«Σαν μια γροθιά»

Ο Αλέξης Αλβανός δίνει το σύνθημα του νέου ξεκινήματος της Εθνικής

Πέρασε από όλα τα στάδια της Εθνικής ανδρών χάντμπολ. Από ηλικία 19 ετών όταν πρωτοφόρεσε το εθνόσημο και μπήκε στην ομάδα ως ένας από τους βενιαμίν, τις επιτυχίες των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 και του Παγκοσμίου πρωταθλήματος το 2005 με τις δύο 6ες θέσεις, μέχρι και την τωρινή περίοδο, όπου ο… τροχός γύρισε, αφού ως παλιός πλέον ήρθε ώρα να υποδεχθεί εκείνος τους νέους. «Κάναμε τις επιτυχίες, κάναμε την κοιλιά μας, αλλά τα δύο τελευταία χρόνια προσπαθούμε να επανέλθουμε. Ο ρόλος των «παλιών» είναι πλέον διαφορετικός. Είναι πολύ σημαντικό εμείς που ζήσαμε όλες εκείνες τις επιτυχίες να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια. Να στηρίξουμε αυτή την ανανέωση και τα νέα παιδιά και όλοι μαζί να παλέψουμε σαν μια γροθιά. Εμείς έχουμε την όρεξη να το κάνουμε, από αυτούς το μόνο που χρειάζεται είναι να βλέπουν τον εαυτό τους ως πρωταγωνιστές και όχι ως κομπάρσοι. Να μην επαναπαυτούν ότι θα παίξει ο Αλβανός, ο Καρυπίδης, ο Χαλκίδης, αλλά να προσπαθήσουν να πάρουν την θέση από εμάς, μόνο έτσι θα βελτιωθούν». Ο Αλέξης Αλβανός δίνει όμως και απαντήσεις σε όσους θεωρούν πως ο «κύκλος» της παλιάς φουρνιάς έκλεισε. «Σίγουρα η δίψα μας για αποτελέσματα και διακρίσεις δεν έχει σταματήσει. Θέλουμε να πάρουμε μέρος πάλι σε μεγάλες διοργανώσεις και γιατί αυτό να μην το καταφέρουμε με τα νέα παιδιά, οι οποίοι θα έχουν αυτόν τον ρόλο που είχαμε εμείς τότε». Ο ένας εκ των τριών αρχηγών της Εθνικής φέτος συμπλήρωσε μια δεκαετία στην Εθνική ανδρών από την πρώτη κλήση του το 1999 και σίγουρα ξέρει πάρα πολλά για την δυναμική της. «Πρώτα απ’ όλα είναι τιμή για τον καθένα να παίζει σε αυτή την ομάδα, ειδικά αν αναλογιστούμε το υπόβαθρο που έχει. Η προβολή που σου δίνει είναι πολύ σημαντική. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εμείς μέσα από την Εθνική καταφέραμε για πρώτη φορά να βγούμε εκτός συνόρων και να μας δούνε, κάνοντας κάποια συμβόλαια στο εξωτερικό. Η Εθνική είναι το σκαλοπάτι κάθε παίκτη για να κάνει το παραπάνω βήμα στην καριέρα του. Δυστυχώς το πρωτάθλημα μας δεν είναι τόσο ανταγωνιστικό, ώστε να σε δουν στο εξωτερικό, άρα τα καλά ματς θα προσπαθήσεις να τα κάνεις με την Εθνική ομάδα Πρέπει να δηλώνεις όμως την παρουσία σου όχι μόνο στις καλές αλλά και στις κακές της στιγμές ως πιστός στρατιώτης». Οσο για το πως θα αναβαθμιστεί το ελληνικό πρωτάθλημα: «Ισως όταν γυρίσουμε όλοι εμείς που παίζουμε στο εξωτερικό. Αλλα αυτό δεν είναι λύση, αφού αυτό θα βοηθήσει για 2-3 το πολύ χρόνια. Πιστεύω ότι μόνο μέσω της ανάπτυξης μπορεί να γίνει κάτι. Να βγουν νέα παιδιά που να δουν το χάντμπολ ως μια ευκαιρία ζωής, όπως το είδαμε και εμείς. Φυσικά σε εμάς μέτρησε και το κίνητρο της Ολυμπιάδας, το οποίο τώρα δεν υπάρχει, άρα πρέπει να δημιουργήσουμε καινούργιο. Η βιτρίνα μας ωστόσο είναι η Εθνική και αυτή από μόνη της πρέπει να αποτελεί κίνητρο για τους νέους».

«Κέρδισα το σεβασμό»
Διανύει τον 5ο χρόνο του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Γερμανία την «Μέκκα του χάντμπολ». Εφυγε ως ένα πολύ μεγάλο ταλέντο και εκεί ολοκληρώθηκε σαν αθλητής, καταφέρνοντας παράλληλα να κάνει κάτι πολύ δύσκολο να δημιουργήσει και οικογένεια παράλληλα. Πως κρίνει όμως την πορεία του; και τι έχει κερδίσει έως τώρα; «Πιστεύω έκανα σταθερά και ανοδικά βήματα. ΧΑΝΘ, Πανελλήνιος, Βέτσλαρ (2 χρόνια) και Γκούμερσμπαχ. Η Γερμανική νοοτροπία δεν συνηθίζεται. Στον τομέα του αθλητισμού με βοήθησε να γίνω πιο συνειδητοποιημένος. Γενικά είμαι άνθρωπος που έχω πολλές φιλοδοξίες. Αν μπορώ να προσφέρω το 100% θέλω να πάρω πίσω το 100%. Ξεκινώντας την επαγγελματική πορεία ήξερα ότι θα σταθώ όρθιος σε όποιο εμπόδιο και αν συναντήσω. Ηθελα να δω τι είναι αυτό το πρωτάθλημα, αν μπορώ να τα καταφέρω και τελικά τα κατάφερα. Εχω κερδίσει πάνω απ’ όλα τον σεβασμό των υπολοίπων προς το όνομα μου. Το να είσαι καλός παίκτης δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο στην Γερμανία. Το σημαντικότερο είναι να σε αναγνωρίζουν σαν αθλητή και σαν άνθρωπο».

