Τα διδάγματα από το φάιναλ φορ της Κοζάνης και η πραγματικότητα του αθλήματος

Του Στάθη Παπαχαρτοφύλη
Δύο μέρες πέρασαν από τον τελικό του κυπέλλου γυναικών, με το απίστευτο φινάλε. Σε ενα φάιναλ φορ που πραγματοποιήθηκε σε μια καταπληκτική εγκατάσταση, όπως αυτή της Λευκόβρυσης Κοζάνης, οι φορείς της οποίας δείχνουν έντονο ενδιαφέρον για τη διεξαγωγή αθλητικών διοργανώσεων στην πόλη τους. Δεν θα χαρακτήριζα τον τελικό ως διαφήμιση, αλλά ως εναν τελικό με πολύ σασπένς λόγω του απίθανου φινάλε. Όμως τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος, πρέπει ψύχραιμα να αποτιμήσουμε τη συγκεκριμένη διοργάνωση, ώστε να αξιοποιήσουμε τα όποια συμπεράσματα και να πάμε ενα βήμα πιο μπροστά, όχι μόνο ως γυναικείο αλλά εν γένει ως άθλημα, αφού κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο αντρικό σε μικρότερη όμως κλίμακα. Ας δούμε τι μας δίδαξε το φάιναλ φορ κυπέλλου γυναικών.

Όλοι γνωρίζαμε το ζευγάρι του τελικού. Όπως όλοι γνωρίζαμε ότι για μια ακόμα φορά, οι ημιτελικοί
από πλευράς ανταγωνισμού, θα ήταν απογοητευτικοί, όπως και έγινε. Άλλωστε υπάρχει και το προηγούμενο του πρωταθλήματος, όπου το επίπεδο είναι ανάλογο. Όμως ο ταυτόχρονος συνδυασμός του συγκεκριμένου θεάματος, έλλειψης ανταγωνισμού, απευθείας τηλεοπτικής κάλυψης και τηλεοπτικού πλάνου σε άδειες κερκίδες (αντί για τις γεμάτες όταν υπήρχε 2.000 κόσμος στο γήπεδο;;;), είναι πλήγμα στην εικόνα του αθλήματος και εμπόδιο στην ανάπτυξη της δημοφιλίας του που είναι ήδη πολύ προβληματική. Πόσοι πιστεύουν, ότι οι τηλεθεατές εκτός αθλήματος, που έκαναν ζάπινγκ και θα άντεξαν να δούν τους δυο ημιτελικούς, θα "ψήθηκαν" να παρακολουθήσουν την επόμενη ημέρα τον τελικό; Είναι προφανές ότι το κόστος είναι μεγαλύτερο από το όφελος, ενώ αντί για "διαφήμιση", στην ουσία γίνεται ζημιά όταν μεταδίδονται τηλεοπτικά τέτοια παιχνίδια, κάτι που ισχύει και για τους άντρες. Με λίγα λόγια η τηλεόραση δεν είναι το παν, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει με όρους πολιτικούς και όχι αγοράς. Πανάκεια είναι το θέαμα, ο ανταγωνισμός και τα γεμάτα γήπεδα που θα φέρουν νομοτελειακά και την τηλεόραση με τα έσοδα.

Είναι προφανές ότι δεν αντέχει άλλο, αυτή η πραγματικότητα της ελληνικής χειροσφαίρισης. Με την κατ΄ευφημισμόν Handball Premier, την Α1 και το κύπελλο γυναικών, αλλά και τις παρακάτω κατηγορίες όπου τα πράγματα είναι ΤΡΑΓΙΚΑ. Αν δει κανείς τα στοιχεία στις ομάδες της Α2 ανδρών, όπου οι περισσότερες ομάδες δεν έχουν προπονητή που να διαθέτει έστω τα τυπικά προσόντα, είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί, η συνέχεια της οποίας, παρά τις όποιες εκλάμψεις, είναι εις βάρος όλων των εμπλεκομένων, αλλά κυρίως εις βάρος του αθλήματος. Και θα αναρωτηθεί κανείς. Ωραίες οι διαπιστώσεις. Τι πρέπει να γίνει;

Καταρχάς το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Δείτε πχ στο Champions League, όπου όλα αλλάζουν συνθέμελα. Και αλλάζουν γιατί; Γιατί σε αντίθεση με ότι νομίζουν πολλοί, υπάρχει πρόβλημα ΚΑΙ έξω. Λιγότερος κόσμος παρακολουθεί χάντμπολ και στην τηλεόραση και στα γήπεδα, που σημαίνει λιγότερα έσοδα. Και σήμανε συναγερμός. Ενδεικτικά αναφέρω, ότι ότι ο νικητής του Champions League ανδρών λαμβάνει λιγότερα χρήματα από ότι ο Λεβαδειακός για τα τηλεοπτικά του δικαιώματα, ή ότι η μεγαλύτερη αγορά της Ευρώπης η Γερμανία, δεν έδειξε το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Γαλλίας, πάρα μόνο την Εθνική Γερμανίας κι αυτή στο διαδίκτυο, με απόφαση της τελευταίας στιγμής, ύστερα από παρέμβαση του σπόνσορα DKB, ενω αποφασίστηκε ότι δεν θα ζητούνται εξτρα θέσεις στο Champions League, εκτός των δυο που διαθέτει η Γερμανία. Αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του προβλήματος, όμως αυτό γίνεται αντικείμενο συζήτησης και λήψεως σημαντικών αποφάσεων.

