Τσαβδαρίδης: «Δεν γίνεται να λείπει ένα σκαλοπάτι από μία σκάλα»

Η κατάκτηση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Παίδων στη Θεσσαλονίκη, ήταν μια μεγάλη νίκη για τον Δούκα, μία δικαίωση για τη δουλειά, τη φιλοσοφία και τη νοοτροπία του συλλόγου. Καλές οι… μεγάλες νίκες και οι λυτρώσεις, αλλά για τον «αρχιτέκτονα» της ομάδας και εκ των θρυλικών μορφών του ελληνικού χάντμπολ, Κώστα Τσαβδαρίδη, ίδια και ίσως σημαντικότερη αξία έχουν οι μικρές νίκες και κυρίως, η εκμάθηση του τρόπου για να τις κατακτήσει κανείς. Έτσι, ο αθλητής θα φτάσει πιο έτοιμος και σίγουρος για τον εαυτό του στις μεγάλες νίκες και θα τις διαχειριστεί καλύτερα, έχοντας κερδίσει και ως άνθρωπος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας βελτίωσης. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Η υπομονή και η επιμονή, συνδυασμένη, φυσικά, με ταλέντο και σκληρή δουλειά. Το βασικό είναι «να μη βιαζόμαστε», όπως υπογραμμίζει ο κ. Τσαβδαρίδης στη συνέντευξη που παραχώρησε στο greekhandball.com.   

Πώς είναι να μοιράζεται ένας προπονητής-παιδαγωγός τη χαρά 16χρονων παιδιών;

«Απολαμβάνω να προπονώ αυτά τα παιδιά. Στέκομαι στο γεγονός ότι, μέσα από μικρές επιτυχίες, παίρνουν δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν. Το μυστικό μας είναι ότι… δεν βιαζόμαστε. Όταν μιλάμε στα παιδιά για επιτυχία, δεν αναφερόμαστε μόνο στο αποτέλεσμα, δεν εστιάζουμε σε αυτό. Επιτυχία είναι και οι μικρές νίκες μέσα στο παιχνίδι, όπως το να κάνει κάποιος τρία διαφορετικά σουτ. Πολλές τέτοιες μικρές νίκες βελτιώνουν τους αθλητές και κατ’ επέκταση την ομάδα. Πλάθουμε τους παίκτες μας για να ανοίξουν τα φτερά τους στη συνέχεια. Τους μαθαίνουμε να παρατηρούν, να αξιολογούν, να προσαρμόζονται. Να λαμβάνουν αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Όλο το οικοδόμημα της προπονητικής δραστηριότητάς μας βασίζεται στην ικανότητα λήψης απόφασης. Οι νίκες δεν είναι αυτοσκοπός. Σκοπός μας είναι να κάνουμε ένα βήμα τη φορά, να βελτιώνουμε το σύστημα αξιών των αθλητών μας και εκείνοι να φεύγουν από το γήπεδο σίγουροι ότι έκαναν το κάτι παραπάνω».

Πού αφιερώνετε εσείς προσωπικά την επιτυχία;

«Υπάρχει ένα σύνολο ανθρώπων που έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία. Οι συνεργάτες μου, Χρήστος, Πάρης και Δημήτρης, όπως και όλοι οι άνθρωποι του ΑΣΕΔ, ο καθένας τους έχει τον ρόλο του στη δημιουργία της ομάδας. Είναι ομαδική δουλειά. Υπάρχουν διακριτοί ρόλοι και αυτό μας κάνει να συνεχίζουμε μεθοδικά».

Πόσο δύσκολη ήταν η δουλειά σας στην προετοιμασία της ομάδας στη λεγόμενη «εποχή του κορονοϊού»;

«Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν σε έναν εξαιρετικό ρυθμό πριν την εμφάνιση και εξάπλωση του κορονοϊού και σοκαριστήκαμε, όπως όλος ο κόσμος. Γρήγορα, όμως, προσπαθήσαμε να προσγειώσουμε τα παιδιά, υπενθυμίζοντας ότι ο αθλητισμός είναι μέρος της ζωής. Χάνονται ζωές, δεν θα μπορούσαμε να μεμψιμοιρούμε για τις δικές μας δυσκολίες. Αγωνιούσαμε και ανυπομονούσαμε για την επιστροφή στη δράση και το χαρήκαμε όλοι μας».