«Με διεκδικεί ακόμα η Γκούμερσμπαχ»!
Η μεγάλη είδηση που βγήκε ωστόσο ήταν η αποκάλυψη πως ακόμα δεν έχει «κλείσει» οριστικά το κεφάλαιο Γκούμερσμπαχ για τον Αλέξη Αλβανό, παρά το γεγονός ότι υπέγραψε συμβόλαιο 2 ετών με την Ράιν Νέκαρ Λόβεν το οποίο ισχύει από το καλοκαίρι. Μάλιστα ο 29χρονος δεξιός ίντερ μπορεί υπό προϋποθέσεις να γράψει ιστορία γινόμενος ο πρώτος έλληνας που θα σηκώσει ευρωπαϊκή κούπα. «Είναι ο τρίτος χρόνος στην Γκούμερσμπαχ. Σίγουρα απέκτεισα εμπειρίες ζωής: Δύο χρονιές στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, φέτος -μετά από πάρα πολλά χρόνια- προκρίθηκε στο φάιναλ- φορ του Κυπέλλου Γερμανίας, ενώ είμαστε στους -8- του Κυπέλλου της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας από το οποίο έχουν αποκλειστεί ήδη δύο πολύ δυνατές γερμανικές ομάδες (Λέμγκο, Μαγδεμβούργο) και αν δείξουμε σοβαρότητα θα είμαστε φαβορί. Ηταν μεγάλη τιμή από την αρχή που αγωνίστηκα σε αυτή την ιστορική ομάδα. Το ότι εμφανίζονται μάλιστα αποφασισμένοι να με διεκδικήσουν ακόμα και να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, γνωρίζοντας πως έχω υπογράψει αλλού αυτό με χαροποιεί. Ολα είναι πιθανά. Εξαρτάται όμως κυρίως από τις δύο ομάδες. Είμαι προετοιμασμένος για όλα. Δεν το βάζω κάτω. Σε όλες τις ομάδες υπάρχει ανταγωνισμός. Ακόμα και η Γκούμερσμπαχ έχει πάρει στη θέση μου τον Σέρβο Βούγιν. Όπως και να χει σε όποια ομάδα και αν είμαι του χρόνου θα τα καταφέρω, δεν φοβάμαι».

«Δεν υπάρχει ταβάνι»
Ενδιαφέρον όμως είναι και η άποψη του στον αν η μεταγραφή του στην Ράιν Νέκαρ Λόβεν σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης είναι το ταβάνι. «Το ταβάνι δεν μπορείς να το φτάσεις ποτέ. Όταν λες ότι έχω φτάσει στο ταβάνι είναι σαν να λες ότι δεν μπορείς να δώσεις τίποτα παραπάνω. Αν φτάσεις στο σημείο να πεις ότι είσαι ο καλύτερος ή πιο πετυχημένος, πιστεύω ότι έχεις χάσει το παιχνίδι. Πάντα υπάρχει παραπάνω. Ο καθένας θέλει να κατακτά τίτλους και ειδικά το Τσάμπιονς Λιγκ είναι όνειρο για τον κάθε αθλητή. Το θέλω και εγώ, όχι για μένα, αλλά για να αποδείξω στον λαό μας ότι έχουμε τις δυνατότητες να φτάσουμε ψηλά, αρκεί να αγωνιστούμε και να δουλέψουμε. Τα προσόντα και το ταλέντο τα διαθέτουμε σαν Ελληνες. Δεν υστερούμε από τους άλλους λαούς σε κάτι, εκτός της νοοτροπίας, η οποία ακόμα και αυτή αποκτιέται». Πόσα χρόνια σκοπεύει να παίξει ακόμα χάντμπολ; «Δεν μπορώ να βγάλω το χάντμπολ από την ζωή μου. Θα ήθελα να παίζω και μέχρι τα 45, όσο αντέξω. Στην Γερμανία δεν θα μείνω μόνιμα, πιστεύω θα είμαι εκεί για 4-5 χρόνια ακόμα. Ακόμα και αν μου έλεγαν να συνεχίσω εκεί ως προπονητής –κάτι που με ενδιαφέρει, αφού πιστεύω ότι έχω να δείξω πολλά στα παιδιά- θα έβαζα το συναίσθημα μπροστά. Εξάλλου θα προτιμούσα να προσφέρω κάτι παραπάνω στο ελληνικό, παρά στο γερμανικό χάντμπολ που έτσι και αλλιώς δεν το έχει τόσο ανάγκη». Οσο για το αν θα ήθελε η κόρη του να παίξει χάντμπολ. «Όχι, αλλά αν κάνω γιο θα το ήθελα, αν και πιστεύω ότι θα είμαι πολύ αυστηρός μαζί του».