης του συλλόγου. Μετά από συμφωνία μαζί του, δεν θεωρούμαι πλέον επαγγελματίας, αλλά έχω αναλάβει να προπονώ τη δεύτερη ομάδα. Η Σβερίν έχει εκτιμήσει την προσφορά μου και με στηρίζει από την πρώτη στιγμή, σε όλα τα χρόνια που είμαι εδώ".



Πώς πέρασες την περίοδο της καραντίνας; 

"Αρχικά να πω ότι δεν είχαμε έντονο πρόβλημα, όσον αφορά τα κρούσματα, μόλις 90 σε πληθυσμό 100000 κατοίκων. Παρ΄ όλα αυτά για ένα μήνα ζούσαμε υπό συνθήκες καραντίνας, Δεν επιτρεπόταν να βγούμε έξω, εκτός βέβαια αν έπρεπε να πάμε σούπερ μάρκετ ή να αθληθούμε, μέχρι δύο άτομα. Ήμουν κατά βάση στο σπίτι, τα απογεύματα πήγαινα για τρέξιμο, έκανα ορισμένες ασκήσεις στο σπίτι και έπαιζα Playstasion (γέλια). Τα δύσκολα πέρασαν, σταδιακά ανοίγουν τα μαγαζιά και τα παιδιά επιστρέφουν σιγά- σιγά στα σχολεία".

Πώς είναι η κατάσταση στον αθλητισμό στη Γερμανία; Έχουν ξεκινήσει οι προπονήσεις ενόψει της νέας σεζόν;

"Με την πρώτη ομάδα δεν έχω συναντηθεί ακόμα, αλλά εγώ ως προπονητής έχω χωρίσει τους παίκτες μου σε γκρουπ των έξι ατόμων και προπονούνται σε ανοικτούς χώρους. Τα γήπεδα και τα γυμναστήρια είναι ακόμα κλειστά. Η σεζόν διακόπηκε οριστικά και είναι σαν να μην έγινε. Στις χαμηλότερες κατηγορίες, ανέβηκε απευθείας ο πρώτος και δεν θα υπάρξει υποβιβασμός. Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που στην Ελλάδα δεν έχει τερματιστεί η σεζόν. Είναι κάτι που μ΄ ενοχλεί και δεν το βρίσκω σωστό. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επενδύσει, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι η υγεία των αθλητών. Μετά από μία τόσο μεγάλη αποχή, είναι δύσκολο ένας παίκτης να επανέλθει τόσο γρήγορα στην δράση. Δεν συγκρίνεται η ατομική προπόνηση, με αυτήν που γίνεται στο γήπεδο, ενώ υπάρχει μεγάλο ρίσκο τραυματισμών".

Το πρωί γυμναστής στο σχολείο, το απόγευμα στις προπονήσεις. Πως περνάς τον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχεις στη διάθεσή σου;

"Πράγματι τις καθημερινές δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά πράγματα. Αν υπάρχουν ελεύθερα Σαββατοκύριακα, με την κοπέλα μου πάμε εκδρομές στη θάλασσα, η οποία απέχει μισή ώρα, ή και στο Αμβούργο που είναι σε κοντινή απόσταση".

Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο πριν κλείσουμε;

"Θα ήθελα να σταθώ στο γεγονός ότι η πανδημία του κορωνοϊού, δεν ευνόησε τα σχέδια που είχαμε με τη ΧΑΝΘ, να διοργανώσουμε ένα καμπ για παιδάκια, το ερχόμενο καλοκαίρι. Η διοργάνωση θα διεξαγόταν σε συνεργασία με ένα μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο της Γερμανίας, αλλά δυστυχώς οι συνθήκες δεν θα μας το επιτρέψουν.".