«Η ΡΕΑΛ ΡΙΣΚΑΡΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ»

Ο «θρύλος» του Παγκοσμίου χάντμπολ Ταλάντ Ντουϊσεμπάεφ μιλάει στη «Sportday» και τον Κων/νο Χατζηδημητρίου

Το ραντεβού για την συνέντευξη κλείσθηκε για τις 11:30 π.μ. στο ξενοδοχείο της Χαλκίδας, όπου είχε καταλύσει η πρωταθλήτρια Ευρώπης, δηλαδή λίγες μόνο ώρες πριν από την έναρξη (4μ.μ.) του αγώνα με τον Δούκα για την 3η αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ. Φτάνοντας στην είσοδο του ξενοδοχείου αντικρίσαμε στα σκαλοπάτια έναν άνθρωπο λουσμένο στον ιδρώτα. Γνωρίζοντας πως η Θιουδάδ Ρεάλ δεν είχε προγραμματίσει πρωινή προπόνηση η ερώτηση ήταν εύλογη: «Κόουτς, άλλαξε το πρόγραμμα σας;» για να απαντήσει: «Οχι, απλά κάναμε τζόκινγκ στην πόλη όλη η ομάδα»! Είναι γνωστό πως ο Ταλάντ Ντουϊσεμπάεφ διατηρείται σε φόρμα, εξάλλου κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα χρειαστεί να ξαναφορέσει την φανέλα και να μπει στο γήπεδο. Ο μοναδικός στην ιστορία του Χάντμπολ, που έχει καταφέρει να πάρει ευρωπαϊκούς τίτλους, ως παίκτης- προπονητής έχει βαλθεί να καταρρίψει άλλο έναν μύθο, που λέει πως ένας παίκτης παγκόσμιας κλάσης, πολύ δύσκολα γίνεται και προπονητής παγκόσμιας κλάσης. Εξάλλου στην καριέρα του έχει συνηθίσει να κάνει πρωτοτυπίες: Μοναδικός που έχει φορέσει την φανέλα τεσσάρων Εθνικών ομάδων (Σοβιετική Ενωση, Ρωσία, Κοινοπολιτεία, Ισπανία), μοναδικός (μαζί με τον Μπάλιτς) που έχει πάρει δύο φορές (1994, 1996) τον τίτλο του κορυφαίου στον πλανήτη σαν παίκτης, ενώ έχει ψηφισθεί δεύτερος κορυφαίος παίκτης του περασμένου αιώνα!

Τι εθνικότητα νιώθεται;
«Εχουμε καρδιά και αίμα μέσα μας. Τα δικά μου είναι από το Κιργιζιστάν είναι η χώρα μου. Η ισπανία για μένα πρακτικά είναι σχεδόν το ίδιο, αλλά επίσης έχω πολλές σχέσεις και επαφές με την Ρωσία. Οπότε νιώθω πολίτης και των τριών χωρών. Στην Ισπανία είμαι πολύ χαρούμενος και θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου εκεί».

Η καλύτερη εθνική ομάδα που έχετε παίξει;
«Η ομάδα της σοβιετικής ένωσης στην αρχή της δεκαετίας '90. Τότε ήταν μία τοσο μεγάλη χωρα που τώρα έχει γίνει 15 διαφορετικές. Οπότε το να διαλέξεις από 15 χώρες για να φτιάξεις μία εθνική ομάδα ήταν πιο εύκολο από ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα».

Τι γνώμη έχετε για το ελληνικό χάντμπολ; Θα θέλατε να έχετε κάποιον Ελληνα στην ομάδα σας;
«Στην αρχή του 2000 εξαιτίας των Ολυμπιακών αγώνων υπήρχε μία κίνηση να δημιουργηθούν νέες ομάδες. Η Ελλάδα επαιξε πολύ καλό τουρνουά, δυστυχώς όμως μετά οι περισσότεροι παίκτες έφυγαν στο εξωτερικό και αυτό συνέβαλε ώστε να μην βελτιωθεί το επίπεδο στην Ελλάδα. Για να βελτιωθεί η κατάσταση η απάντηση είναι εύκολη, διότι τα χρήματα είναι το μυστικό για τα πάντα. Σε κάποιες χώρες είναι εύκολο, όπως η γερμανία, γιατί το χάντμπολ είναι το δευτερο δημοφιλέστερο άθλημα. Στις περισσότερες χώρες χρειάζεται ώθηση από πολιτικους, κυβέρνηση. Πάντα μου άρεσε ο Νίκος Κοκολοδημητράκης, από τότε που έπαιζα ακόμα. Επίσης οι Αλβανός, Βασιλάκης είναι πολύ καλοί, άλλα περισσότερο μου άρεσε ο Νίκος Γραμματικός, ο αρχηγός. Είχε πολύ ωραίο στυλ».

