Ο Κέλλης, το 15% και το προμίνι

Πρόσφατα, για τις εξετάσεις μου στο πανεπιστήμιο, χρειάστηκε να διαβάσω ένα βιβλίο του Σπύρου Κέλλη. Για όσους δεν τον ξέρουν, ο Σπύρος Κέλλης είναι καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (τομέας αγωνιστικών αθλημάτων - μπάσκετ), διαθέτει μεγάλη προπονητική εμπειρία σε συλλόγους και σε Εθνικές ομάδες, με πληθώρα επιστημονικών δημοσιεύσεων σε Ελλάδα και εξωτερικό και πλούσιο συγγραφικό έργο. Ψάχνοντας περισσότερο για τον κ. Κέλλη κι αφού ανακάλυψα ότι ασχολήθηκε και με την προετοιμασία της Εθνικής Νέων του χάντμπολ για το Παγκόσμιο της Θεσσαλονίκης, ανακάλυψα μια συνέντευξη του την οποία την βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Αναφερόμενος λοιπόν στην εξέλιξη του μπάσκετ και στις επιτυχίες του, στάθηκα στις εξής απαντήσεις του διακεκριμένου καθηγητή:


-Κατά την άποψη σας γίνεται καλή και σωστή δουλειά στις ακαδημίες και τις υποδομές των συλλόγων;
Σε άλλες ναι σε άλλες όχι. Αλλά και το γεγονός και μόνο ότι ασχολούνται από την ηλικία των 7 ετών και 8 ετών με ένα συγκεκριμένο άθλημα είναι το μεγάλο κέρδος. Με ερευνητικά δεδομένα την δεκαετία του ΄80 οι αθλητές του μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο και στον στίβο ξεκινούσαν να κάνουν προπόνηση με μέσο όρο ηλικίας τα 15 χρόνια συν πλην ένα χρόνο. Στην δεκαετία του ΄90 ο μ.ο κατέβηκε στα 12 με 13. Σήμερα είναι στα 8 με 9. Δηλαδή τα παιδιά κάνουν 5 με 6 χρόνια παραπάνω προπόνηση. Και γνωρίζουμε όλοι οι ειδικοί ότι η παιδική ηλικία είναι καλύτερη ηλικία για μάθηση στις τεχνικές δεξιότητες.

- Μετά από όλα αυτά τα ερευνητικά αποτελέσματα είστε αισιόδοξος για την πορεία του Ελληνικού μπάσκετ τα επόμενα χρόνια;
Σε επίπεδο υποδομών ναι, αν και θα ήθελα να πω ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια μεταστροφή των παιδιών στο ποδόσφαιρο. Αυτό που στην δεκαετία του ΄90 ζήσαμε με την κυριαρχία του μπάσκετ στις μικρές ηλικίες, τώρα υπάρχει κάτι το αντίστροφο προς το ποδόσφαιρο. Το 1996 είχαμε κάνει στην Θεσσαλονίκη μια έρευνα σε 3 δήμους και είχαμε δει ότι το 60% των παιδιών ήθελε μπάσκετ, ένα 25% ήθελε ποδόσφαιρο και υπόλοιπο 15% ήθελε τα υπόλοιπα αθλήματα. Τώρα τα ποσοστά αυτά έχουν αντιστραφεί. Στο ποδόσφαιρο έχουμε 60%, στο μπάσκετ 25% και 15 % στα άλλα αθλήματα. 

-Τα παιδιά των κατηγοριών Παμπαίδων και Παίδων που συμμετέχουν σε πρωταθλήματα πόσο πρέπει να ξεκουράζονται κατά την διάρκεια μιας χρονιάς;
Τα παιδιά αυτά δεν πρέπει να κάθονται πάνω από 3 εβδομάδες. Και μάλιστα το πρόβλημα που υπάρχει στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο στις μικρές ηλικίες είναι ότι τα πρωταθλήματα τελειώνουν νωρίς, συνήθως Απρίλιο ή και καμία φορά και Μάρτιο και οι προετοιμασίες ξεκινούν και πάλι τον Αύγουστο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάθεται ένα παιδί 3 μήνες και να μην κάνει τίποτα.

Θα μου πει κάποιος για ποιόν λόγο αναφέρομαι σε αυτή τη συνέντευξη. Παρακάτω χρησιμοποιώ την ιδιότητα ως γονέας με παιδί στο χάντμπολ συσχετίζοντας τις εμπειρίες μου στο χάντμπολ με τις επισημάνσεις του κ. Κέλλη για το επιτυχημένο μοντέλο του μπάσκετ. Εξηγώ λοιπόν...


Όπως πολλοί άνθρωποι του αθλήματος, έτσι κι εγώ, προέτρεψα πέρυσι το γιο μου 8 χρονών να πάει στο χάντμπολ, δηλαδή στην κατά την έρευνα του κ. Κέλλη, ηλικία που ξεκινά ένα παιδί τον αθλητισμό και ταυτόχρονα στην μειοψηφία του 15%. Τον έγραψα λοιπόν στην ομάδα του ΑΣΕΔ όπου -κατά την προσωπική μου άποψη- γίνεται εξαιρετική δουλειά στις ακαδημίες του συλλόγου.