Το να πεις κανείς τι πρέπει να γίνει μέσα σε λίγες γραμμές, ή ότι αυτό είναι σωστό και το άλλο είναι λάθος, είναι αδύνατο. Μόνο από ομφαλοσκόπηση και εξαντλητική διαβούλευση θα βγεί κοινός τόπος. Μπορούμε να εφαρμόσουμε δικές μας ή να προσαρμόσουμε πρακτικές από το εξωτερικό ώστε να δόθεί μια ώθηση στο άθλημα μας. Και στις διοργανώσεις της ανάπτυξης, αλλά και στις βιτρίνες μας. Ενδεικτικά:

• Αναδιάρθρωση κατηγοριών με συμπίεση προς τα κάτω, σε αντίθεση με το αντίστροφο που γίνεται μέχρι σήμερα με τα καταστροφικά αποτελέσματα.
• σύναψη πολυετών προγραμματικών συμβάσεων για διοργανώσεις πχ Κοζάνη.
• εφαρμογή του ηλικιακού παραβόλου για ανανέωση εγγραφής στον πίνακα αθλουμένων ενός σωματείου, με τα χρήματα να είναι αρκετά και να μεταφέρονται αυτόματα στην ανάπτυξη και την επιμόρφωση των προπονητών.
• επι ποινής αφαίρεσης βαθμών την τρέχουσα περίοδο υποχρεωτική συμμετοχή στο ΦΑ αριθμού γηγενών Κ20 αθλητών.
• διπλά δελτία για ηλικία εφήβων-νεανίδων
• δεύτερες ομάδες σε χαμηλότερες κατηγορίες
• συμμετοχή ΕΟ Κ19-Κ17 στη Β φάση των πρωταθλημάτων (πλει οφς)  με τα αποτελέσματα να μετράνε κανονικά.
• Στον αγωνιστικό χώρο θα βρίσκονται συνεχώς 5 Έλληνες αθλητές-τριες
• τα παιχνίδια θα ξεκινάνε για τουλάχιστον 15 λεπτά με υποχρεωτική συμμετοχή Έλληνα αριστερόχειρα στη θέση του δεξιού ίντερ, αλλιώς η ομάδα θα αγωνίζεται με παίχτη λιγότερο το ίδιο χρονικό διάστημα
• ελεύθερες μεταγραφές ξένων ή κοινοτικών ΜΟΝΟ αν προέρχονται από τις 5 πρώτες χώρες της κατάταξης της EHF. Για τις υπόλοιπες χώρες μόνο εν ενεργεία διεθνείς και για ηλικίες πάνω των 30 να έχουν 10 επίσημους αγώνες με την Εθνική τους ομάδα τα τελευταία 2 χρόνια
• Να δημιουργηθεί αυστηρό πλαίσιο, με εξοντωτικές ποινές, για τη γάγγραινα του match fixing. 
• ενοποίηση ηλικιακών πρωταθλημάτων ΕΣΧ

Αυτά και πολλά άλλα δεν είναι νεωτερισμοί ή καινοτομίες. Είναι πρακτικές που κλήθηκαν να εφαρμόσουν άλλες χώρες όπως η Γαλλία, Ισπανία, Αυστρία, Λευκορωσία, Ρουμανία ακόμα και η Τουρκία που αντιμετώπισαν ανάλογα προβλήματα. Τα αποτελέσματα μάλλον τους δικαίωσαν για τις αποφάσεις τους.

Είναι επιτακτική ανάγκη και στη χώρα μας, να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για το τρίπτυχο ποιότητα διοργανώσεων, ανταγωνισμός, επικοινωνία που πλέον είναι επιστήμη και να γίνουν τομές που θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη και τη δημοφιλία του αθλήματος. Και αυτή η συζήτηση με τις ανάλογες αποφάσεις τομές, μπορεί να γίνει στην ετήσια τακτική ΓΣ της ΟΧΕ, που ακολουθεί τον Μάρτιο. Ύστερα από πρόσφατες και μακρές συζητήσεις με τον ίδιο και σοβαρά στελέχη του αθλήματος στο περιθώριο του Euro 2018 στην Κροατία, έχω την αίσθηση, ότι ο Πρόεδρος της ΟΧΕ κ. Γκαντής, είναι αποφασισμένος αυτή τη φορά, να διαβεί τον Ρουβίκωνα, προχωρώντας σε πρωτόγνωρες αποφάσεις τομές στο κανονιστικό πλαίσιο, για τα δεδομένα του αθλήματος. 

Μακάρι...

ΥΓ: Ορισμένες αθλήτριες της Αναγέννησης Άρτας, έχουν αφήσει σημαντικό αποτύπωμα και αποτελούν σημεία αναφοράς στη γυναικεία χειροσφαίριση. Με όλο το σεβασμό στο πρόσωπο αυτών των αθλητριών, ας μου επιτραπεί να σχολιάσω, ότι δεν αξίζει στη λαμπρή και μακρά τους αθλητική ιστορία, η εικόνα που αντικρύσαμε στον ημιτελικό του κυπέλλου. Τα σύμβολα πρέπει να παραμένουν ψηλά στη συνείδηση του κόσμου και όχι να αποκαθηλώνονται.