Πόσο διαφορετική η «λογική» του προπονητή από εκείνη του αθλητή;

«Έγινα προπονητής μετά από πολλά χρόνια αφότου σταμάτησα ως αθλητής. Όταν σταματάς τον αθλητισμό, κουβαλάς το στοιχειό του αθλητή. Πλέον, διαθέτω περισσότερη υπομονή και επιμονή, δεν βιάζομαι. Αν δεν κατακτήσεις τα βασικά, δεν πρέπει να προχωράς στα επόμενα. Για να το επιτύχουμε με την ομάδα, ταξιδέψαμε στο εξωτερικό τέσσερις φορές ώστε να τσεκάρουν και τα παιδιά όλα όσα κάνουμε και πως ακολουθούνται από τις μεγάλες σχολές παγκοσμίως. Βλέποντας και κατανοώντας ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο, γέμισαν με αυτοπεποίθηση».

Σας λείπει η δουλειά σε επίπεδο ανδρών;

«Όχι. Είχα πάρα πολλές σχετικές προτάσεις, αλλά δεν είναι κάτι που με εξιτάρει. Για να υφίστανται ανδρικές ομάδες, πρέπει να υπάρχουν και να έρχονται παιδιά από πίσω για να τις στελεχώσουν. Το ελληνικό χάντμπολ είναι φτωχό. Πρέπει να… κατέβουμε όλοι κάτω για να δημιουργήσουμε. Με εξιτάρει περισσότερο να δημιουργώ έναν νέο αθλητή, παρά να προπονώ κάποιον έτοιμο».

Ο Δούκας είναι ένα σωματείο που ταιριάζει στη φιλοσοφία σας.

«Όντως. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί εργάζομαι σε ένα ιδανικό περιβάλλον για έναν προπονητή μικρών ηλικιών. Οι γονείς μας υποστηρίζουν χωρίς να παρεμβαίνουν στο έργο μας και αυτό τους τιμά ιδιαίτερα και μας γεμίζει με υπευθυνότητα για αυτό που κάνουμε για τα παιδιά τους. Δεν βιαζόμαστε. Πήραμε το Πρωτάθλημα, αλλά… δεν θα τρελαινόμασταν αν δεν το κατακτούσαμε. Τελειοποιούμε τα βασικά. Τα ταξίδια μας στο εξωτερικό βοήθησαν πολύ να αντιληφθούμε… που πρέπει να πάμε. Η βιωματική προσέγγιση της ανάπτυξης βοήθησε πάρα πολύ στην εξέλιξη των αθλητών μας».

Το ταλέντο σε αυτές τις ηλικίες υπάρχει και καλλιεργείται. Γιατί δεν είμαστε χώρα παραγωγής παικτών; Πού… χάνεται η ροή της δουλειάς που γίνεται στις μικρές ηλικίες;

«Στη 2α και στην 3η Λυκείου, δεν περισσεύει χρόνος στα παιδιά για να ασχοληθούν με τον αθλητισμό στο επίπεδο που θέλουμε και απαιτείται για να ακολουθήσουμε τους ξένους. Προσπαθούμε σε αυτές τις ηλικίες να τους συντηρήσουμε, παρά να ακολουθήσουν τους αθλητές του εξωτερικού. Ένα παιδί αυτών των ηλικιών στο εξωτερικό, συνεχίζει να κάνει έξι προπονήσεις την εβδομάδα, ενώ εμείς ρίχνουμε τον αριθμό στις τρεις. Για να μη μιλήσουμε για τις διαφορές στην ποιότητα δουλειάς…».

Τι λείπει από το ελληνικό χάντμπολ για να κάνει το βήμα παραπάνω;

«Όσον αφορά τις μικρές ηλικίες, θεωρώ ότι βιαζόμαστε παρά πολύ. Χρειάζεται υπομονή και προοδευτικά να περνάμε από το ένα βήμα από το άλλο. Το μαθησιακό κομμάτι είναι… σκαλοπάτι, δεν γίνεται να λείπει ένα σκαλοπάτι από μία σκάλα».

Γιατί ένας γονιός να προτιμήσει το χάντμπολ για το παιδί του;

«Μεγάλο ερώτημα που προβληματίζει και εμάς. Εμείς προσπαθούμε μέσα από την ομάδα να δημιουργούμε ένα περιβάλλον το οποίο, πέραν από το κομμάτι του αθλητισμού, να δίνει μεγάλη έμφαση στην κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών και στην προσωπικότητα του καθενός. Αυτό μας κάνει και θα μας κάνει να ξεχωρίζουμε ως ομάδα και είναι κάτι που το θέλουν και το υποστηρίζουν οι άνθρωποι του ΑΣΕΔ».