Το Σεπτέμβριο λοιπόν, στο ξεκίνημα της χρονιάς, οι γονείς πληροφορηθήκαμε ότι το πρωτάθλημα προμίνι ήταν υποχρεωτικό. Αυτονόητο ήταν ότι όλες οι ομάδες θα είχαν ή θα ξεκινούσαν ανάλογο τμήμα. Τα παιδιά στο τμήμα προμίνι ΑΣΕΔ αυξάνονταν δυναμικά, φτάνοντας τα 25, άπαντα παρόντα σε κάθε μια από τις 4 προπονήσεις εβδομαδιαίως. Κάποια στιγμή - πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα - μάθαμε ότι η συμμετοχή των ομάδων στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα έγινε προαιρετική. Αυτονόητο και πάλι ότι θα υπήρχε γνώση ποιες ομάδες συνεχίζουν και ποιες όχι, έτσι ώστε να προσαρμοστεί ανάλογα το πρόγραμμα, ώστε  παιδιά και γονείς να αποφύγουντην ταλαιπωρία.


Όταν λοιπόν ξεκίνησε το συγκεκριμένο πρωτάθλημα (sic), ήταν εμφανές και στον πλέον αδαή, ότι υπήρχαν σοβαρά οργανωτικά προβλήματα και ότι θα εξελισόταν σε πρωτάθλημα παρωδία με μεγάλο κίνδυνο αντί να έρθουν περισσότερα παιδιά στο άθλημα, να χαθούν κι αυτά που έχουμε. Έτσι σε μια συνεδρίαση του ΔΣ της ΟΧΕ, σε μια λαμπερή παρένθεση ανάμεσα στις ατέρμονες και απολαυστικές συνάμα συζητήσεις για το μείζων θέμα του Ελληνικού χάντμπολ που ονομάζεται σύμβαση Γιάννη Δέτση κι ενώ γινόταν συζήτηση για την ανάπτυξη, ανάφερα τα προβλήματα αυτά, επισήμανα τον κίνδυνο ότι θα χαθούν παιδιά από το άθλημα και ζήτησα να δοθεί λύση αρμοδίως. Η απάντηση; Αποστομωτική!!!!! "Σιγά μην ασχοληθεί το ΔΣ με το προμίνι" και μάλιστα από σύμβουλο η οποία έχει υπάρξει και διεθνής αθλήτρια. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς όσο και να θέλει  κάποιος να συγκρουστεί, έρχεται η στιγμή που σηκώνει τα χέρια ψηλά. Έτσι λοιπόν τα πράγματα εξακολούθησαν όπως είχαν και απλά περιμέναμε την φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.


Αφού ακολούθησαν 3-4 εβδομάδες είτε με ρεπό ή με 10-0 και ενώ στο διάστημα αυτό τα παιδιά φυλλορροούσαν αφού δεν υπήρχαν στην ουσία αγώνες, φτάσαμε στο νομοτελειακό σημείο, την προηγούμενη εβδομάδα οι ομάδες να ενημερωθούν ότι το συγκεκριμένο πρωτάθλημα αναβάλλεται και θα γίνει με τη μορφή τουρνουά. Μετά την συγκεκριμένη ενημέρωση η χθεσινή προπόνηση; 9 παιδάκια από τα 25!!!!! Και αν αυτό συμβαίνει στην Αθήνα των 5.000.000 ανθρώπων, εύκολα φαντάζεται κάποιος την δυσκολία που έχουν οι σύλλογοι και οι προπονητές της περιφέρειας να προσελκύσουν και να διατηρήσουν μικρά παιδιά στο άθλημα μας.


Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν πχ μας αντιστοιχεί σαν άθλημα ένα 3%-4% από το 15% των παιδιών που θα ασχοληθούν με αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ, τι πλήγμα είναι να χάνεις έτσι εύκολα μικρούς αθλητές και ιδιαίτερα από το λεκανοπέδιο, που λόγω πληθυσμού είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή και οι πιθανότητες για να αναδειχθούν ταλέντα είναι θεωρητικά μεγαλύτερες. Αυτονόητο είναι επίσης ότι αναλόγως μειώνονται και οι όποιες πιθανότητες επιτυχιών που είναι απαραίτητες για να πάρει το άθλημα "τα πάνω του".


Δεν ξέρω αν συμφωνεί κανείς μαζί μου αλλά θεωρώ ότι έχουμε αγγίξει το σημείο μηδέν. Δεν μπορούμε να μπούμε στα κλειστά γυμναστήρια, τα μικρά παιδιά έρχονται και φεύγουν, η επιχορήγηση λιγοστεύει. Τι άλλο χρειάζεται να συμβεί; Απαιτείται λοιπόν να ασχοληθούμε 'χθες' με τα πραγματικά προβλήματα που συνοψίζονται σε μια λέξη. ΧΑΝΤΜΠΟΛ. Αντιλαμβάνομαι βεβαίως ότι μπορεί να υπάρχουν συμφέροντα, συντεχνιακές αντιλήψεις, φιλοδοξίες που κατά την άποψη μου είναι πράγματα θεμιτά αλλά αδιέξοδα όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο. Όσο καθυστερεί ένας κοινά αποδεκτός στρατηγικός σχεδιασμός με βάση τις οικονομικές μας δυνατότητες και όσο αναλώνουμε πολύτιμη ενέργεια και χρόνο για θέματα ήσσονος σημασίας τόσο το αγαπημένο μας άθλημα θα συρρικνώνεται και θα περιθωριοποιείται. Θεωρώ ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα και ότι πρέπει να βιαστούμε. Μέχρι τότε........

"Σιγά μην ασχοληθεί το ΔΣ με το προμίνι"