Συνήθως οι καλοί παίκτες δύσκολα γίνονται καλοί προπονητές. Βοήθησε ο τίτλος του δεύτερου κορυφαίου στην προπονητική σου καριέρα;
«Δεν γίνεται όλοι οι προπονητές που ήταν παίκτες να πετυχαίνουν. Κάποιοι δεν σκέφτηκαν την προπονητική. Εγώ αρκετά χρόνια πριν άρχισα να σημειώνω τα καλά πράγματα που έβλεπα στους προπονητές και για πολλά χρόνια η σκέψη μου ήταν να γίνω προπονητής. Πάντα έτσι έβλεπα τον εαυτό μου. Οι ατομικοί τίτλοι είναι ωραίοι, αλλά όχι οι σημαντικοί. Το χάντμπολ είναι ομαδικό άθλημα και οι ομαδικοί τίτλοι μου αρέσουν. Σίγουρα ήταν ωραία αναγνώριση της δουλειάς μου, αλλά για εμένα δεν είναι σημαντικό και δεν με βοήθησε στην προπονητική. Ο
νούμερο ένα παίκτης του αιώνα, ο Βισλάντερ, δεν είναι προπονητής. Ο Λαβρόφ ειναι ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία και δεν είναι προπονητής. Οι πρόεδροι των ομάδων είχαν την εκτίμηση πως μπορώ να είμαι προπονητής, όπως και εγώ τώρα έχω 3-4 νέους παίκτες που πιστεύω οτι μπορούν να έχουν καλό μέλλον, αλλά ίσως κάνω λάθος. Ο πρόεδρος της ομάδας ρίσκαρε πολύ κάνοντάς με προπονητη. Δεν ξεκίνησα σε κάποια ομάδα με χαμηλότερο επιπεδο. Μου έδωσαν απευθείας την ευθύνη μίας πολύ σημαντικής ομάδας».

Πιο δύσκολο είναι να είσαι προπονητής ή παίκτης; Τι σας αρέσει περισσότερο; και πως είναι να δίνεις εντολές στους συμπαίκτες σου;
«Στην προσωπική ζωή είναι πιο εύκολο να είσαι παίκτης. Εχεις την ευθύνη για τον εαυτό σου, αλλά πιστεύω ότι όλοι οι παίκτες είναι πολύ εγωιστές, κάτι που δεν το είχα συνειδητοποιήσει όταν ήμουν παίκτης και είναι δύσκολο να ελέγξεις ένα τέτοιο σύνολο, με διαφορετικές προσωπικότητες, είναι πιο περίπλοκο να είσαι προπονητής από το να είσαι παίκτης. Ολοι οι συμπαικτες μου ήξεραν εξαιτίας της θέσης μου στο παιχνίδι ως πλέι μέικερ πως είμαι η προέκταση του προπονητή στο γηπεδο. Οπότε ήδη ήξεραν ότι θα καταλήξω προπονητής».

Απ' όσο γνωρίζω υποστηρίζεται την Ρεάλ Μαδρίτης στο ποδόσφαιρο. Πιστεύεται πως θα ήταν θετική εξέλιξη η Θιουδάδ να μετονομαστεί σε Ρεάλ Μαδρίτης;
«Ο πρόεδρος (Ντε Μέρα) είναι πλούσιος άνθρωπος. Το χάντμπολ είναι το χόμπι του, το παιχνίδι του, για αυτό θελησε να κρατήσει την Θιουδάδ Ρεάλ στην περιοχή που ξεκίνησε και υπάρχει στη Καστίγια Λα Μάντσα
(περίπου 150 χλμ νότια της Μαδρίτης). Δεν είμαστε μία ομάδα με ένα δυνατό ποδοσφαιρικό τμήμα πίσω μας όπως η Μπαρτσελόνα. Τα υψηλά Μπάτζετ είναι στη Γερμανία.
Εχουν περισσότερα από εμάς, αλλά τους αρέσει να αποδίδουν εκεί την ανωτερότητά μας και να λένε πως η ομάδα μας έγινε με ένα μπλοκ επιταγών. Η Μπατσελόνα πάντα ταξιδεύει με τσάρτερ σε όλη την χώρα. Ξοδεύουν περισσότερα έχοντας 12 παίκτες ενώ εμείς έχουμε 17. Η κυβέρνηση μπορεί να δει τα βιβλία μας, όλα καθαρά και νόμιμα. Αλλες ομάδες στην σπανία έχουν ιδιαίτερη αντιμετώπιση».

WHO IS WHO
Γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1968 στο Κιργιστάν
Το παλμαρέ του (σαν παίκτης)
Δύο φορές (1990, 1992) πρωταθλητής Σοβιετικής Ενωσης, τρεις φορές (1993, 1994, 2004) πρωταθλητής Ισπανίας, τρεις φορές (1993, 1997, 2004) κυπελλούχος Ισπανίας, δύο φορές (1995, 2003) κάτοχος του Copa Del Rey, μια φορά (1994) πρωταθλητής Ευρώπης, δύο φορές (2002, 2003) κάτοχος του Κυπέλλου Κυπελλούχων, κάτοχος (1993) του EHF. Με Σοβιετική Ενωση χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1992, με Ρωσία χρυσό στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1993. Με Ισπανία δύο χάλκινα Ολυμπιακά μετάλλια το 1996 και το 2000, ασημένια στα πανευρωπαϊκά του 1996 και του 1998 και χάλκινο σε αυτό του 2000.
Σαν παίκτης- προπονητής
2005-2006: Πρωταθλητής Ευρώπης, Κάτοχος του Σούπερ Καπ Ευρώπης και Κυπελλούχος Ισπανίας. 2006-2007: Πρωταθλητής και Κυπελλούχος Ισπανίας, κάτοχος Σούπερ Καπ Ευρώπης. 2007-2008: Πρωταθλητής Ισπανίας, Κυπελλούχος, κάτοχος Copa Del Rey, Σούπερ Καπ και πρωταθλητής Ευρώπης